Πώς θα κερδίσουμε το πολιτικό στοίχημα με τον εαυτό μας …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αν διαβάσεις ξανά, με προσοχή, τον διαπλεκόμενο Τύπο των ημερών και προσέξεις την μετεκλογική απειλητική αφήγηση των πολιτικών της διαπλοκής θα διαπιστώσεις και εσύ όπως εγώ ότι το καθεστώς είναι σαφώς «αντιλαϊκότερο» της τρόικας. Θα παρατηρήσεις ότι τελικά η στρατηγική της τρόικας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο κρίσιμος εξωτερικός παράγοντας που έρχεται να υποστηρίξει τους....... πολιτικοοικονομικούς στόχους των διαπλεκομένων. Η στρατηγική της τρόικας, με άλλα λόγια, υποστηρίζει το ηγεμονικό πρόγραμμα της αποτυχημένης και ανυπόληπτης, κυρίαρχης πολιτικής τάξης της μεταπολίτευσης, η οποία μέσω αυτής (της στρατηγικής) επιζητεί τρόπο να ανακάμψει.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από τις άκαρπες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματιστεί μια αγωνιστική κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευτεί σε νέα βάση, φιλολαϊκή αυτήν τη φορά, τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους. Όλοι ετούτοι που χρεοκόπησαν την χώρα, φέρνοντας το ΔΝΤ στα πράγματα, προχωρώντας βήμα-βήμα και από κοινού σε μια διαδικασία μετατροπής της χώρας σε υποτελή πολιτεία - το πρώτο μεταμοντέρνο προτεκτοράτο στον κόσμο – φανερώθηκε (και στους πολλούς) γιατί το έπραξαν και γιατί αγωνίζονται να υπάρξουν μέσω της τρόικας. Διότι, αγαπητοί φίλοι, έχουν κοινά συμφέροντα με την τρόικα. Διότι ακόμη και να μην υπήρχε τέτοιος παράγων θα έπρεπε να τον εφεύρουν, ώστε να συντηρήσουν το ελεεινό, αντιδημοκρατικό κατασκεύασμα του 1974 - τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την υπόλοιπη διεφθαρμένη, πελατειακή δομή. Και πράγματι δεν υπήρχε ο παράγων τρόικα, το καθεστώς τον αναζήτησε και οι ξένοι πάτρωνες της Ελλάδας τον προσέφεραν, για να περισώσουν την δική τους ηγεμονία, παρέχοντας παράλληλα σωσίβιο στους τυχοδιώκτες συνεργάτες τους στο εσωτερικό.
Τα εκβιαστικά διλήμματα της τρόικας, αποτελούν έκφραση του εκβιασμού της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης προς τον ελληνικό λαό. Είναι η ομπρέλα απειλών που δομείται δήθεν έξω από το σύστημα ηγεμονίας της χώρας και πάνω από αυτό, ενώ στην ουσία είναι αναπόσπαστο τμήμα του. Δίχως την απειλητική παρουσία της τρόικας, ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του θα είχαν σβήσει απολύτως μέσα στην κρίση που προκαλεί η μορφή χρεοκοπίας, την οποία επέλεξε το καθεστώς. Είναι λοιπόν φυσιολογικό η διαπλοκή να υπερθεματίζει σε επίπεδο απειλών, βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο μιας κοινωνίας, που οι ίδιοι οδήγησαν στην απελπισία: «ή εμάς, ή το χάος», σου λένε οι αδιόρθωτοι τυχοδιώκτες, οι οποίοι πριν από λίγο καιρό δήθεν απειλούσαν την χρηματαγορά με το ίδιο πιστόλι! Τώρα, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει, ότι η κάνη σημάδευε πάντοτε τον λαό!
Όχι, το καθεστώς του 1974 δεν θα πέσει όπως έπεσε η χούντα, μετά την εθνική ήττα στην Κύπρο και την ανικανότητα να αντιμετωπίσει την Τουρκία και την εσωτερική αποσύνθεση του μοντέλου διακυβέρνησής της! Οι κοινοβουλευτικοί πραξικοπηματίες των ημερών μας θα πέσουν, αφού πρώτα καταστρέψουν όσα με κόπο χτίστηκαν κατά την μεταπολίτευση, σε επίπεδο επιφανειακής έστω δη