Μεταξύ ειρήνης και πολέμου γλίστρησε η πολιτική…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Το τι βλέπουν τα ματάκια μου αυτές τις μέρες στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά και στα σουηδικά δεν περιγράφεται με λέξεις! Νομίζεις ότι η πολιτική σκέψη βρίσκεται στον μεσαίωνα. Εκεί την ήθελε ο νεοφιλελευθερισμός, εκεί καταλήγει. Αυτή είναι, φίλοι, η μεγαλύτερη ήττα των κοινωνιών μετά τον πόλεμο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νέας απόπειρας παγκοσμιοποίησης από το χρηματοπιστωτικό λόμπυ. Ο κόσμος «αγάθεψε» και ας νομίζει ότι κατέχει γνώση και διαθέτει πληροφορίες για να κρίνει τι τον συμφέρει και τι όχι.
Διαβάζω σε ξένα έντυπα ότι η Ελλάδα θα σωθεί μόνον αν καταληφθεί από τους δανειστές της υπό την αιγίδα της ΕΕ, διότι οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε από πολιτική και πώς ασκείται διοίκηση. Η πλάκα είναι ότι το ίδιο πνεύμα σιγά-σιγά μοιάζει να κυριαρχεί στην αναπαράσταση μεγάλου........... μέρους της περίφημης ελληνικής κοινής γνώμης. Δεν είναι πλάκα ακριβώς, για χυδαιότατα πρόκειται με την μορφή της προπαγάνδας των «υπεύθυνων» Ελλήνων, που δήθεν θέλουν να σωθούν από το πελατειακό κράτος, το οποίο στήριξαν και υπηρέτησαν, αλλά τώρα νοιώθουν την ανάγκη να απαλλαγούν από αυτό. Για την ακρίβεια επιδιώκουν να απαλλαγούν από την «σαβούρα», που εμποδίζει την πρόοδο και την ευημερία της κάστας της διαπλοκής. Σε αυτή την «σαβούρα» όμως στηρίχθηκε η πλεύση του σκάφους της «ισχυρής Ελλάδας» πριν αυτό ναυαγήσει. Φωνάζαμε κάποιοι, τρομοκρατημένοι από αυτά που παρατηρούσαμε πριν από πολλά χρόνια: δεν υπάρχει τίποτε ισχυρό στη χώρα εκτός από τους πελατειακούς μηχανισμούς και την καταστροφική κουλτούρα του κομματισμού, σε συνδυασμό με το κύμα του ελευθέριου καπιταλισμού στα τέλη του ’90! Οι αριστεροί αξιωματούχοι μας χλεύαζαν ως πεφωτισμένους δεξιούς. Οι δεξιοί αξιωματούχοι και παρατρεχάμενοι του καθεστώτος μας ειρωνεύονταν, χαρακτηρίζοντάς μας αιθεροβάμονες αριστερούς. Γενικά είχαμε πρόβλημα προσαρμογής στην …αθλιότητα! «Μη μας τα λες έτσι, πολύ πίκρα διακρίνω», είπε κάποτε στον γράφοντα έλληνας μεγαλόσχημος πολιτικός, που σήμερα έχει τραβήγματα με κάτι νεογνωστοποιημένα σκανδαλάκια!

Τρομοκρατημένοι παρατηρούσαμε τα γυάλινα πόδια της χώρας μας να μεγεθύνονται, εξασθενώντας ολοένα και περισσότερο και τον κίνδυνο να γκρεμιστεί ότι φτιάχτηκε σε αυτόν τον τόπο με αίμα, πνεύμα, εφευρετικότητα και μεράκι. Βλέπαμε, καταλαβαίναμε, νοιώθαμε ότι σύντομα θα έρθει η κατάρρευση και όσοι είχαμε πρόσβαση στα κέντρα των αποφάσεων τα λέγαμε σε εκείνους που επηρέαζαν τις εξελίξεις. Μας διέκοπταν... Μίζερους μας αποκαλούσαν και μας συμβούλευαν να επισκεφτούμε κάποιον ψυχαναλυτή. Δεν τους ακούσαμε, φύγαμε από τη χώρα, η οποία ζούσε έναν απατηλό, κυρίαρχο μύθο ευημερίας, παράλληλα με μια συμβατή με αυτόν τον μύθο, αλλά απαρχαιωμένη ως πρακτική και διαλεκτική κουλτούρα της οργανωμένης αριστεράς. Δεν φύγαμε σαν ποντίκια, αλλά απλώς επιλέξαμε να μην συμμετέχουμε στο φούσκωμα, που θα οδηγούσε αναπόδραστα στην έκρηξη. Φύγαμε νωρίς. Αποβιβαστήκαμε εγκαίρως από το «τρελαμένο» σκάφος, το οποίο είχε όλες τις προδιαγραφές για να ναυαγήσει.