Οι κόκκινες γραμμές ενός οίκου ανοχής

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Όταν ακούς για κόκκινες γραμμές, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Τοκόκκινο έγινε το χρώμα της φωτιάς που καίει μια ολόκληρη κοινωνία και σημάδιμιας καθεστωτικής τρέλας, αντί για το χρώμα της διεγερμένης συνείδησης ενόςεξευτελισμένου λαού, της φωτιάς που γεννά ελπίδα μέσω της χειραφέτησης. .
Από κόκκινες γραμμές σε κόκκινες γραμμές βαδίζουν οικυβερνώντες τα τελευταία χρόνια, σαν να έχουν βάλει........ στοίχημα να αποδείξουν ότιη οδός προς την άβυσσο είναι κόκκινη. Είναι να κοκκινίζει κανείς από θυμόπαρακολουθώντας τις συνεχείς υποχωρήσεις του κυριάρχου πολιτικού συστήματοςστις εμφανιζόμενες ως απαιτήσεις (ή καλύτερα στρατηγικές τιμωρίας των Ελλήνων,όπως οι ίδιοι οι κυβερνώντες ομολογούν) συμμόρφωσης του ελληνικού λαού σε έναπρόγραμμα (μνημόνιο) δίχως (αναπτυξιακό) πρόγραμμα που τον γονατίζει, χωρίς ναπροσφέρει απολύτως καμία βάσιμη προοπτική οικονομικής ανάταξης. Καταστροφή γιατην καταστροφή είναι η συνταγή και όσοι δεν το καταλαβαίνουν είναι που τοκόκκινο το έχουν συνδέσει με τα μπουρδέλα και μάλιστα με αυτά όπου οι κόκκινεςγραμμές αρχίζουν εκεί όπου τελειώνει το πορτοφόλι του πελάτη.

Ναι, οι κόκκινες γραμμές του διαπλεκόμενου καθεστώτος - πουοι πελάτες του συνεχίζετε να προφασίζεσθε ότι δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει καιότι δεν έχετε ακούσει καμία διαφορετική πρόταση εξόδου από αυτό - είναι οι κόκκινες γραμμές που χαράσσονται σεένα μπουρδέλο και όχι σε μια ανεξάρτητη χώρα και ευνομούμενη πολιτεία, για τηνύπαρξη της οποίας έχει χυθεί πολύ …κόκκινο. Εδώ, οι κυβερνήτες μας έχουνπαρεξηγήσει απολύτως τον ρόλο τους, προσδίδοντας στο εαυτό τους ρόλο τσατσάς,με πελάτες, άλλοτε συντεχνιακά ή μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα και άλλοτεξένους επιβήτορες με διακύβευμα την ικανοποίηση των πλέον άπληστων ορέξεων πάνωστα δύο τρίτα του κοινωνικού σώματος.
Πλέον η κατάσταση έχει ξεπεράσει την προηγούμενη κόκκινηγραμμή του σαδομαζοχισμού, την οποία εξέφραζε απερίφραστα το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣμε την κα Μπακογιάννη και τις λοιπές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και«συνεσταλμένα» ο Α. Σαμαράς και ο Φ. Κουβέλης, για να φτάσουμε στην λογική ότιτο «μπουρδέλο» δεν έχει πια κόκκινες γραμμές με όρους εκμετάλλευσης και ότι τομόνο που έχει σημασία είναι να συνεχίσει να υπάρχει, προσφέροντας τις υπηρεσίεςτου στον κόσμο. Στο κάτω-κάτω, μόνον έτσι θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτό.Ή με τα λόγια του κ. Λουκά Παπαδήμου (πρωθυπουργού της Ελλάδος): «Ακούω από διάφορες πλευρές για «κόκκινεςγραμμές». Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση ενόςασφαλούς μέλλοντος για τους πολίτες της.» Και για μένα η παραπάνω φράσηαποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού και σημαίνον της διαλεκτικής της τσατσάς. Οορθολογισμός του δήθεν σοβαρού τεχνοκράτη κ. Παπαδήμου οδηγεί στο συμπέρασμαότι από δω και στο εξής κριτήριο πολιτικής θα είναι η επιβίωση του καθεστώτος,δίχως να υπολογίζονται οι ανθρώπινες θυσίες, στο βωμό προφανώς του κέρδουςαυτών που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί. Δίχως δισταγμό, ο άνθρωπος αυτόςυπαινίσσεται ότι ενόψει της δι