Η Γερμανία οφείλει περισσότερα στην σπάταλη ευρωπαϊκή περιφέρεια

Η αφήγηση για το τι αντιπροσωπεύει η παρούσα ευρωπαϊκή κρίση έχει πάρει τη μορφή ενός ηθικού δράματος: ελεεινολογούμε την σπατάλη περιφέρεια – ιδίως την Ελλάδα και την Ιρλανδία – και δοξολογούμε τον υπεύθυνο πυρήνα – προπαντός τη Γερμανία.  Αυτός ο μύθος έχει  χαραχτεί τόσο βαθιά στα μυαλά των Ευρωπαίων που επιτρέπει στη Γερμανία να παίζει τον κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης και να αποδίδει όλη την έμφαση στη δημοσιονομική σύσφιξη και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της περιφέρειας. Όλα θα λυθούν με τη δημοσιονομική σύσφιξη των σπάταλων και κάποια – περιορισμένη – χρηματοδότηση από πλευράς των συνετών.
Η εικόνα αυτή είναι σίγουρα αληθής: η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία υιοθέτησαν μη βιώσιμες πολιτικές και έζησαν πολύ πέρα από τα μέσα τους. Δεν αντιπροσωπεύει όμως το σύνολο της αλήθειας: το ευρώ είναι καλό για τη Γερμανία και ιδίως για τις γερμανικές εξαγωγές επειδή είναι ασθενέστερο από ό,τι θα ήταν το γερμανικό μάρκο – ακριβώς επειδή περιλαμβάνει την Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το κύριο ερώτημα συνεπώς είναι: πού θα ήταν το γερμανικό μάρκο πριν την κρίση και πού θα ήταν σήμερα αν δεν υπήρχε το ευρώ; Είναι  γεγονός ότι αν έλειπε το ευρώ η γερμανική ..............οικονομία δεν θα εμφάνιζε φέτος 4% ανάπτυξη.
Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι η Γερμανία πάντα νοιάζονταν πολύ για τις εξαγωγές της και πάντα επιδίωκε να μη χάσει εξαγωγική ισχύ προς όφελος άλλων χωρών. Ο οικονομολόγος της ανάπτυξης Άλμπερτ Χίρσμαν, σε ένα από τα πρώτα του έργα, έκανε μια  επισκόπηση της ιστορίας των πολιτικών συζητήσεων για το γερμανικό εμπόριο από τα τέλη του 19ου αιώνα και επισήμανε ότι οι εξαγωγές πάντα θεωρούνταν ζωτικές για τον οικονομικό δυναμισμό της χώρας. Οι διακανονισμοί του ευρώ, στην πράξη, ίσως και στον σχεδιασμό τους, υποστηρίζουν αυτό το δυναμισμό. Αν αυτά τα οφέλη αναγνωριστούν ρητά είναι εύκολο να πετύχουμε μια εξισορρόπηση της αφήγησης για την κρίση που θα επιτρέψει την ενίσχυση της συμβολής της Γερμανίας στην επίλυσή της. Αυτή μπορεί να γίνει μέσα από δυο τρόπους που θα βοηθήσουν τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας και θα την ανακουφίσουν από το μεγάλο βάρος του χρέους της. Η εμπειρία του υπερπληθωρισμού της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κληροδότησε στους Γερμανούς μια αταβιστική ανάγκη για σταθερότητα των τιμών που ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά και δέχεται ως δεδομένο. Αλλά η χώρα προσχώρησε σε μια νομισματική ένωση και ως εκ τούτου έχουμε μια κεντρική τράπεζα που πρέπει να ορίζει τον πληθωρισμό στόχο για το σύνολο της νομισματικής περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι όταν άλλες χώρες πρέπει να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους – όπως όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να κάνει η Ελλάδα – οι ισχυρότεροι εταίροι, δηλαδή η Γερμανία, πρέπει να προχωρήσουν σε ταχεία επέκταση της εγχώριας ζήτησης και να δεχτούν μεγαλύτερο πληθωρισμό απ’ αυτόν που ιδανικά θα ήθελαν. Στην παρούσα φάση η Ελλάδα παίρνει τον χειρότερο δυνατό κόσμο. Πληρώνει όλο το πολιτικό και οικονομικό