Ο μύθος της ανάπτυξης σαν εκλογικό παραμύθι…

Του ΔημήτρηΓιαννακόπουλου
Τέρμα οι κακές λέξεις όπως πτώχευση, ύφεση, απορρύθμιση,ανεργία, λουκέτο, ξεπούλημα. Τώρα ήρθε η εποχή της αναπτυξιακής αφηγήσεως με τοπετρέλαιο και το αέριο να ζεσταίνουν την ελπίδα του κάθε πικραμένου, αλλά καιτου κάθε κομματικού πελάτη ή διαπλεκόμενου. Για την ακρίβεια, ο τελευταίος στομόνον που ελπίζει είναι στην απόδοση της επένδυσής του στην .......διαμόρφωση μιαςλιγούρικης, καταναλωτικής, ωφελιμιστικής, χαιρέκακης, ευρωλάγνας, απολιτικής,αντι-ιδεολογικής και αντιδημιουργικής κοινής γνώμης. Χρόνια επένδυσε στηδημιουργία της, με τη σπατάλη πόρων και προσώπων που εξευτέλισε, πώς είναιδυνατόν να μην ελπίζει σήμερα ότι η δρομολόγηση της δραματικής απομείωσης τωναξιών στη χώρα μας, δια της στρατηγικής της δομικής υφέσεως, δεν θα μπορούσε ναμεταμορφωθεί μέσω του κυρίαρχου προεκλογικού λόγου σε αναπτυξιακή αφήγηση,μήπως και τσιμπήσουν οι πελάτες-πολίτες;

«Πού ‘σαι δικέ μου, είσαι για μια ανάπτυξη ή θα πας με τους ψευδοπροφήτες που θέλουν τοκακό σου και να σε δουν να κατρακυλάς στη δραχμή, της φτώχειας, της αρρώστιαςτης κακομοιριάς», που μας οδήγησε να γίνουμε ισχυρή χώρα μέλος της ευρωζώνης;Όχι, η δευτερεύουσα δεν δένει! Ας παραμείνει η κυρία με τον κύριο (της)διαπλεκόμενο για να συνθέσουν το αφοπλιστικό δίλημμα τις επόμενης περιόδου:Ανάπτυξη ή θάνατος. Όπου ανάπτυξη σημαίνει, υφεσιακή στρατηγική μεαντιπληθωριστικά μέσα και σκληρό νόμισμα σε ένα οικονομικό περιβάλλονκατανάλωσης και υπηρεσιών, δίχως πρόσβαση στην χρηματαγορά. Όπως λέμε: λεφτάυπάρχουν! Αυτοί δεν αλλάζουν με τίποτε!Ναι, αλλά αν έρθει ένα πακετάκι Μάρσαλ, μικρό τόσα δα, δεν θα έρθει και τοχαμόγελο στο πρόσωπό μας; Τότε δεν θα έχουμε βάσιμες ελπίδες για ανάπτυξη;
Εάν και εφόσον… φυσικά, το καθεστώς έχει κάθε λόγο ναελπίζει ότι θα προσφερθεί (διανεμηθεί) ανάπτυξη από την Δύση για να μηνκαταστραφεί ανεπανόρθωτα το αναπτυξιακό μοντέλο πάνω στο οποίο βασίστηκε ημεταπολίτευση. Αυτό, που φτάνοντας στα όρια του και με την βοήθεια τουχρηματοπιστωτικού λόμπυ χρεοκόπησε, για να περισωθούν τα συμφέροντα πουεξυπηρετεί το τραπεζικό σύστημα. Έσκασε δηλαδή αργά μια φούσκα για να μηνσκάσει κάποια στιγμή αργότερα απότομα μια μεγαλύτερη που ίσως εξαέρωνε τους διεθνείςθεσμικούς λεγόμενους επενδυτές στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Τώρα το ιδιωτικόχρέος μετατρέπεται σε δημόσιο και οι απώλειες των μεγάλων δανειστών είναι πλήρωςδιαχειρίσημες - η ανακεφαλαίωση των τραπεζών εγγυημένη από την ΕΕ - καταλήγοντας μετά από την διετή πτωχευτικήδιαδικασία να αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις ξένων επενδυτών, απλώς ζήτημαλογιστικής διευθέτησης.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ανάπτυξη; Ίσως ρωτήσεις.Άμεση και καθοριστική. Το νέο χρεοστάσιο της χώρας δείχνει ακριβώς και ταπεριθώρια ανάπτυξης στο μέλλον, αλλά κυρίως την ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥΜΟΝΤΕΛΟΥ. Εδώ είναι το ζήτημα και πουθενά αλλού. Σημασία δεν έχει μακροχρονίωςη διακύμανση της καμπύλης της οικονομικής μεγέθυνσης, αλλά το σύστημα τηςεθνικής οικονομίας στο οποίο αυτή εντάσσεται. Σημασία έχει ότι όχι μόνον δενυπά