Ο Ανώνυμος είπε

Γράφει ο Γιώργος ΣωτηρόπουλοςΑυτή είναι η φράση, που συνήθως βλέπουμε σε ένα blog(ψηφιακό ημερολόγιο στα ελληνικά), μόλις κάποιος ανώνυμος προβεί σε ένα σχόλιο. Είναι ανώνυμος, με την έννοια ότι δεν βλέπουμε το πραγματικό του όνομα. Έχει εδώ και κάμποσο καιρό, λοιπόν, ξεκινήσει μία φημολογία στην Ελλάδα για τον έλεγχο των blogs. Προκειμένου, δηλαδή, κάποιος να διατηρεί blog και να φιλοξενεί κάθε είδους άποψη σε αυτό, θα κληθεί κάποια στιγμή να πληρώσει συνδρομή στην πάροχο-εταιρεία ή θα πρέπει να ζητεί από τους όποιους συμμετέχοντες είτε να πληρώνουν και αυτοί με τη σειρά τους συνδρομή είτε θα πρέπει να είναι «επώνυμοι», για να καταθέσουν μία άποψη. Δημιουργούνται, έτσι, κάποια ερωτήματα, τα βασικότερα των οποίων είναι τα εξής: Η υποχρέωση του να είναι κανείς επώνυμος είναι Δημοκρατία; Πρέπει, οπωσδήποτε, κάθε στιγμή, για να πω κάτι να πρέπει να καταθέσω το όνομά μου; Δεν είμαι .......ελεύθερος να μην το αποκαλύψω; Από την άλλη μεριά, αν κρατώντας την ανωνυμία μου, προβώ σε κάθε είδους δυσφημιστικά σχόλια, τότε το δικαίωμά μου της ελεύθερης έκφρασης, μήπως απαξιώνεται; Υπάρχει μία νοητή ζυγαριά στο μυαλό του καθενός. Από τη μία μεριά υπάρχει το δικαίωμα στην ανωνυμία και από την άλλη το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, που δε συγκρούεται, όμως, με την τιμή και την αξιοπρέπεια του άλλου ή των πολλών, για παράδειγμα των εθνοτικών ομάδων. Είναι δύσκολη η ζύγιση αυτών των δύο και ο νομοθέτης θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στην επίρριψη ευθυνών.Η ανωνυμία θυμίζει ένα σύνθημα στον τοίχο, που δεν έχει την υπογραφή του γράφοντος, αλλά κυκλοφορεί ελεύθερο στα μάτια των περαστικών, επηρεάζοντας ή όχι. Υπάρχουν, ωστόσο, συνθήματα ανώνυμα με εξυπνάδα, που ίσως και να μη θέλαμε να μάθουμε ποιος πραγματικά το έγραψε, γιατί θα απομυθοποιούσαμε το συγγραφέα τους. Για παράδειγμα δε θα ήθελα να μάθω ποιος ήταν, αυτός που έγραψε «Ο πολιτισμός τους πέφτει, μόλις πέσει το ηλεκτρικό ρεύμα» που καταλογίζεται, γενικά, στους αναρχικούς. Ούτε θα με ενδιέφερε να ξέρω ποιος ήταν αυτός που αποκάλυψε σε ένα τοίχο ότι ο Μπατμαν είναι ο Μπρους Γουέιν...Από την άλλη μεριά, αυτός που έγραψε σε ένα τοίχο «Θάνατος στους μετανάστες» χωρίς να έχει την μαγκιά να υπογράψει με το όνομά του, ίσως να φοβάται να είναι επώνυμος. Αναλογικά λειτουργεί και η επωνυμία ή η ανωνυμία στα blogs. Είναι σαν ένα σύνθημα στον τοίχο. Έχει σημασία όμως ποιος έγραψε ή τι έγραψε; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Βέβαια, η ανωνυμία στο διαδίκτυο δεν υπάρχει στο επίπεδο, που θα θέλαμε να πιστεύουμε. Γιατί κάθε υπολογιστής έχει τη δική του διαδικτυακή ταυτότητα, το λεγόμενο «IP address», το οποίο εύκολα ανιχνεύεται αν κάποιος το θελήσει. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να διακρίνουμε αυτού του είδους την επωνυμία του IP με την επωνυμία ως επίπεδο επιλογής. Αν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε, θα λέγαμε ότι είναι προτιμότερη η επώνυμη έκθεση παρά η ανώνυμη. Ωστόσο, και η ανώνυμη δε θα πρέπει να καταδικάζεται ακρίτως, ανάλογα, βέβαια, με το μήνυμα, που θέλει να περάσει. Οπω