Στρατηγική Νίκης ή προσχήματα Ηττοπάθειας;

Βλέπω γύρω μου καθημερινά - νομίζω ότι το βλέπετε όλοι - διάφορους να πείθονται, σιγά-σιγά, πως «το πράγμα δεν πάει άλλο», «κάτι θα γίνει - δεν μπορεί», ο κόσμος δεν αντέχει να πληρώνει, τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον Τσίπρα, ούτε έξω, ούτε μέσα, κάνει τα πάντα για να μείνει, είναι έτοιμος να «μπαχαλέψει» ό,τι έχει μείνει όρθιο, αλλά δεν του βγαίνουν αυτά που επιδιώκει…

Κι αυτά τα λένε πια και Νεοδημοκράτες, και ΜΗ νεοδημοκράτες, κι όσοι νοσταλγούν πλέον ανοιχτά την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, κι όσοι το σκέφτονται ήδη, αλλά δεν το λένε ακόμα, πως τότε ήταν όλα πολύ καλύτερα…

Κι ακόμα το λένε και πολλοί από εκείνους που στήριζαν τον Τσίπρα μέχρι πρόσφατα… και τώρα ντρέπονται πια να το παραδεχθούν…

Κι όμως ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα βουλιάζει, υπάρχει μια κατήφεια στην από ’δω πλευρά, ανάμεσα σε αυτούς που δεν θέλουν πια ούτε να τον βλέπουν τον Τσίπρα…

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Μπορεί η κοινωνία να μη φαίνεται να «αντιδρά» (ακόμα τουλάχιστον), αλλά η απογοήτευση του κόσμου μεγαλώνει, η κατακραυγή διογκώνεται, κι ας είναι «υπόκωφη» ακόμα…

Στις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά, οι βουλευτές τους δεν μπορούν… ούτε απ’ έξω να περάσουν!

Τα νέα δεν είναι καλά ούτε από την Οικονομία γενικότερα, ούτε από τα δημόσια έσοδα, ούτε από το «μεταναστευτικό», ούτε από τη δημόσια διοίκηση…

Για επενδύσεις ούτε για αστείο!

Ακόμα και ο Λεβέντης ομολογεί, ότι ο Τσίπρας κουράστηκε, απογοητεύθηκε και ίσως… παραιτηθεί κι όλα!

Αλλά στο βάθος, οι δικοί μας, βιώνουν ένα κενό, ένα σφίξιμο, μια «αίσθηση ματαιότητας», ένα κλίμα ηττοπάθειας. Γιατί;

Πολλοί λένε πως, ναι το κλίμα αλλάζει σε βάρος του Τσίπρα, κι αλλάζει παντού, αλλά…

Αλλά να - κι αρχίζουν να αραδιάζουν τα επιχειρήματα της… ηττοπάθειας:

- Να, ο κόσμος τρώει ακόμα «σανό»…

- Να, πολλοί εξακολουθούν και πιστεύουν τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ…

- Να, ο Κυριάκος δεν πείθει ότι έχει καλύτερο σχέδιο…

- Να, υπάρχουν κάποιοι μέσα στη ΝΔ που υπονομεύουν τον Κυριάκο και του ανακόπτουν τη δυναμική…

- Να, κάθε τόσο αλλάζει την ατζέντα ο Τσίπρας (πότε με τον εκλογικό νόμο, πότε με τη συνταγματική αλλαγή – σε λίγες μέρες θα το δούμε κι αυτό), κι έτσι «θολώνει» συνεχώς το τοπίο, στρέφεται αλλού η προσοχή της κοινής γνώμης, και χαλιναγωγείται – έστω και προσωρινά - η λαϊκή κατακραυγή…

Άλλα απ’ αυτά είναι σωστά, άλλα είναι… περίπου σωστά.

Κι όλα μαζί θυμίζουν την ιστορία με το ποτήρι που έχει νερό ως τη μέση, άλλοι το βλέπουν «μισογεμάτο», ενώ άλλοι «μισοάδειο», και κανείς δεν κάνει τον κόπο, να πάει δύο βήματα πίσω και να μας πει, ανεξάρτητα από το πόσο νερό έχει αυτή τη στιγμή, τι κάνει το έρμο το ποτήρι; Γεμίζει ή αδειάζει;

Γιατί αν «γεμίζει», και λίγο νερό να ’χει τώρα, σε λίγο θα «ξεχειλίσει»!

Ενώ αν «αδειάζει», και πολύ νερό να ‘χει, σε λίγο θα «στραγγίξει»!

Μ’ άλλα λόγια, βλέπουν τη στιγμή (moment), αλλά δεν βλέπουν την τάση (momentum).

Βλέπουν την εικόνα, αλλά δεν βλέπουν τη δυναμική.

Αφουγκράζονται το κλίμα γύρω τους, αλλά δεν μπορούν να δουν τις προοπτικές, το “perspective” που λένε οι αγγλοσάξονες.

Εδώ πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι σε ένα πράγμα:

Δεν ενδιαφέρει τώρα, να πείσουμε τους πιο ξεροκέφαλους, τους πιο «ψεκασμένους», τους πιο κρατικοδίαιτους συμπολίτες μας, τους πιο εξαρτημένους από ένα κράτος που δεν μπορεί πια να μοιράσει χρήματα…

Δεν είναι «προτεραιότητά» μας σήμερα, να πείσουμε τους πιο «κολλημένους» σε αριστερίστικα στερεότυπα παλαιών δεκαετιών, τους πιο αρτηριοσκληρωτικούς, τους πιο εμπαθείς και κακοήθεις συμπολίτες μας…

Αυτούς μάλλον δεν θα τους πείσουμε ποτέ.

Ίσως πάλι, κάποιοι απ’ αυτούς πεισθούν από μόνοι τους, κάποτε, όταν θα έχουν έλθει μαζί μας όλοι οι άλλοι.

Αλλά ΔΕΝ βρίσκονται αυτοί στον πυρήνα της σκέψης μας τώρα, ούτε στον πυρήνα της πολιτικής μας…

Όλοι αυτοί, όσοι και να ’ναι, από δω και μπρος θα σκουντουφλάνε από απογοήτευση σε απογοήτευση, κι όσο πάνε θα λιγοστεύουν…

Μας ενδιαφέρουν όμως, «οι άλλοι»!

Αυτοί που ό,τι κι αν ψήφισαν, βλέπουν πια πως η χώρα πάει λάθος, πως η κυβέρνηση Τσίπρα τα έκανε μούσκεμα, πως ό,τι πιάνει το διαλύει, πως ό,τι ακουμπάει το «μπαχαλεύει», πώς σ’ ό,τι «διαπραγματεύεται σθεναρά», στο τέλος υπογράφει πράγματα φρικώδη και αδιανόητα…

Αυτοί είναι η προτεραιότητά μας γιατί αυτοί, πρώτον είναι πιο κοντά μας, δεύτερον, πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα και τρίτον είναι ΗΔΗ οι περισσότεροι…

Μια χώρα ΔΕΝ αλλάζει όταν «πειστεί» και ο πιο οπισθοδρομικός πολίτης της…

Αλλάζει όταν όσοι θέλουν την αλλαγή γίνονται «κρίσιμη μάζα», ώστε να τραβήξουν και τους υπόλοιπους.

Τα πλειοψηφικά ρεύματα δημιουργούνται μέσα στην κοινωνία σε δύο περιπτώσεις:

- Είτε όταν εσύ συσπειρώνεις τους δικούς σου και σου έρχονται κι άλλοι που απογοητεύονται από τους αντιπάλους σου…

- Είτε όταν ο αντίπαλός σου τα κάνει τόσο μπάχαλο, που στρέφονται σε σένα, ακόμα κι όσοι δεν σε «πάνε», για να γλιτώσουν από τον… «μπαχαλάκια» απέναντι!

Σήμερα συμβαίνουν και τα δύο!

Κι εμείς δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε…

Σε περιόδους κρίσης, ποτέ ένα κόμμα δεν κερδίζει την εξουσία γιατί έπεισε με το… αναλυτικό του Πρόγραμμα.

Τα συναισθήματα του κόσμου είναι πολύ μπερδεμένα και οι παραστάσεις των πολιτών είναι πολύ θολές για να πείσει ένα «τεχνικά άρτιο» κομματικό Πρόγραμμα.

Άσε που σε συνθήκες κρίσης, είναι σχεδόν αδύνατο, να φτιάξει η αντιπολίτευση ένα «αναλυτικό και πλήρες» Πρόγραμμα.

Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να διακηρύξεις μερικές βασικές αρχές:

Λιγότερη φορολογία, περισσότερη ασφάλεια του πολίτη, μικρότερο κράτος, επαναπατρισμός λαθρομεταναστών, ανακούφιση της μεσαίας τάξης, αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις...

Εκείνο που θα σου φέρει τον κόσμο ΔΕΝ είναι η «πειστικότητα» του αναλυτικού προγράμματός σου!

Το πρόγραμμα το χρειάζεσαι κυρίως για να κυβερνήσεις μετά, όχι για να κερδίσεις του αντιπάλους σου που… καταστρέφουν τη χώρα.

Εκείνο που θα σου φέρει τον κόσμο, είναι αν αντιληφθούν όσο γίνεται περισσότεροι, ότι με τους άλλους στην κυβέρνηση τα πράγματα θα χειροτερεύουν συνέχεια, ενώ αν έλθεις εσύ, τα πράγματα θα γυρίσουν προς το καλύτερο…

Στην περίπτωσή μας δεν χρειάζεται να κουραστούμε πολύ, αυτό ήδη συμβαίνει…

Ούτε χρειάζεται να «κοροϊδέψουμε» κανένα…

Γιατί τα πράγματα στα τέλη του 2014 πήγαιναν πράγματι πολύ καλύτερα.

Κι όσοι δεν το είδαν τότε, το έχουν σκληρά μετανιώσει σήμερα…

Αυτή η αίσθηση «λύτρωσης» που μπορούνε να δώσουμε εμείς, από το «κακό» που αντιπροσωπεύουν οι απέναντι, είναι που μπορεί να πολλαπλασιάσει τους ψηφοφόρους μας…

Σε εποχές μεγάλης και παρατεταμένης κρίσης τέσσερα πράγματα μετράνε:

- Η αίσθηση απογοήτευσης από τους αντιπάλους σου…

- Η πλήρης και μετωπική αντιπαράθεση μαζί τους…

- Οι γενικές κατευθύνσεις μιας διαφορετικής πολιτικής που εσύ μπορείς να εφαρμόσεις και που δημιουργεί ήδη από τώρα αίσθημα «λύτρωσης» σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας…

- Και ορισμένα αξιακά προτάγματα, χωρίς τα οποία δεν μετακινούνται εύκολα μεγάλες μάζες ψηφοφόρων.

Σε περιόδους κρίσης, οι συμβολισμοί παίζουν τον απόλυτο ρόλο!

Όχι οι «αναλυτικές προτάσεις».

Εκείνο που ΔΕΝ έχει καμία απολύτως σημασία σε περιόδους κρίσης, είναι πώς θα… πείσεις του αντιπάλους σου και τους πιο ορκισμένους εχθρούς σου…

Το ζητούμενο είναι να τους νικήσεις! Όχι να τους «πείσεις».

Και για να τους νικήσεις, πρέπει να πείσεις όλους τους άλλους, ότι εσύ ΔΕΝ είσαι σαν κι αυτούς.

Κι ότι δεν έχεις καμία διάθεση να συνεργαστείς μαζί τους.

Ακόμα κι αν αναγκαστείς να συνεργαστείς μαζί τους μετά τις εκλογές, πρέπει πριν τις εκλογές να τους έχεις βάλει στη θέση τους, να έχεις μεγιστοποιήσεις εσύ τα κέρδη σου, να έχει μεγιστοποιήσει και τις δικές τους τις απώλειες, ώστε να έχεις «το πάνω χέρι» ό,τι κι αν γίνει…

Δεν μας ενδιαφέρει, λοιπόν, αν κάποιοι τρώνε ακόμα το «σανό» του ΣΥΡΙΖΑ…

Δεν κυνηγάμε να πείσουμε τους πιο «αδιόρθωτους»…

Μας ενδιαφέρει μόνο ότι όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θέλει να απαλλαγεί από τον Τσίπρα το συντομότερο!

Το καταγράφουν όλες οι μετρήσεις, το αποκαλύπτουν όλα τα «ποιοτικά στοιχεία», το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας...

Αυτούς μόνο κοιτάμε.

Σε αυτούς προσπαθούμε να δώσουμε προοπτική λύτρωσης.

Γι’ αυτούς προσπαθούμε να γίνουμε εμείς, το «εργαλείο» για να απαλλαγούν από το ΣΥΡΙΖΑ…

Έτσι μετατρέπουμε το moment σε momentum (τη «στιγμή» σε «δυναμική»).

Έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε το κλίμα βουβής δυσφορίας με τον Τσίπρα σε πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο χέρι μας είναι πια…

Κι από μας εξαρτάται και μόνο…

Όχι από τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Τσίπρα, να εκμεταλλευτεί την δική μας ηττοπάθεια και να κερδίσει λίγες ακόμα εβδομάδες ή λίγους μήνες χαντακώνοντας τη χώρα…

Στο χέρι μας είναι και μόνο!

antinews.gr