Σχολιανά 139

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Επανάσταση; Μα δεν φτάνει ΠΛΕΟΝ… Και ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ : χρειαζόμαστε ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΑΥΤΗ μια Αντεπανάσταση που θα καταστείλει την Επανάσταση ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ…

Όταν πια το αίτημα για ν’ αλλάξει το πολιτικό status quo είναι κάτι παραπάνω από επιτακτικό, είναι, θα λέγαμε ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ για τον τόπο…
Όταν πια ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΟΡΗΤΟ…
Όταν η ΒΙΑ της πολιτικής πάνω στα δικαιώματα, τα εισοδήματα, τις περιουσίες ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ των πολιτών είναι κάτι παραπάνω από............. απειλητική : είναι η προσωποποίηση του αργού θανάτου, μεταφορικά και ενίοτε κυριολεκτικά…

Όταν η παραπάνω βία, έχει εγκαθιδρύσει στη κοινωνία το Βασίλειο του Τρόμου και του Φόβου…
Όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που βιώνει ως πολιτική, κοινωνική, οικονομική καθημερινότητα…
Όταν η ελπίδα ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΛΑΟΥ έχει καταστεί το πλέον περιώνυμο ΚΟΥΦΑΡΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ…
Όταν φτάνουμε σ επίπεδα ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ, ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ…
Όταν, ΠΑΡΑ τα παραπάνω, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΑΣΙΜΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΛΥΣΕΙΣ» ΑΠΛΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΥΤΑ…
«Λύσεις» που δεν έχουν καμία προοπτική…
Τότε, έχουμε μπροστά μας ένα ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ…
Κι ένας γόρδιος δεσμός, λύνεται με τον ΓΝΩΣΤΟ τρόπο…
Χρειάζεται ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, κάτι παραπάνω από ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΕΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ «ΑΛΛΑΓΕΣ», «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥΣ», «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙΣ», και άλλα παρόμοια ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΛΕΚΤΙΚΑ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ…
Αλλά επίσης, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΓΝΗΣΙΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ τούτες οι «αλλαγές», τούτοι οι «εκσυγχρονισμοί» και τούτες οι «επανιδρύσεις», και πάλι θα ήταν αλυσιτελείς προσεγγίσεις, διότι ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΣΤΑΔΙΑΚΟ ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ είναι πια αρκετά…
Όμως, η «αλλαγή», ο «εκσυγχρονισμός», η «επανίδρυση», ΔΕΝ είναι επαναστατικές καταστάσεις, με την έννοια της ΡΗΞΗΣ με το παρελθόν...
Και το χειρότερο : με ένα τέτοιας έκτασης και χαρακτηριστικών έλλειμμα ηγετών, ώστε η κοινωνία να θεωρεί, και πάντως αυτή είναι η προσωπική μου πολιτική εκτίμηση, ότι απειλείται περισσότερο από αυτές τις ηγεσίες παρά από οτιδήποτε άλλο…
Το «ή θα γίνουν ΟΛΑ ΤΩΡΑ ή δεν θα γίνει ΤΙΠΟΤΑ», ποτέ ίσως δεν προβάλλεται με περισσότερη πειστικότητα παρά σε τέτοιες στιγμές…
Κι όσο ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΩΡΑ, ή γίνονται τόσο λίγα και τόσο άτολμα, ώστε η «αρρώστια» στη καλύτερη περίπτωση να ανακουφίζεται αλλά να μη θεραπεύεται, ΤΟΣΟ ΤΟΥΤΗ Η ΑΠΡΑΞΙΑ ή Η ΑΤΟΛΜΙΑ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΙΣ ΑΚΡΑΙΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ…
Τα πολιτικά άκρα, μιας και το θίξαμε το θέμα, δεν είναι ένα «θαύμα» της κοινωνικής και πολιτικής δημιουργίας. Δεν γεννώνται από το τίποτα. Παράγονται από πολύ συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες, και κυρίως είτε από την άρνηση να τις δούμε επειδή θεωρούνται «ενοχλητικές» για τις όποιες δεξι