Κοινωνική Καταστροφή: έτσι απλά, ταξικά και ελληνικά…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Μια και το παραμύθι της ανάπτυξης δια του μνημονίου κατέρρευσε, ακόμη και μεταξύ των πλέον ευφάνταστων υποστηρικτών του, άρχισε το άλλο παραμύθι της Δεξιάς, υπό τον φαιδρό τίτλο: «η αριστερά υποστηρίζει τους προνομιούχους και τους υψηλόμισθους». Με άλλα λόγια, περνάμε από την νεοφιλελεύθερη αφήγηση στην σκληρή δεξιά κοινωνική οντολογία, η οποία ορίζει σήμερα πολιτικά την κοινωνία των........ δύο τρίτων.
Η στρατηγική της πιο σκληρής λιτότητας που έχει γνωρίσει η (Δυτική) Ευρώπη μετά το πόλεμο, με πρωτοφανή εσωτερική υποτίμηση, αποτελεί ασφαλώς μορφή ταξικού πολέμου. Η «λιτότητα» αφορά στην μεταφορά πόρων από τους εργαζόμενους στο μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο έχει υποστεί μεγάλες ζημίες στην Ελλάδα, εξαιτίας της αντιπαραγωγικής του επένδυσης με σύγχρονους ιμπεριαλιστικούς και τεχνολογικούς όρους, όπως και εξαιτίας του πολιτικού του χαρακτήρα: δεν δομήθηκε μέσω μιας εξαγωγικής βιομηχανίας παραγωγής μεγάλης υπεραξίας, αλλά δια των υπηρεσιών, της οικοδομικής δραστηριότητας και στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του χρήματος. Στην Ελλάδα η «λιτότητα», λοιπόν, έρχεται να καλύψει τις ζημίες του κεφαλαίου από την στρατηγική ανάπτυξης/μεγέθυνσης (του) των περασμένων δεκαετιών και άρα να διορθώσει το πρόβλημα που προκάλεσε η μορφή υπερσυσσώρευσής του. Με την καταστροφή των δύο τρίτων της κοινωνίας έρχεται η διακυβερνώσα τάξη των διαπλεκομένων πολιτικών-επιχειρηματιών να καλύψει το κενό στην οικονομία που δημιουργείται από την διαρκώς μεγεθυνόμενη καταστροφή του κεφαλαίου (εξαιτίας εσωτερικών αλλά και εξωτερικών παραγόντων, όπως έχουμε σχολιάσει σε προηγούμενα σημειώματα). Έτσι, με ταχύ βήμα (με πρωτοφανώς συνοπτικές διαδικασίες) τα δύο τρίτα των πολιτών που στηρίζουν την επιβίωσή τους και κοινωνική τους υπόσταση στην εργασία, έρχονται να αποζημιώσουν το ένα τρίτο που πλήττεται από την διαδικασία απομείωσης του κεφαλαίου του – διαφόρων μορφών – εξαιτίας της πτώχευσης του κράτους και των τραπεζών και της φθοράς που αυτό (το κεφάλαιο) υφίσταται στο πλαίσιο της «αποεπένδυσης», λόγω της μειωμένης ανταγωνιστικής του διάρθρωσης εντός της ζώνης του ευρώ. Απλά, με δραματική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων – με μια ποικιλία μεθοδεύσεων - και με απώλεια θέσεων εργασίας έρχεται η ελληνική κοινωνία να αποζημιώσει το κατεστραμμένο ή υπό καταστροφή κεφάλαιο και να καλύψει σε βάθος χρόνου εκείνο που με την βοήθεια του κράτους και των τραπεζών βγήκε από την κυκλοφορία του χρήματος σε τοπικό επίπεδο. Στο μεταξύ η διαδικασία αυτή εξολοθρεύει μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες που αποστερούνται την αναγκαία ρευστότητα και δεν μπορούν να αξιοποιήσουν την προσωπική τους εργασία ή/και την εργασία μελών της οικογενείας τους, όπως και άλλων εργαζομένων για την παραγωγή πλεονάσματος. Όταν το χρήμα σπανίζει, ακριβαίνει με πολλούς τρόπους. Όταν έχεις ύφεση για μεγάλο διάστημα το ήδη ακριβό χρήμα απαξιώνει την απασχολούμενη εργασία σε τέτοιο βαθμό που δεν αρκεί η μείωση των μισθών για να επιβιώσεις ως επιχείρηση, αλλά αυτό πρέπει ν