Ποιητές vs Πολιτικών

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Η 21η Μαρτίου γιορτάσθηκε ως παγκόσμια ημέραποίησης.Το γεγονός από μόνο του θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο,όπως και κάθε γεγονός που άπτεται του πολιτισμού, πιθανόν και σε παγκόσμιαέκταση.Η βίαιη καθημερινότητα όπως διαμορφώνεται όχι μόνο στη χώραμας αλλά και διεθνώς δεν αφήνει περιθώρια ενασχόλησης με θέματα πολιτισμού καιψυχικής καλλιέργειας όπως η ποίηση, που περνάνε συνήθως σε........ δεύτερη μοίρα, ότανη προτεραιότητα έχει μεταφερθεί στον αγώνα της επιβίωσης.
Όταν έχει χαθεί η ηρεμία του ύπνου που θα φέρει την ελπίδαγια μια μέρα νέα, δημιουργική, μπορεί κοπιαστική αλλά εργάσιμη με την σιγουριάτην επανάληψης της την επόμενη και πάει λέγοντας.Αντ αυτού σήμερα ο ύπνος έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη, καθώς ηεπόμενη μέρα στην καλύτερη περίπτωση θα μοιάζει με την προηγούμενη, ηανασφάλεια έχει εδραιωθεί στον ψυχικό μας κόσμο και δεν γνωρίζουμε αν ενώπέφτουμε για ύπνο το βράδυ το πρωί που θα ξυπνήσουμε και πάμε στη δουλειά μαςθα έχουμε δουλειά. Είτε είμαστε υπάλληλοι, είτε είμαστε σημερινά «αφεντικά»,ίσως καταλήξουμε αυριανοί ανεπάγγελτοι.Η προχθεσινή παγκόσμια ημέρα ποίησης ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε μια σύγκριση μεταξύ τωνανθρώπων που μας κυβερνάνε και ρυθμίζουν τις τύχες μας, τις τύχες των παιδιώνμας και των παιδιών των παιδιών μας αλλά και τις τύχες της πατρίδας μας, μετους ανθρώπους που μάχονται με την «διαπλοκή» των λέξεων για να βγάλουν έναστοιχείο πολιτισμικό και πολιτιστικό, ένα νόημα, που θα μιλήσει στη καρδιά μαςκαι τη ψυχή μας, που θα μας κάνει να νοιώσουμε «άνθρωποι». Έτσι λοιπόν, οι μεν ποιητές, μας εξυψώνουν με τους στίχουςτους, μας βγάζουν στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα, ψυχική ευφορία,συγκίνηση, ευλογία, συναισθηματική ανάταση, οι δε πολιτικοί αντίθετα αφού μαςκοροϊδέψουν, καπηλευτούν την ψήφο μας και θρονιαστούν στην εξουσία βγάζουν απόμέσα τους ό,τι πιο ταπεινό μπορεί να κρύψει η ανθρώπινη ψυχή.Ταγμένοι να εξυπηρετήσουν συμφέροντα «αλλότρια» και γιατίόχι αντιπατριωτικά, δεν διστάζουν να εφαρμόσουν μέτρα αντιλαϊκά, να ανομούν, εξωθώνταςτους πολίτες σε εξαθλίωση αρκεί να ικανοποιήσουν τους εντολείς τους.Αντίστοιχα και εμείς νοιώθουμε ότι δεν θέλουμε να νοιώσουμε,αγανάκτηση, θλίψη, θυμό, οργή, κατάρα για τα ανθρωπάρια που επιλέξαμε.Τεράστια η διαφορά των μεν και των δε.
Ποια μάνα δεν δάκρυσε ακούγοντας τραγουδισμένο το σπαρακτικόστίχο του Γιάννη Ρίτσου:
«Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιάς μουπουλάκι της φτωχιάς αυλής ανθέ της ερημιάς μου»
Ποιος Έλληνας δεν πέταξε ψηλά ακούγοντας τον ΆγγελοΣικελιανό την 27 Φλεβάρη του 1943 στην πάνδημη κηδεία του Κωστή Παλαμά νααπαγγέλει με μια απίθανα δυνατή φωνή μπροστά στις δυνάμεις των κατακτητών:
«Ηχήστε σάλπιγγες, καμπάνες βροντερέςδονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέραβογκήστε τύμπανα πολέμου…Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα».
Ποιος ερωτευμένος δεν άκουσε εκστασιασμένος τους στίχους τουΟδυσσέα Ελύτη:«Ο έρωτας, το αρχιπέλαγος κ η πρώρα των αφρών τουκ οι γλάροι των ονείρων του. Στο πιο ψηλό κατάρτι του