Ψυχραιμία και λαϊκή ενότητα!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Δυστυχώς  ακόμα και εγώ, ο οποίος εγκαίρως προϊδέασα για την δραματική εξέλιξη της ελληνικής κρίσης, περιγράφοντας τα αίτια και τους μηχανισμούς που την ορίζουν, αλλά και το πιθανό αποτέλεσμα, δεν ήθελα μέσα μου να παραδεχτώ ότι υπάρχει σχέδιο καταστροφής της χώρας. (Όχι με την έννοια που προσπαθούν να προσδώσουν στο σχέδιο διάφοροι αλαζόνες της καθεστωτικής προπαγάνδας, αλλά με εκείνη των στρατηγικών αποφάσεων που διαμορφώνονται από την σύγκρουση κρίσιμων παραγόντων στην φάση του σημερινού μεταβατικού σταδίου οργάνωσης της παγκοσμιοποίησης). Δεν μπορούσα να «χωνέψω» την ύπαρξη «σχεδίου», παρότι η αναλυτική μου προσέγγιση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η χώρα γίνεται εστία μιας ανυπολόγιστης διεθνούς κρίσης. Τα έγραφα και δεν ήθελα να τα «πιστέψω» εγώ ο ίδιος που τα σημείωνα! Το άγχος με κυρίευσε δύο περίπου μήνες πριν από την υπογραφή του μνημονίου και ......
κατόπιν κλιμακώθηκε με γεωμετρική πρόοδο.

Ήταν εμφανές ότι αν η προστριβή μεταξύ του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και της μεταβιομηχανικής ελίτ της ΕΕ λάμβανε διαστάσεις σύγκρουσης, η ελληνική κοινωνία θα μεταβαλλόταν σε ερείπια, χειρότερα από την εμπειρία χρεοκοπίας της Αργεντινής. Από την άλλη, ακόμη και εάν παραμέναμε στο επίπεδο της προστριβής και η λανθάνουσα διένεξη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, με κεντρικό ζήτημα την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης και την αναθεώρηση του συσχετισμού ισχύος στην διεθνή πολιτική, δεν έπαιρνε συγκρουσιακές διαστάσεις, η Ελλάδα θα παρέμενε όμηρος και των δύο πλευρών. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής από τη στιγμή που ο δικομματισμός και γενικότερα το καθεστώς στην χώρα δεν φρόντισε εγκαίρως να αυτοπροστατευτεί και αμέσως μετά να αποφύγει την εμπλοκή της χώρας σε αυτό το διεθνές παίγνιο, στο οποίο σήμερα γίνεται μάρτυρας ολόκληρος ο κόσμος. Μάλιστα, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να αποφύγουμε τις καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνία και την χώρα - την έκταση των οποίων συνεχίζουμε πεισματικά να αρνούμαστε να συλλάβουμε  - από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός έκρινε ότι θα μπορούσε να ηγηθεί μιας εκστρατείας αμερικανοποίησης της ΕΕ, δίχως οι συντηρητικές δυνάμεις που ηγούνται της Ένωσης να έχουν διαμορφώσει τις πολιτικές και οικονομικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

Ο κ. Παπανδρέου πίστεψε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η ελληνική κρίση ως ευκαιρία για αναθεώρηση του ευρωπαϊκού μοντέλου διακυβέρνησης, έτσι που να εξυπηρετεί τα συγκυριακά συμφέροντα εκείνων που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την διεθνή πολιτική των ΗΠΑ. Έτσι άνοιξε το παιχνίδι, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί στη αρχή ανεπίτρεπτα απροετοίμαστοι, να τρέχουν πίσω από τα γεγονότα που προκαλούσε η άλλη πλευρά με «λαγό» τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όταν πια άρχισαν να κοντρολάρουν κάπως τις εξελίξεις, η κρίση είχε επεκταθεί στην ΕΕ, με άμεσο κίνδυνο να λάβει γενικευμένη μορφή και να την απειλήσει με διάλυση.  Τότε ήταν που άρχισαν να λογαριάζουν το κόστος απομάκρυνσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη και να εκπονούν διάφορα σενάρια για τον τρόπο που θα μπορ