Η στρατηγική αξία των ακροβατισμών στην ελληνική κρίση

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Βαρέθηκα το σκοτισμένο μυαλό που παράγει κρίση για να νομιμοποιήσει την εξουσιαστική θέση (στάση) του Εαυτού (του) παριστάνοντας τον αντιεξουσιαστή ή ακόμη και νοιώθοντας ειρηνικός επαναστάτης. Σιχάθηκα τη λογική των σωτήρων και τον μύθο των τεχνοκρατών φωστήρων. Εναντιώνομαι όμως και στο ιδεολόγημα της πολιτικής νιρβάνας - ή του αγώνα για την επαναστατική επικράτηση της νιρβάνας - που προκύπτει θεωρητικά μέσω κάποιου είδους ολοκληρωτισμού. Ο Κομφούκιος της σύγχρονης πολιτικής δεν γεννήθηκε ακόμη, και είναι μεγάλη (αυτ)απάτη οι νεοφιλελεύθεροι της παγκοσμιοποίησης να θεωρούν ότι τον...... ανακάλυψαν.
Οι σχέσεις εξουσίας δεν θα γίνουν ποτέ σχέσεις αρμονίας μακροχρονίως. Ποτέ! Και αυτό είναι το ωραιότερο πράγμα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όποιος επιδιώκει να επιβάλει την αρμονία ή απλώς την σκέφτεται ως πολιτική προοπτική ανήκει είτε σε εκείνους που «ζουν» στον οικονομικό φλοιό (οικομισμός) και όχι στον πολιτικό πυρήνα του σοσιαλισμού, είτε σε αυτούς που αναζητούν το παντοδύναμο χέρι κάποιου Θεού να ρυθμίσει την κυριαρχία της μικρότητάς τους, εις βάρος πάντα κάποιον άλλων που δεν πιστεύουν στην ίδια θεότητα ή εμφανίζονται να μην διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του πιστού «εκκλησιάσματος». Στο τέλος η αναζήτηση της αρμονίας στις κοινωνίες και στον κόσμο οδηγεί στους επαχθέστερους αποκλεισμούς και στα χειρότερα εγκλήματα ( με ή χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις).
Στις κοινωνίες η πρόοδος προκύπτει μακροχρονίως μέσω της αμφισβήτησης των αρμονικών δομών και των δογμάτων που τις υποστηρίζουν ιδεολογικά και πολιτισμικά. Αν σήμερα εναντιώνεσαι στη φτωχοποίηση σου και σε εκείνους που διαταράσσουν την κοινωνική λειτουργία, προκαλώντας χαοτικές καταστάσεις στη χώρα, επειδή διακατέχεσαι από την επιθυμία να επιτευχθεί κοινωνική γαλήνη, οικογενειακή ασφάλεια και ατομική ικανοποίηση, προφανώς βρίσκεσαι σε αναζήτηση κάποιας θεϊκής ή σκέτο δικτατορικής διακυβέρνησης - είτε σε εθνικό, είτε σε υπερεθνικό επίπεδο.
Αν όμως ρίξεις μια προσεκτική ματιά στην ιστορία της ανθρωπότητας ίσως διδαχτείς ότι η πρόοδος και η ευημερία απεχθάνονται τις αρμονικές δομές. Λατρεύουν το τυχαίο! Μόνον μέσω αυτού αποκτά αξία η ιδεολογία και η πολιτική πρακτική με την έννοια του πολιτικού αγωνισμού (και όχι ανταγωνισμού, που σημαίνει κάτι άλλο, συντηρητικό πράγμα). Το κρίσιμο ασφαλώς είναι πώς αντιλαμβάνεσαι το τυχαίο. Αν το περιορίσεις στην οικονομική σφαίρα την έπαθες: τότε μιλάμε για νεοφιλελευθερισμό στην «αγνή» του φυσικά μορφή. Όχι, το τυχαίο οργανώνει το χάος μόνον στην πολιτική, ηγεμονική του μορφή, δίχως ασφαλώς να επαγγέλλεται ως λύση της εξουσιαστικής πάλης εντός των κοινωνιών και του διεθνούς συστήματος κάποιου είδους αρμονία. Αρμονία, φίλοι, προσφέρει η υψηλή τέχνη και μόνον, σε όλα τα επίπεδα εκδήλωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας ή πνευματικής αναζήτησης. Η πολιτική δεν συγκαταλέγεται ασφαλώς στην υψηλή τέχνη και μην ακούτε σαχλαμάρες από τους επιτηδείους πολιτικάντηδες ή διαμορφωτές της κοινής γνώμης που επιχειρούν να μιμη