Ο βαρβάτος Φαήλος...

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε ένα σεξιστικό-ρατσιστικό σχόλιο στο twitter, στο οποίο έλεγε πως «Σήμερα έχουν και οι κρυφές προοδευτικές δικαιολογία να βγουν. Τάχα συμπαράσταση». Δεξιό χιούμορ υποτίθεται, για το Athens Gay Pride, το «Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας της Αθήνας». Δεξιός και βαρβάτος ο Φαήλος, ομοφυλόφιλοι είναι μόνο οι Αριστεροί!

Αν ο Κρανιδιώτης δεν ήταν πρωθυπουργικός φίλος και άτυπος σύμβουλος του Α. Σαμαρά, το σχόλιό του δεν θα..........
προκαλούσε καμία εντύπωση. Οι ιδιότητές του όμως δημιούργησαν μια μικρή φασαρία. Κάποιοι τον κατήγγειλαν πως δεν επιτρέπεται ένας πρωθυπουργικός φίλος να προωθεί τέτοιες αντιλήψεις, κάποιοι του απάντησαν με ανάλογο ύφος για τις «κρυφές συντηρητικές αδελφές» που επίσης βρήκαν ευκαιρία να εκδηλωθούν και άλλα τέτοια, διόλου χαριτωμένα και απόλυτα χυδαία.

Έχω την εντύπωση πως όλη αυτή η φασαρία κρύβει πολλές μικρές δόσεις υποκρισίας. Από, σχεδόν, όλες τις πλευρές. Σχόλια σαν κι αυτά του Κρανιδιώτη, περιλαμβάνονται στο καθημερινό λεξιλόγιο των περισσοτέρων μας. Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτό; Νομίζω όχι. Ποτέ δεν αποδεχτήκαμε το διαφορετικό, στον βαθμό τουλάχιστον που συμβαίνει σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Η λέξη «αδελφή» χρησιμοποιείται είτε περιπαιχτικά, είτε σαν βρισιά.

Προφανώς, όταν τέτοια ρατσιστικά σχόλια εκπέμπονται από ανθρώπους με σύνδεση στην εξουσία, στέλνουν ένα πολλαπλό μήνυμα με αρνητικό πρόσημο, αλλά είναι κομμάτι υποκριτικό να περιορίζουμε τέτοιες συμπεριφορές μόνο σ' αυτούς. Μας αφορά σχεδόν όλους.

Δυο ημέρες πριν, ο Γιαννακίδης έγραψε ένα κομμάτι για την υποκρισία των βουλευτών εκείνων που κρύβουν τη σεξουαλική τους διαφορετικότητα. Έχω να σας πω μια μικρή ιστορία γι' αυτό: Λίγα χρόνια πριν, ένας ομοφυλόφιλος γιατρός επιχείρησε να εκλεγεί στη Βουλή. Φυσικά, δεν φανέρωσε ποτέ τη σεξουαλική του προτίμηση δημόσια, παρότι δεν την έκρυβε στο περιβάλλον του. Στην προεκλογική περίοδο όλα έδειχναν πως είχε ισχυρή πρόσβαση στην εκλογική του βάση και πολλές πιθανότητες να εκλεγεί. Τότε, κάποιοι συνυποψήφιοί του από το ίδιο κόμμα, των οποίων η έδρα κινδύνευε, άρχισαν τα βρώμικα κόλπα. Μέσω μιας χυδαίας φυλλάδας άρχισαν να διοχετεύουν στοιχεία για τη σεξουαλική ταυτότητα του υποψήφιου. Τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ήταν πολλά. Και ακραία. Ακόμα και σοβαροφανείς εφημερίδες, άρχισαν να τ’ αναπαράγουν. Ο γιατρός, που μάλιστα είχε έντονη κομματική παρουσία ως τότε, υπό την προειδοποίηση δημοσίευσης φωτογραφιών του, δεν άντεξε. Αποσύρθηκε σεμνά και διακριτικά από την προεκλογική κούρσα, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους. Απ’ ό,τι είχα μάθει, τον είχε... βοηθήσει σ' αυτή την απόφασή του και ο αρχηγός του κόμματός του με το επιχείρημα «προκαλείται κακό στην παράταξη, απέσυρε την υποψηφιότητα και μόλις πάρουμε την κυβέρνηση θα σε διορίσουμε σε κάποιο δημόσιο οργανισμό». Είχα μάθει την ιστορία από τον ίδιο. Είχα γράψει στην εφημερίδα που εργαζόμουν ένα επικριτικό σχόλιο για τους συνυποψήφιούς του και τα άθλια παιχνίδια τους και είχε επικοινωνήσει μαζί μου για να με ευχαριστήσει - για το αυτονόητο. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, νομίζω ποτέ δεν τόλμησε πάλι να εκτεθεί ως υποψήφιος.

Η ιστορία αυτή, ωστόσο, δείχνει και την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Πόσες πιθανότητες εκλογής θα είχε κάποιος/α αν τολμούσε να δηλώσει διαφορετική σεξουαλική προτίμηση; Η ίδια η κοινωνία, για την ακρίβεια ένα μεγάλο κομμάτι της, δεν θα το αποδεχόταν. Αν το επιχειρούσε κάποιος, ουσιαστικά θ' αυτοκτονούσε πολιτικά. Ζούμε σε μια χώρα όπου αντιλήψεις του τύπου «η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια», είναι αρκετά διαδεδομένες και αποδεκτές. Ζούμε σε μια χώρα όπου δεν θα δεχόταν ποτέ να έχει υπουργό Εξωτερικών (όπως στη Γερμανία) ή δήμαρχο (όπως στο Παρίσι) δεδηλωμένους ομοφυλόφιλους