Η Καθημερινή πετάει λευκή πετσέτα

Δεν χρειαζόμαστε πια τους δημο(σ)κόπους, η μάχη έχει κριθεί οριστικά!
Σε άρθρο με τίτλο "Για να υπάρχει τουλάχιστον κάποια Δεξιά" που δημοσιεύτηκε σήμερα στην Καθημερινή, ο Στέφανος Κασσιμάτης, μέσα σε ένα έντεχνα πλεγμένο κατασκεύασμα, με ψυχραιμία παίχτη του πόκερ μας σερβίρει το εύρημα, ότι κάθε μορφή διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, θα καταλήξει νομοτελειακά σε ένα νέο μνημόνιο(!!!?).
Κατόπιν διεκτραγωδεί τα παθήματα του Βαγγέλα, όταν κάποιος κοτσιδάκιας χούλιγκαν της Μπρόντμπυ ή της Μάλμοε του την έπεσε μέσα στο κονκλάβιο των Βρυξελλών λέγοντας «Eχετε τρία λεπτά, να απαντήσετε σε αυτό που σας ρωτάμε όλοι εδώ μέσα» κι ύστερα τον άρχισε στα χαστούκια. Καημένε Αλέξη δεν φτουράς, θα σε φάει ο... γαμιάς της γειτονιάς. Αυτά όμως είναι το ορεκτικό. Θα έλεγα σωστότερα, ότι πρόκειται για το κατάλληλο περιτύλιγμα, για να σερβίρει ο αρθρογράφος στους "ορθολογιστές" αναγνώστες της ναυαρχίδας του μνημονιακού τύπου, το εξής συγκλονιστικό:

"Θα ψηφίσω, λοιπόν, τη Ν.Δ. του Σαμαρά.
Οχι γιατί πιστεύω ότι το αξίζει πλήρως, ούτε γιατί πιστεύω ότι μπορεί να έλθει πρώτη. Αλλά επειδή αν είναι να διαλυθεί η χώρα, καλό είναι την επόμενη μέρα να υπάρχει ακόμη η Δεξιά για να τη ξαναφτιάξει."

Κοντολογίς, ο άνθρωπος παραδέχεται δίχως περιστροφές, ότι αυτή τη στιγμή η ΝΔ αντιμετωπίζει όχι απλά την ήττα, αλλά την πανωλεθρία, και σημαίνει σάλπισμα εκτάκτου ανάγκης. "Δεν πειράζει που η ΝΔ είναι χάλια μαύρα και το ξέρουμε όλοι, ψηφίστε για να μη διαλυθεί η Δεξιά και να υπάρχει την επόμενη μέρα", μοιάζει να λέει τους εμβρόντητους και πανικόβλητους πλέον αναγνώστες του. Ένας συναγερμός πανικού, πιο εύγλωττος από οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει όλες τούτες τις μέρες. Το συγκρότημα Αλαφούζου πετάει τη λευκή πετσέτα μέσα στο ρινγκ της πολιτικής αναμέτρησης.

Το καλύτερο που έχουν τούτη την ώρα να ελπίζουν, είναι ν' αποσωβήσουν τη συντριβή. Στο δικό μας χέρι είναι, να μην καταφέρουν τελικά ν' αποφύγουν εκείνο που φοβούνται. Στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως, να διαψεύσει πανηγυρικά τα σενάρια της Αριστερής Παρένθεσης, με σκληρή δουλειά κι ακόμα σκληρότερη διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος.