Οι «δώσε και σώσε» και η νέα μεταπολίτευση

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Δεν υπάρχουν όρια στην «κουλτούρα της πόρνης», η οποία παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό (προπαγανδίζεται) ως δήθεν στρατηγική διάσωσης της ήδη χρεοκοπημένης Ελλάδας από την «χρεοκοπία»! Ένα ολόκληρο καθεστώς ηγεμονίας παγιδευμένο στον χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό, εντός του οποίου το ίδιο διολίσθησε με απερίγραπτες συμπεριφορές, έφτασε να πολιτεύεται αποκλειστικά με την παραμυθία της «δόσης». Το ............«δώσε και σώσε» συνδέεται με το «πάση θυσία στο ευρώ» και τα δύο με την παρηγοριά πως εάν κάνουμε αστραπιαία το επόμενο βήμα, ικανοποιώντας «τα προαπαιτούμενα» της σωτηρίας μας, τα οποία ορίζει αντιφατικά η τρόικα, θα πετύχουμε την ευημερία εντός ενός ευρωπροτεκτοράτου!
Τώρα που σφίγγουν τα πράγμα, φτάνοντας στο κρίσιμο σημείο επίσημης παράδοσης της διακυβέρνησης της χώρας στους «εταίρους-δανειστές» της, με την μορφή των προαπαιτούμενων ενεργειών (prior actions), οι οποίες αν και καθοριστικές για την διάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, μεθοδεύτηκε να μην περάσουν από το κοινοβούλιο, το δίκτυο της διαπλοκής προπαγανδίζει την έλευση όχι απλώς της περίφημης δόσης που όλο έρχεται αλλά δεν φτάνει, αλλά την ενίσχυσή της με πληρωμές που έχουν προγραμματιστεί για τους επόμενους μήνες! Η διαπλοκή μαζί με την πολιτική ηγεσία που την εκπροσωπεί και εκφράζει υπόσχονται νέο θρίαμβο: παραδίδουν την οικονομική διακυβέρνηση και την διοίκηση της χώρας (σε ποιόν άραγε;) για να λάβουν ως αντάλλαγμα μια τριπλή δόση περί των 44 δισ. Ευρώ, όπως διατείνονται! Βέβαια αυτό δεν το πράττουν έτσι απλά, το «διαπραγματεύονται σκληρά» όπως ισχυρίζονται, προκαλώντας κύματα γέλιου σε όσους ακόμη διατηρούν την ψυχραιμία τους. Η γενικότερη συμπεριφορά όμως της διαπλοκής μάλλον προκαλεί αναγούλα, σε όσους βλέπουν μπροστά τους να διαδραματίζεται ως φάρσα η εθνική περιπέτεια του 1897. Τότε που επιβλήθηκε στην Ελλάδα Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ), όπως ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της χώρας μας από Ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897, ενώ αυτή είχε ουσιαστικά χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Και τότε – όπως και σήμερα – μια ελληνική κυβέρνηση, η Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη υποχρεώθηκε σε, και όπως ισχυριζόταν έκανε, «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους επίσημους πιστωτές της Ελλάδας για επιπλέον δανεισμό - ενώ πριν από τέσσερα χρόνια το πολιτικό σύστημα είχε ήδη εκφράσει αδυναμία αποπληρωμής των ήδη οφειλομένων. Οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» κατέληξαν τότε, όπως αντίστοιχα ως ιστορική φάρσα καταλήγουν σήμερα, στην επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας (Commission Internationale Financière de la Grèce), έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι πιστωτές του επίσημου τομέα. Ασφαλώς, σήμερα, κατόπιν της εξασφαλίσεως των ξένων ιδιωτών δανειστών, μετά την περίφημη αθλιότητα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους (τα PSI, για τα οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα χλευάσει το πολιτικό σύστημα