Συστράτευση ΝΑΙ. Αλλά ποιών, εναντίον τίνος;

Σκηνές αυτομαστίγωσης από το Ιράν Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ακούγοντας χθες τον πρωθυπουργό μας να μας καλεί όλους σε συστράτευση, ένιωσα άιφνης την ανάγκη να πάρω τη σημαία, μια ντουντούκα και να βγω στους δρόμους καλώντας τους γειτόνους μου σε εθνική πανστρατιά «για την κοινή εθνική υπόθεσή μας». Το μόνο που με κράταγε, καθώς κοιτούσα ήδη όρθιος την τηλεόραση έτοιμος να βγω στο μπαλκόνι κραυγάζοντας Αέραααα, ήταν το άκουσμα του συνθήματος και το λόγο της συστράτευσης. Περιμένοντας ανυπόμονα ν’ ακούσω απ’ το στόμα του πρωθυπουργού μας το όνομα του εχθρού, όταν τον άκουσα να μιλά σαν ένας γραφιάς ................cursus honoris, λέγοντας πως «ο κύριος στόχος μας είναι η υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και οι δεσμεύσεις που απορρέουν απ αυτές», ένιωσα σαν τον Γκοντώ. Ξανακάθισα στην πολυθρόνα μου απογοητευμένος και σκεπτικός.
Προσπαθούσα με τη διαδικασία του αποχρώντος λόγου και της εις άτοπον απαγωγής να προσδιορίσω μόνος μου τον εκ πρώτης όψεως αόρατο εχθρό «της κοινής μας εθνικής υπόθεσης»..
«Αν πιστέψω τον κο Λοβέρδο, ο εχθρός μας πρέπει να είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι».
«Αν πιστέψω τον πρώην πρωθυπουργό μας με τις δηλώσεις του για “το διεφθαρμένο λαό” και τον κο Πάγκαλο για το “μαζί τα φάγαμε”, τότε ο εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο Λαός».
«Αν πιστέψω τον αξιότιμο προκουράτορα-έπαρχό μας κο Σόϊμπλε, που μετά το περσινό (24.03. 2010) και άκρως γερμανικό “πρώτα τιμωρία και μετά βοήθεια”, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του με γερμανική ειλικρίνεια το εκπληκτικό και άκρως αποκαλυπτικό “το ελληνικό πολίτευμα θα χρειαστεί προσωρινά να μετατραπεί από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κάτι άλλο…..θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της”, τότε θα πρέπει να υποθέσω πως εχθρός μου πρέπει να είναι όλοι οι πολιτικοί μας που μας έφεραν ως εδώ»..
«Αν πάλι, σε συνδυασμό με την τελευταία υπόθεση, πιστέψω τη γιαγιά μου που μου ‘λεγε πως “οι πολιτικοί μας είναι σαν τα μούτρα μας”, τότε θα πρέπει όλοι οι Ελληνες ν’ αρχίσουμε ν’ αυτομαστιγωνόμαστε για την απρονοησία μας».
Βλέποντας τον πρωθυπουργό μας ανάμεσα σ’ όλους εκείνους, που εδώ και χρόνια είχαν σαν μοναδικό σύνθημα το «πάντα να προσπαθείς, πάντα να αποτυγχάνεις, δεν πειράζει, να προσπαθείς πάλι, ν’ αποτυγχάνεις πάλι, ν’ αποτυγχάνεις καλύτερα» (του S. Beckett) «γιατί μ’ αυτόν τον διεφθαρμένο και ηλίθιο λαό μόνο έτσι διατηρείς την εξουσία», κατάλαβα γιατί «το μεγαλείο των μεγάλων ηγετών, ηλιθίων λαών, δε βρίσκεται στο να κατορθώνουν να ενθουσιάσουν το λαό τους με καθαρές αξίες, οράματα, πειθαρχία και διάθεση για αυτοθυσία, αλλά στο να τον πείσουν, πως εκείνος και μόνο εκείνος ο ίδιος και όχι κανείς άλλος, είναι η αληθινή αιτία της αθλιότητάς του». Το ότι «ένας λαός, μπορεί να επιμηκύνει την επιβίωσή του μόνο, αν με εκστατικό ενθουσιασμό, επιστρέφει συχνά σ’ εκείνες τις αρχέγονές του αξίες που τον έκαναν να μεγαλουργήσει», είναι ανοησίες του μεγάλου πολιτολόγου Μακιαβέλι( βλέπε:Σκέψεις για την πολιτική και