Ηταν κάποτε μια χώρα, θα είναι και αύριο. Πώς;

 Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Ηταν κάποτε μια χώρα. Που βγήκε καθημαγμένηαπό έναν παγκόσμιο πόλεμο κι ένα εμφύλιο και κουτσά-στραβά στάθηκε σταπόδια της.Καθοδηγούμενη, ελεγχόμενη και βοηθούμενη από ξένεςδυνάμεις, όπως σε όλη τη νεότερη ιστορία της. Πέρασε από ανώμαλεςπολιτικές καταστάσεις, από μια δικτατορία και, ξανά, κατάφερε να σταθείστα πόδια της. Τα τελευταία 35 χρόνια πορεύεται ομαλά, συνήθως χαλαρά,με το βιοτικό της επίπεδο να ανεβαίνει σταθερά. Ηταν καλά τα κοινοτικάπακέτα κι ακόμα καλύτερα τα δανεικά. Σ' αυτή τη χώρα οι πολιτικοί της (αυτοί, ευλόγως,τοποθετούνται στην κορυφή της πυραμίδας των ευθυνών) έβλεπαν -πληνελαχίστων εξαιρέσεων- το κράτος ως φέουδο. Γι' αυτό και τοπαραφούσκωσαν, χωρίς να νοιάζονται για τις προβληματικές επιχειρήσειςτου, που διαρκώς αυξάνονταν. Χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν εκεί καταφύγιο(σε μια χώρα με σαθρή παραγωγική δομή, το εν ευρεία εννοία κράτος -ταυπουργεία, οι ΔΕΚΟ, η αστυνομία, ο στρατός- ήταν ένα μέσο συγκράτησηςτης ανεργίας), συνήθως διά της πελ