Καλά ΣΥΡΙΖΑ, εσύ σκοτώνεσαι νωρίς στον αδιέξοδο γερμανικό μονόδρομο…

Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης

Ναι, οι Γερμανοί θέλουν να πάρουν την ρεβάνς από τις μεγάλες ήττες του προηγούμενου αιώνα, και σήμερα βρίσκοντας ότι έχουν τον οικονομικό τρόπο για αυτό, εξαντλούν και αξιοποιούν μέχρι τέλους κάθε ευκαιρία και δυνατότητα που τους δίνεται για να το πετύχουν.
Αλλά αυτό το εγχείρημα για μια μεταπολεμική ολική γερμανική επαναφορά στην Ευρώπη, με την ανοχή των ΗΠΑ, δεν κατευθύνεται μόνο από ηθικά και ψυχολογικά κίνητρα – που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ως ιστορικά τεκμηριωμένα άλλοθι – αλλά κυρίως από κέρδη για την οικονομία και το......
γόητρο της Γερμανίας.
Αυτό το νέο δεσποτικό γινάτι των Γερμανών εταίρων μας δεν είναι σίγουρα η πραγμάτωση ενός οράματος τύπου «πρώτος μεταξύ ίσων», αλλά ένα τρομοτέχνημα, που πλάθεται από τις σάρκες και το αίμα των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων των υπολοίπων εταίρων.
Εδώ, αυτό που έχει εξαιρετική σημασία, είναι ο μηχανισμός που αυτό συμβαίνει. Το πως δηλαδή ο Γερμανικός μονόδρομος για να δανείζονται και να ανακάμπτουν οι υπερχρεωμένες χώρες αποβαίνει τελικά αντιφατικός και ακυρωτικός του αρχικού στόχου για διάσωση και ανάπτυξη. Ας δούμε εν τάχει την δική μας περίπτωση.
Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις-κλειδιά στον δημόσιο τομέα και την επιχειρηματικότητα αμφισβητούν την ουσία του πελατειακού κράτους και έτσι δεν μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικά ακόμα και αν γίνονται νόμοι του κράτους.
Με το «πελατειακό φίλτρο» οι ελληνικές κυβερνήσεις προστατεύουν και προστατεύονται σε όλο το πελατειακό φάσμα από τους φίλους ολιγάρχες μέχρι τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο και, άμεσα ή έμμεσα, κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο.
Διαβάζοντας στο Hotdoc – μια από τις ελάχιστες πια φωνές ανεξάρτητης και μάχιμης δημοσιογραφίας – για το που πηγαίνουν τα κονδύλια ΕΣΠΑ κατανοείς την νοσηρή διαδρομή, αλλά και τις ματαιωμένες δυνατότητες για ανάπτυξη σε αυτήν την χώρα.
Μεταξύ φίλων και γνωστών δεν γίνεται ανάπτυξη, πόσο μάλλον όταν το «προσωπικό», διάβαζε πολιτικό ή κομματικό κίνητρο, δεν υπονοεί κάποιον «ουμανιστικό προσανατολισμό» στην εμπορική πράξη, παρά μονάχα ασυδοσία και φιλοτομαρισμό.
Μεταξύ τέτοιων παρεών δεν υπάρχει «Δεξιά» και «Αριστερά» και αυτές οι συμβατικές και ξεπερασμένες θεωρήσεις αλέθονται και κονιορτοποιούνται μέσα από κοινές στάσεις, επιλογές και πράξεις των ίδιων προσώπων και προορίζονται μόνο για τάϊσμα της αφέλειας των μαζών.
Έτσι η γερμανική μηχανή ξεσπά τελικά στον υπαλληλικό και ανεξάρτητο επιχειρηματικό ιδιωτικό τομέα. Μεταφρασμένο σε απλά ελληνικά της κρίσης, ξεσπά στους αδύναμους της κοινωνίας και τους απροστάτευτους από το κράτος και ταυτόχρονα, μέρα τη μέρα, δημιουργεί και νέους τέτοιους.
Σε αυτόν τον αδιέξοδο γερμανικό μονόδρομο ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ήδη νοκ-άουτ πριν καν συμπληρωθούν οι πρώτες 50 μέρες. Μετά την παγίδα της παράτασης, αφήνεται σχεδόν ηδονικά αυτάρεσκα να σέρνεται η χώρα στο άρμα της ύφεσης.
Δεν τολμά καμία ρήξη με την επιχειρηματική και μιντιακή διαπλοκή.
Δεν τολμά καμία ρήξη με το δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο, ούτε σαν έμψυχο δυναμικό, ούτε σαν νοοτροπία.
Δεν τολμά καμία φορολογική αλλαγή που θα τονώσει την πραγματική οικονομία.Αντίθετα ολιγωρεί απέναντι στις πραγματικές αιτίες του κακού που ρήμαξαν την χώρα και απλώνει το χέρι σαν θλιβερός επαίτης στο εξωτερικό, σε αυτούς που προεκλογικά τους αντιπαρέθετε την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία και στο εσωτερικό, σε αυτούς τους ίδιους της μεσαίας τάξης, που πέντε χρόνια τώρα δέχονταν πολλαπλασιασμένα τα ωστικά κύματα της γερμανικής προέλασης.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι παρά μία παραλλαγή των προκατόχων της διακυβέρνησης της χρεοκοπημένης μας χώρας. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θέσει τον κάθε κατεργάρη σε αυτόν τον τόπο ενώπιον των ευθυνών του και έτσι να κάνει το πρώτο βήμα για να μαζέψει τα κομμάτια του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, απαράλλακτα γερασμένος πολιτικά, όπως οι προηγούμενοι, δείχνει εύκολο και πρόωρο θύμα, στον αδιέξοδο γερμανικό μονόδρομο…

Δ. Τρικεριώτης