Μια τρομερή είδηση

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Φίλος, πολύπειρος αρχισυντάκτης μεγάλου οικονομικού εντύπου με διεθνές προφίλ κύρους, με ρώτησε χθες: «τι νέα από την Ελλάδα»; «Δεν νομίζω πως υπάρχει είδηση», αποκρίθηκα. «Αυτό είναι μια τρομερή είδηση» φίλε μου, αντέτεινε και συμπλήρωσε: «τρομερή για την Ελλάδα, φυσικά». Για φαντάσου στη χώρα να......γίνεται κοσμοχαλασιά και εγώ να υποστηρίζω πως δεν παράγονται ειδήσεις, αλλά απλώς καταναλώνονται εισαγόμενες ειδήσεις, που δομούν την αναπαράσταση της ελληνικής πραγματικότητας στην συγκυρία!
Έχει δίκιο ο φίλος μου… είναι τρομερό! Όταν η ελίτ μιας χώρας δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση κρίσης και απορρύθμισης. Εκεί όπου το λαϊκό κίνημα δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση ύπνωσης ή σοβαρής αποδιοργάνωσης. Και τότε συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Η οικονομική κρίση αυτονομείται από την πολιτική και ορίζει έναν αντιδημοκρατικό μονόδρομο, που καταλήγει βήμα-βήμα σε μια νέα πολιτική δομή αυταρχισμού, όπου η οικονομική λειτουργία του κράτους χαράσσει ιδεολογία και πολιτική ερήμην των ιδιαίτερων κοινωνικών υποκειμένων. Τότε η λεγόμενη κοινωνική ενότητα δεν προσδιορίζεται πλέον από την ταξική πολιτική κυριαρχία, των διαπλεκομένων στην περίπτωσή μας, αλλά από την καταστατική μορφή των νέων οικονομικών σχέσεων που δομούνται έξω από το τοπικό περιβάλλον ηγεμονίας. Αυτό σημαίνει πολιτικά «υποτελής πολιτεία υπό υπερεθνική επιτροπεία». Και τούτο ορίζει μια χώρα όπου υπάρχει διάσταση μεταξύ εθνικής ταυτότητας και εθνικού συμφέροντος, σε τέτοιο βαθμό ώστε και τα δύο, που ετεροκαθορίζονται από την συγκυριακή εξέλιξη του χρεοστασίου, να μην επικοινωνούν μεταξύ τους. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με ετούτο που επισημαίνει υπαινιχτικά ο Τσαρλς Νταλάρα του IIF – ουσιαστικά ταυτιζόμενος με την δική μου προσέγγιση περί του κινδύνου εγκαθίδρυσης μεταβατικής χούντας – πως «τόσο μεγάλη συρρίκνωση [οικονομική ύφεση] δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται για πολύ καιρό σε καμιά δημοκρατική κοινωνία», ενώ προσθέτει ότι εδώ και 35 χρόνια δεν ξαναείδε μια εθνική οικονομία να συρρικνώνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό επί τόσο μεγάλο διάστημα, καταλαβαίνετε ίσως που οδηγείται η κατάσταση στη χώρα μας! Οδηγείται στη τρομερή είδηση: η εσωτερική πολιτική διαπάλη δεν δίνει νόημα διεξόδου από την οικονομική κρίση και έτσι υποβαθμίζεται στη συνείδηση του πολίτη, ως κάτι φλύαρο, περιττό, κουραστικό, ανούσιο και αιτία παραγωγής διχαστικών συμπτωμάτων στην κοινωνία. Η πολιτική συμπεριφορά συκοφαντείται, οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις ισοπεδώνονται, όλες οι κομματικές ηγεσίες θεωρούνται το ίδιο διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες και έτσι η πολιτική δεν θεωρείται ικανή να προσφέρει λύση στην οικονομική κρίση. Ο πολιτικός αγωνισμός αντί να θεωρείται πηγή επαναπροσέγγισης των οικονομικών σχέσεων, καταλήγει να θεωρείται από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ως κακοπαιγμένο θεατρικό έργο μπροστά σε μια πολιτεία απογοητευόμενων, αποκαρδιωμένων από την πολιτική και αγανακτισμένων θεατών. Στο τέλος εξαφανίζεται το ίδιο το πρόβλημα της χώρας και