Μανιτάκης: Υπέρ της μονιμότητας ο υπουργός της εφεδρείας;

Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Αντώνης Μανιτάκης είναι ο άνθρωπος που καλείται να βάλει φαρδιά – πλατιά, την υπογραφή του, για την εφεδρεία χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Ο κος Μανιτάκης όμως, εκτός από μνημονιακός υπουργός και εκλεκτός της ΔΗΜΑΡ για την εν λόγω αποστολή, είναι και διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου...

Στις 18.4.2010 μάλιστα, ο καθηγητής Μανιτάκης δημοσίευσε στην εφημερίδα «Αυγή»,την επιστημονική του άποψη για το θέμα, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το συνταγματικό δικαίωμα στην μονιμότητα».
Το άρθρο κατέληγε ως εξής «… Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεω­ρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μό­νη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη.»
Πόσο μάλλον να τολμούσε, πριν δυο χρόνια, να φανταστεί ότι θα υπάρξει ο ίδιος υπουργός της εν λόγω ελληνικής κυβέρνησης.
Μένει μόνο να ξεκαθαριστεί με ποιο πρόσωπο ακριβώς πρέπει να συζητούν τα συνδικάτα, με τον Δρ Τζέκιλ καθηγητή ή με τον Μίστερ Χάιντ υπουργό; Ένας από τους δυο πρέπει να βγει σε εφεδρεία!
Μας τα έχετε μπερδεψει κύριε Μανιτάκη,απο την Δημάρ. Όσο μας τα έχει μπερδέψει και η Δημαρ.
Ακολουθεί το άρθρο,όπως δημοσιεύθηκε στην «Αυγή», στις 18.4.2010 και αναδημοσιεύθηκε στο «Ποντίκι»,στις 16.08.2012
Το συνταγματικό δικαίωμα στη μονιμότητα
Του Αντώνη Μανιτάκη
Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου
Η συνταγματική εγγύηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως κατοχυρώ­νεται σήμερα στο άρθρο 103 παρ. 4, είναι πολύ παλιά και καθιερώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911 με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως δραστική αντιμετώπι­ση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τό­τε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Κάθε πολιτική παράταξη που κέρ­διζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλλήλους που είχε διο­ρίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της. Οι απολυμένοι συγκεντρώνονταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας στην πλατεία της πόλεως των Αθηνών και έκλαιγαν απελπισμένοι τη μοίρα τους. Η πλα­τεία αυτή ονομάστηκε, εκ του λόγου αυτού, πλατεία Κλαυθμώνος.
Εκατό χρόνια ακριβώς μετά το σημα­διακό αυτό ιστορικό προηγούμενο, η μοίρα αυτού του τόπου μάς αναγκάζει, αντί να γιορτάσουμε την επέτειό του, να ξαναθυμηθούμε τη νομική και θε­σμική σημασία του και να συμπυκνώ­σουμε το νόημά του, όπως μας το κλη­ροδότησε η εκατονταετής εφαρμογή της μονιμότητας από τον νομοθέτη και τη διοίκηση και όπως το ερμήνευσε η συνταγματική μας νομολογία.
Ήδη πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πό­λεμο, η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας είχε διευκρινίσει ότι η κα­τάλυση της δημοσιοϋπαλληλικής σχέσης, την οποία επιφέρει αναγκαστικά η ενδεχόμενη νομοθετική κατάργηση της οργανικής θέσης που κατέχει ο δη­μόσιος υπάλληλος, ανατρέπεται και η απόλυση του δημοσίου υπαλλήλου αποτρέπεται, όταν ο νομοθέτης προ­λέψει ταυτόχρονα με την κατάργ