Κομματισμός και Τεχνοκρατισμός αποτελειώνουν την Ελλάδα

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Στη χώρα όπου η πελατειακή κομματοκρατία ορίζει το πολιτικό φαινόμενο και η διαπλοκή την αντίληψη της λειτουργίας του, είναι φυσιολογικό τις σχέσεις εξουσίας να τις ερμηνεύει κανείς από κάποιο κομματικό μετερίζι ή να απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική προσέγγιση, ταυτίζοντάς την με τον ξεπεσμένο κομματισμό της μεταπολίτευσης. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ισοπεδώνεται είναι η καλλιέργεια της πολιτικής αντίληψης ως δημοκρατικής θεώρησης της καθημερινότητας - η διαρκής αναζήτηση θεσμών και η καλλιέργεια πολιτισμικών μικροδομών που θα αντιμετωπίζουν το δημοκρατικό παράδοξο: την..........
συνύπαρξη της ελευθερίας με την ισότητα.

Ο γράφων επιχείρησε να ερμηνεύσει την ελληνική κρίση ως κρίση ηγεμονισμού και να εξηγήσει ότι η χώρα έχει ανάγκη να ξαναανακαλύψει την πολιτική στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ηγεμονίας, η οποία θα αφήνει πίσω της τον κομματισμό και τον τεχνοκρατισμό, αναγνωρίζοντας ότι κανένας απολύτως κοινωνικός παράγων (κόμμα, πρόσωπο, ιεραρχία κάποιας θρησκείας, τεχνοκεντρικός μηχανισμός οποιασδήποτε μορφής κλπ) δεν μπορεί να εμφανίζει τον εαυτό του ως εκπρόσωπο ολόκληρης της κοινωνίας ή του λαού (ολότητα) και να αυτοπροβάλλεται ως «σωτήρας» ή ως αυθεντικός εκφραστής του συγκερασμού συμφερόντων διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Ούτε ασφαλώς επιτρέπεται, στο πλαίσιο του δημοκρατικού και ελευθέρου πνεύματος, ο παράγοντας αυτός να επικαλείται οποιαδήποτε «αυθεντία» για να καταλάβει το κράτος. Με τις σκέψεις αυτές συνέδεσα την «λύση» στη κρίση με την ανάπτυξη μιας νέας στρατηγικής από αριστερά, η οποία ξεφεύγοντας από την παγίδα του «αθροιστικού» ή/και «διαβουλευτικού» δημοκρατικού προτύπου και την κυριαρχική αντίληψη του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» θα πρότεινε ένα διακυβερνητικό πρόγραμμα αναδιοργάνωσης πολιτείας και κοινωνίας σε μια ριζοσπαστικά δημοκρατική βάση.

Αντί για «συναίνεση» και άλλα παραμυθία του ύστερου καπιταλισμού, πρότεινα, με μια σειρά διαδικτυακών παρεμβάσεων, την πολιτική συνεννόηση και κυβερνητική σύμπραξη όλων των προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο με στόχο την θεμελίωση της αυτοκυβέρνησης και της λαϊκής κυριαρχίας σε μια επιτέλους δημοκρατική και όχι πελατειακή βάση. Ξεφεύγοντας στο σημείο αυτό από το κλασσικό μαρξιστικό πρότυπο πρότεινα μια διαφορετική σύλληψη (συγκρότηση) της ταξικής ταυτότητας και πάλης. Αντί για ταξικό «ανταγωνισμό» μίλησα για πολιτικό «αγωνισμό» διαφορετικών κοινωνικών ομάδων που τελικά τείνουν να διαμορφώνουν μια συναντίληψη ταξικού συμφέροντος σε περιόδους κρίσεως σαν την ελληνική σήμερα, μέσω μια κοινής στρατηγικής που θα υπηρετεί ένα πρόγραμμα κρατικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να διακρίνει την ιδιαιτερότητα της προσέγγισής μου. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας της διαφοράς μου από τον λενινισμό και σχετίζεται με την αντίληψη του ταξικού αντιπάλου: απορρίπτω τον πολιτικό «ανταγωνισμό» ως πάλη μεταξύ εχθρών και στη θέση του τοποθετώ τον «αγωνισμό» ως πάλη μεταξύ αντ