Ο Βέλτσος, ο Καμύ και ο μύθος του Ευρώ …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Τον Γιώργο Βέλτσο υποθέτω ότι τον γνωρίζετε: είναι αυτός πουσυνήθως βρίζετε, καθώς σας μπερδεύει με μια γλώσσα που κάτι σας θυμίζει, αλλάδεν ξέρετε τι ακριβώς. Τον Αλμπέρ Καμύίσως τον έχετε ακουστά ή και «διαβάσει» κάποιο καλοκαίρι, όπως έκανα κάποτε εγώγια να χτυπήσω καμιά «προχωρημένη» γκόμενα στην αμμουδιά: είναι τούτος πουκινείτο μεταξύ αυτοκτονίας και καφετιέρας [«Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;»]. Παρακμήείναι ο σύγχρονος ελληνικός μύθος που δε έχει καμία σχέση με τον Ελληνικό Μύθο,εντός του οποίου αισθανόταν άνετα ο Καμύ και μάλλον συνεχίζει να βολεύεται οΒέλτσος. Πρόκειται για τον μεταδικτατορικό μύθο που εξελίχθηκε στον μύθο τουευρώ, αφού πρώτα εμβαπτίσθηκε στο γιάπικο lifestyle, μιας πελατειακής πολιτείας.
Σου λένε, ενώ σε δουλεύουν, ότι θα σου σώσουν το ευρώ, πουλιγοστεύει επικίνδυνα ή ήδη εξαφανίστηκε από την τσέπη σου και εσύ μετράς τακέρματα να δεις αν βγαίνουν για καφέ, αντί να μετρήσεις την παρακμή ενός καθεστώτοςπου σε καθιστά θύμα. Είσαι θύμα; Στο βαθμό που αναπαράγεις την κουλτούρα τηςπαρακμής, ναι. Έτσι θυματοποιείσαι. Έτσι εκδικείσαι τον εαυτό σου και εύχεσαιτην θεία τιμωρία για τους άλλους για να λυτρωθείς από την διάψευση: από τηνδυσβάσταχτη πραγματικότητα του μύθου του ευρώ.
«Ο,τι σε εκδικείταισήμερα είναι το δυσβάστακτο πραγματικό που δεν μπορείς καν να το διανοηθείς»,γράφει σ«Το Βήμα» ο Γ. Βέλτσος, για να συνεχίσει προκλητικά: «Κυρίως τώρα που ψάχνεσαι και ψάχνεις, σαντον Πακιστανό, το αρνητικό της ελπίδας σου στους σκουπιδοτενεκέδες. Ξέρεις τιέφταιξε: η φούσκα. Τώρα που θα μπλέξουν τα πράγματα με την ψήφιση της νέαςδανειακής θα το εμπεδώσεις. Διότι, αν η εμπλοκή του ΔΝΤ στη φιλελεύθερηδημοκρατία σου είναι το υπαρξιακό πρόβλημα του καπιταλισμού, το δικό σουυπαρξιακό πρόβλημα θα είναι η λειτουργία της δημοκρατίας. Ανασφαλής λοιπόν τιθα κάνεις; Θα έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο μορφές σωτηρίας: την αγιότητα ήτο έγκλημα. Σου θυμίζω τον εξεγερμένο Καμύ: «γράφω για να αποφύγω το έγκλημα».
Και εγώ το ίδιο έκανα παλαιότερα - σαν τον εξεγερμένο Καμύ -μέχρι να καταλάβω ότι αυτό ήταν είδος αργής αυτοκτονίας. Έτσι έκοψα και τουςπολλούς καφέδες, μαζί με συμπεριφορές «επαναστάτη δίχως αιτία», όπως έλεγε καιη Λιάνα πριν ανακαλύψει ότι όλο και κάποια αιτία βρίσκεται πίσω από ταεπαναστατημένα υποσυνείδητα. Είναι ταξική ή κάτι άλλο; Ταξική, βεβαίως,ταξικότατη, ασχέτως αν δεν συνειδητοποιείται ως τέτοια και ασχέτως αν δεν είναιοπωσδήποτε τέτοια με την κοινωνικοοικονομική της σημασία (:ταξική συνείδηση τουπρολεταριάτου).
Δυστυχώς ο μύθος του ευρώ συνδέθηκε με τα πλέον παρακμιακάφαινόμενα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Αντίδραση σε αυτόντον μύθο σημαίνει και αμφισβήτηση των παρακμιακών σχέσεων και συμπεριφορών. Τηςπαρακμασμένης πολιτικής που πτώχευσε, εξευτελίζοντας τον μύθο της ύπαρξης σου:την ισχυρή Ελλάδα που δεν θα πτώχευε ποτέ, διότι έτσι σου υποσχέθηκαν αυτοί πουσυμβολοποίησαν την ελληνική Νέα Τάξη με την Ολυμπιάδα του ντοπαρισμένουκαταναλωτισμού.
Οι επαν