Ο Παπαδήμος, η Μέρκελ και το κακό συναπάντημα…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Πληροφορούμαι από τους επιτήδειους διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ότι η Καγκελάριος της Γερμανίας Αngela Merkel επέβαλε στους Τριλοβίτες πολιτικούς ηγέτες της χώρας μας τον Λουκά Παπαδήμο ως πρωθυπουργό. Πρόκειται, φίλοι, για παραμύθια, τα οποία διαδίδει η διαπλοκή για να εξαγνίσει τα ασπόνδυλα πολιτικώς όντα της συνομοταξίας των αρθροπόδων που απαρτίζουν την ομοταξία Trilobita του ημεδαπού πολιτικού συστήματος.

Η Αngela Merkel - όπως και κανένα άλλο μέλος της γερμανικής κυβέρνησης - δεν ανακατεύθηκε στην κωμικοτραγική διαδικασία της συγκεκριμένης επιλογής μεταβατικού πρωθυπουργού. Σας το λέω και το υπογραφώ μια και τυχαίνει να είμαι σε θέση να γνωρίζω όχι απλώς γερμανικά…αλλά τα γερμανικά πράγματα! Την συγκεκριμένη (παρα)πληροφορία την...... ερεύνησα για να ανακαλύψω ότι απλώς αποτελεί κατασκευασμένο στοιχείο της νέας στρατηγικής της διαπλοκής στη χώρα μας.

Ασφαλώς, δεν γνωρίζω αν άλλοι εξωτερικοί παράγοντες παρενέβησαν υπέρ της συγκεκριμένης επιλογής Παπανδρέου-Σαμαρά-Καρατζαφέρη. Αλήθεια, αυτοί οι Κύριοι τι σχέση έχουν με την Γερμανία; Μήπως έχουν διαπιστωμένη σχέση με άλλους; Είναι ή δεν είναι ο κ. Καρατζαφέρης ο πιονιέρος της Νέας Κυβέρνησης υπό τον κ. Παπαδήμο; Αυτός δεν ήταν εκείνος που πρωτοπρόβαλλε τον πρώην τραπεζίτη ως ιδανική περίπτωση «οικουμενικού» πρωθυπουργού, λίγο πριν αναπτύξει την εκστρατεία υπέρ ενός διπλού νομισματικού συστήματος για την Ελλάδα, με την ομόθυμη μάλιστα υποστήριξη των διαπλεκομένων και στις δύο περιπτώσεις;

Τελικά, μήπως τον κ. Παπαδήμο δεν προώθησε η στριφνή, κακίστρα, άσχημη και αιμοβόρα Αngela, αλλά, άλλα συμφέροντα πιο κοντά στους Τριλοβίτες;
Η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να επιβάλλει πρωθυπουργούς στην Ελλάδα παρά την ισχύ της στο ζήτημα της κρίσης. Ούτε τον Κώστα Σημίτη έφεραν οι Γερμανοί στα πράγματα. Μην ακούτε σαχλαμάρες! Άλλων ιδέα ήταν που «σερβιρίστικε» στους Γερμανούς και που μια χαρά εξυπηρετούσε την φάση διεύρυνσης της ΕΕ υπό την ηγεσία της γερμανικής ελίτ και υπό τη γενική σχεδίαση των ΗΠΑ. Ο κ. Σημίτης κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, προσφέρθηκε στους Γερμανούς ως στοιχείο της στρατηγικής εκείνων που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την διοίκηση των ΗΠΑ, όπως επιχειρείται να θεωρηθεί διεθνώς και η περίπτωση Παπαδήμου σήμερα. Μόνον που στην πρώτη περίπτωση η γερμανική ελίτ υπήρξε ευτυχής, ενώ τώρα όπως διαπιστώνω είναι μάλλον αδιάφορη, έως επιφυλακτική. Γιατί;

Στο πλαίσιο αυτού του σημειώματος δεν θα δώσω απάντηση, διότι δεν θέλω να τροφοδοτήσω σενάρια κόντρα-συνωμοσίας αυτή την ευαίσθητη περίοδο, κατά την οποία απαιτούνται άλλου τύπου απαντήσεις, από τον λαό αυτοπρόσωπως και όχι από τους μεταθεωρητές της λαϊκής πάλης. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει άλλους, φίλους, να ερευνήσουν (και όχι απλώς να αναζητήσουν) αυτό το «γιατί». Σημασία έχει ότι η στρατηγική της διαπλοκής τοποθετεί τον κ. Παπαδήμο παραπλανητικά σε «λάθος στρατόπεδο», για να σπεκουλάρει αργότερα με άνεση υπέρ των συμφερόντων αυτών που μου αρέσ