Οι άνθρωποι κάτω από το χαλί

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
«Πρέπει να καταλάβεις ότι η διαφορά ανάμεσα σε εσένα και εμένα είναιένα τίποτα, μια “στραβή”. Πριν από λίγα χρόνια είχα σπίτι και όλα τασχετικά. Ετσι ήρθαν τα πράγματα, ούτε που το κατάλαβα, μάγκα μου». Τορεπορτάζ της πρωτοχρονιάτικης «Κ» για τους νεοαστέγους έρχεται από μιανάλλη χώρα. Τη χώρα του Ντίκενς; Τη χώρα των Αθλίων των Αθηνών; Τηνκοινωνία του ενός τρίτου; Τη χώρα όπου γινόμαστε, τη χώρα όπου ήδηείμαστε;Εως πριν από μερικά χρόνια, οι άστεγοι ήταν μιαμειονότητα σαλών, ανθρώπων που δραπέτευαν από την κοινωνία και τα δεσμάτης, που έσπαγαν τους δεσμούς με την κανονικότητα, που τους είχε βρειμια τεράστια ατυχία. Ηταν μια ελάχιστη εξαίρεση. Ηταν σαν τα αδέσποταστο αστικό δίκτυο: δεν πείραζαν κανέναν, δεν τους πείραζε κανένας καικανείς δεν τους έβλεπε: ήταν λίγοι, τόσο λίγοι που δεν απειλούσαν τηβιτρίνα της κανονικότητας, της αιωνίας προόδου, της διαρκώς αυξανόμενηςευημερίας. Ηταν λίγοι και......ήταν σαλοί.
Σήμερα, οι άστεγοι είναιπολλοί και δεν είναι σα