Σχολιανά 147 Πάση θυσία…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

[Άλλες μελέτες] ...δείχνουν ότι υπάρχει μικρή μόνο σχέση μεταξύ κοινωνικής υπευθυνότητας και οικονομικής επίδοσης. Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτές οι μελέτες και άλλες σαν αυτές δείχνουν πώς η κοινωνική υπευθυνότητα βελτιώνει την οικονομική επίδοση. Με άλλα λόγια, το να είναι κοινωνικά υπεύθυνη [μία επιχείρηση] είναι το μέσον για ένα τελικό σκοπό, όχι ο ίδιος ο στόχος, σύμφωνα μ’ αυτές τις μελέτες. Αυτή η περιοχή της έρευνας είναι πλήρης προβλημάτων, με βασικό την αιτιότητα. Αυτό είναι τι ......ήρθε πρώτο -η κοινωνική υπευθυνότητα ή το κέρδος; Το ένα είναι μέσο για το άλλο, ή αντιστρόφως;
William F. Glueck and Lawrence R. Jauch : Strategic Management and Business Policy, 2nd edition, McGraw-Hill, 1984, σελ. 76-77
Αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Δεν μετρά το πώς θα το πετύχεις.Μετρά ότι πέτυχες ή ότι απέτυχες.Οι κατακτητές, η (ξένη) Τρόϊκα, επιβάλουν να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους «πάση θυσία».Αυτό όμως το «πάση θυσία», είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό τεχνοκρατικό ή τοκογλυφικό αίτημα.Αυτό το «πάση θυσία», περιέχει μια ολόκληρη κουλτούρα, συνιστά μια πλήρη κοσμοαντίληψη των πραγμάτων.Περιέχει τη θεοποίηση της επιτυχίας έναντι κάθε κόστους. Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΕΤΙΧ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ΣΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΡΕΕΙ ΑΦΘΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ, ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ.Πάνω σ’ αυτή τη θεοποίηση, με «σημαία» αυτό το φετίχ, προσπαθούν να χτίσουν ένα νέο πολιτιστικό οικοδόμημα, ένα νέο δικαιικό σύστημα, ένα νέο πολιτισμό, συμβατό με ό,τι η Νέα Τάξη πραγμάτων επιτάσσει και πιστεύει.Εν τούτοις, δεν είναι και τόσο «νέο» το εγχείρημα και η ιδεολογία που βρίσκεται πίσω του. Είναι η αναβίωση του Μεσαίωνα στα πιο μαύρα του χρόνια. Διότι ήδη ο 19ος αιώνας προσέφερε στην ανθρωπότητα πολύ πιο ελπιδοφόρες προοπτικές απ’ αυτές που μας υπόσχεται η σημερινή Νέα Τάξη πραγμάτων. Συνεπώς το «μας πάνε πίσω στον 19ο αιώνα», δεν είναι σωστό καθ’ ολοκληρίαν : διότι αυτοί θέλουν να μα πάνε στον 18ο αιώνα και τους πριν απ’ αυτόν.Για να επανέλθουμε.Επιτυχία λοιπόν πάση θυσία.Δεν μετρά είπαμε το «πώς».Κι όταν δεν μετρά το «πώς», τότε δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να προφητεύσει κανείς το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.Η ίδια η φιλοσοφία της «οικονομικής διακυβέρνησης» που σήμερα επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί στην Ευρώπη, φαίνεται να στηρίζεται σ’ αυτό το πολιτιστικό μοντέλο : το μοντέλο της φετιχοποίησης της επιτυχίας, ένα μοντέλο επιστροφή στη βαρβαρότητα, παρά τον καθιαγισμένο χαρακτήρα του ιδίως από την προτεσταντική αίρεση.Τούτη η Μεγάλη Επιστροφή στη βαρβαρότητα, λίγο απέχει από την Εποχή των Σπηλαίων. Την εποχή όπου όποιος είχε το ρόπαλο ΚΑΙ τη δύναμη να το χρησιμοποιήσει εναντίον των άλλων και να τους επιβληθεί, το χρησιμοποιούσε και επιβάλλονταν. Αν καταργηθεί η σημασία του «πώς» κατακτάται η επιτυχία, και ΓΕΝΙΚΕΥΘΕΙ ως αντίληψη και ως τρόπος δράσης, με άλλα λόγια, κανείς δεν θα έχει ηθικές ή άλλες αναστολές στην επιδίωξη, την «επιτυχία» των στόχων του, είναι νομίζω εύκολο να φαντ