Ο «ρεαλισμός» του νέου φορολογικού νόμου : με μάγια και μαντζούνια αναζητά ανύπαρκτα δημόσια έσοδα

Σχολιανά 183
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης : «...Η κλασική οικονομική επιστήμη αριστοποιεί αυτό που ήδη υπάρχει, όπως κάνει και η παραδοσιακή οικονομική θεωρία μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των οπαδών των θεωριών του Κέυνς, του Φρήντμαν και των υποστηρικτών της θεωρίας της προσφοράς. Επικεντρώνεται στη μέγιστη απόδοση των ήδη υπαρχόντων πόρων και στοχεύει στη δημιουργία ισορροπίας. Αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει τον......... επιχειρηματία και γι’ αυτό τον αποπέμπει στο μυστηριώδες βασίλειο των «εξωτερικών παραγόντων», μαζί με το κλίμα, τον καιρό, τις κυβερνήσεις και την πολιτική, τους λοιμούς και τους πολέμους, αλλά επίσης και την τεχνολογία. Ο παραδοσιακός οικονομολόγος, πέρα από σχολές και «ισμούς», δεν αρνείται, βέβαια, ότι αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες υπάρχουν ή ότι παίζουν ρόλο. Αλλά δεν ανήκουν στον κόσμο του κι ούτε υπολογίζονται στο μοντέλο του, στις εξισώσεις ή στις προβλέψεις του...»
Peter F. Drucker : Καινοτομία και Επιχειρηματικότητα, εκδ. ΑΣΕ Α.Ε., Θεσσαλονίκη, 1990, σελ. 41
«…Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανόητο από τον συχνά επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό ότι «το μάνατζμεντ το μόνο που κάνει είναι να προσαρμόζει την επιχείρηση στις δυνάμεις της αγοράς». Το μάνατζμεντ όχι μόνο εντοπίζει αυτές τις «δυνάμεις», το μάνατζμεντ τις δημιουργεί μέσα από τις δικές του δραστηριότητες...» Peter F. Drucker : The Practice of Management, Heinemann, London, 1954, sel. 32
Αν κάτι προσπαθούν τα τελευταία δυόμιση χρόνια του Μνημονίου να μας «πουλήσουν» οι οπαδοί του, είναι ο «ρεαλισμός», που μεταφράζεται κυρίως με μια διαπίστωση και ένα επαγόμενο από την ίδια τη διαπίστωση ερώτημα προς τους αντιμνημονιακούς : η διαπίστωση είναι ότι το Μνημόνιο είναι «μονόδρομος» (κάτι που παραπέμπει ευθέως σε μια μεταφυσική κατάσταση των πραγμάτων, όπου κυριαρχούν οι μοίρες και τα πεπρωμένα), και η ερώτηση είναι «εσείς τι προτείνετε», μια ερώτηση που βεβαίως, πέραν της άφατης ανοησίας που περιέχει όταν τη θέτουν με το δεδομένο ότι χορηγούν, όπως οι ίδιοι ομολογούν, στον ασθενή ένα φάρμακο που τον σκοτώνει, δεν έχει κα νόημα συζήτησης όταν τίθεται από οπαδούς μιας μεταφυσικής κατάστασης πραγμάτων, όπως είναι οι οπαδοί του «μονόδρομου» : είναι σαν να συζητάς με «επιχειρήματα» με έναν «ελέω Θεού» μονάρχη του Μεσαίωνα, ότι δυνάμει κανενός «θείου ελέους» δεν κυβερνά, μα κυβερνά δυνάμει της γυμνής δύναμης και της θεσμικά επιβεβλημένης αμάθειας και θρησκοληψίας των υπηκόων του.Αυτού του τύπου είναι ακριβώς ο «ρεαλισμός» που πουλάνε οι σύγχρονοι «ελέω Μονοδρόμου» οπαδοί της σχετικής αυτής άρτι εγκαθιδρυθείσας στη χώρα ΑΠΌ ΞΕΝΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ Εκκλησίας και θρησκείας, που εκστράτευσαν εδώ, στους νέους Άγιους Τόπους, για να τους «απελευθερώσουν» από τα δεσμά της διαφθοράς και της ανικανότητάς τους, προσκεκλημένοι μάλιστα από ντόπιους ηγεμόνες, που έκριναν ότι έπρεπε να θεραπεύσουν τα οικεία δεινά τους, με τη βοήθεια ξένων «συμμάχων», επιλέγοντας ως τέτοιους, ακριβώς εκείνους που ταίριαζαν και περισσότερο με την ιδιοσ