Προσεχώς κατάρρευση εσόδων (II)

Του Γιώργου Καισάριου 

Η ύφεση που κυριολεκτικά μαστίζει την ελληνική οικονομία συνεχίζει ακατάθετη. Τα τελευταία στοιχεία κάνουν λόγο για ύφεση 6,9%. Η βιομηχανική παραγωγή ήταν μειωμένη κατά 13,1%, η οικοδομική δραστηριότητα κατά 32% (και θα ήθελα να δω ένα διάγραμμα του πόσο είναι μειωμένη από το 2007), και οι καταναλωτικοί δείκτες είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η ανεργία συνεχίζει και σκαρφαλώνει και το κοντέρ γράφει 16,6%, όλοι πλέον μιλούν για έναν φθινόπωρο - κόλαση. Οι εκτιμήσεις πολλών για 1 εκατ. ανέργους, μάλλον θα επιβεβαιωθούν.

Παρακαλώ ενθυμήστε το άρθρο με τίτλο: Προσεχώς κατάρρευση εσόδων. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, διαβάστε το, διότι είναι πολύ....... χρήσιμο και συνδέεται με το σημερινό θέμα. 

Σε αυτό το άρθρο έγραψα για τις καταστρεπτικές συνέπειες της αυξημένης φορολογίας. Σας είπα ότι καθώς αυξάνεται η φορολογία, υπάρχει ένα σημείο “T”, από όπου εκεί και μετά τα έσοδα θα μειώνονται, ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές. Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα και λιγότεροι θα θελήσουν να δουλέψουν και να επιχειρήσουν, με αποτέλεσμα όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αυτή ήταν καταδικασμένη από την πρώτη μέρα να αποτύχει. Ναι μεν έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να χειροτερέψει την κατάσταση, αλλά και διαφορετικά πράγματα να έκανε, η ύφεση θα ήταν το κυρίαρχο δεδομένο της κατάστασης. Υπό το βάρος του δημοσίου χρέους και το κόστος εξυπηρέτησης αυτού, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να έχει σηκώσει αυτό το βάρος και να τα βγάλει πέρα.

Είναι όμως άλλο πράγμα να αντιμετωπίσεις μια ύφεση με ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής τέτοια που θα έβαζε ένα μαξιλάρι κάτω από από τη συρρίκνωση της οικονομίας και είναι άλλο να κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτά που πρέπει να κάνεις. Η διαφορά στην επίδοση της ύφεσης μπορούσε να είναι μεγάλη.

Το ερώτημα της ημέρας είναι τι είδους συνταγές θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση, υπό το βάρος ενός ασφυκτικού προϋπολογισμού; Βάζοντας στην άκρη το ότι ήταν καταδικασμένη εξαρχής (όπως είπα πριν) και ότι η ηγεσία του οικονομικού επιτελείου είναι ανεπαρκής (και ακόμα είναι) και βάζοντας στην άκρη το ότι θα έπρεπε να κινηθούν οι πολιτικές διαδικασίες για ένα φιλικό κούρεμα από την πρώτη μέρα (εχθρική αν χρειαζότανε, αφού ορισμένοι δεν παίρνουν από λόγια), τι είδους πολιτική θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση;

Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση είχε μειώσει τις δαπάνες κατά 7 δισ. ευρώ από την πρώτη μέρα (απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων με κόστος 25.000 ευρώ κόστος ο κάθε ένας, πλέον 2,25 δισ. σε καταργήσεις οργανισμών κτλ), θα άλλαζε τίποτα σε σχέση με το που είμαστε σήμερα; Η απάντηση είναι όχι πολύ. Πάλι θα είχαμε ύφεση, οι αγορές πάλι δεν θα μας δάνειζαν και πάλι θα είχαμε απευθυνθεί στην τρόικα, αφού δεν είχαμε το θάρρος να κάνουμε κάτι άλλο.

(Ακούω μερικούς που λένε