Η Ελλάδα ως Μηχανισμός Μετάδοσης της Κρίσης.

Γράφει ο ΤυχαίοςΧαρακτηριστικό των αγορών και ιδιαιτέρως των μεγάλων αγορών είναι η καταναμεμημένη γνώση που διαθέτουν. Δεν προβλέπουν το μέλλον. Επεξεργάζονται το παρελθόν, σαν ένα τεράστιο πανίσχυρο και κατανεμημένο υπολογιστικό σύστημα και προεξοφλούν το μέλλον παράγοντας την καλύτερη δυνατή πρόβλεψη κάθε στιγμή. Κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις τους μας φαίνονται παράλογες, απλώς εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να αναμετρηθούμε με τι δική τους γνώση.
Όταν πέρσι οι αγορές αποφάσισαν να στερήσουν την Ελλάδα από τη δυνατότητα δανεισμού και να την σπρώξουν σε μηχανισμούς στήριξης και μνημόνια, γνώριζαν. Όχι με την έννοια ότι εκτελούσαν κάποιου είδους σχέδιο ή συνωμοτούσαν εναντίον της χώρας μας, της...... Ευρώπης ή όποιου άλλου ή ότι κάποιοι συγκεκριμένοι αόρατοι κερδοσκόποι χειραγωγούσαν το σύστημα. Απλώς γνώριζαν αλλά τι ήταν αυτό που γνώριζαν;
Αυτό που γνώριζαν οι αγορές είναι πλέον ορατό σήμερα. Η Ελλάδα ήταν ο μοναδικός κρίκος της αλυσίδας των Ευρωπαϊκών κρατών που μπορούσε να λειτουργήσει ως μηχανισμός μετάδοσης της κρίσης. Αυτό είχαν προεξοφλήσει οι αγορές επεδράμοντας εναντίον του ελληνικού χρέους. Βεβαίως, κάθε χώρα θα μπορούσε να λειτουργήσει υπό τις κατάλληλες συνθήκες με ανάλογο τρόπο. Όμως το κόστος που θα χρειαστεί να καταβληθεί ώστε να λειτουργήσει ως μηχανισμός μετάδοσης κάποια άλλη χώρα είναι σαφώς πολλαπλάσιο. Με την Ελλάδα οι αγορές είχαν στη διάθεσή τους ένα φτηνό και αποτελεσματικό μηχανισμό ώστε να μεταδωθεί με βεβαιότητα η κρίση χρέους σε ολόκληρη την Ευρωζώνη με τις γνωστές πλέον συνέπειες.
Η Ελλάδα παρείχε τη βεβαιότητα της αποτυχίας ανεξάρτητα της αντίδρασης της Ευρωζώνης, των διεθνών θεσμικών οργάνων (ΔΝΤ κλπ) ή της ίδιας της χώρας. Οπότε ήταν λογική η αντίδραση των αγορών να επιλέξουν την Ελλάδα ως τη χώρα-φορέα διάδοσης μιας συστημικής και συνολικής κρίσης χρέους με τις συνέπειές της, στο σύνολο των χωρών ή των αγορών με τις οποίες η χώρα μας διασυνδέεται. Σε κάθε άλλη επιλογή υπήρχε το ρίσκο η χώρα-στόχος να "πετύχει", να στεγανοποιηθεί και κατά συνέπεια η διάδοση της κρίσης να εξασθενήσει Ας εξετάσουμε όμως το θέμα με μεγαλύτερη προσοχή.
Κατ' αρχάς, η διάδοση της κρίσης φαίνεται να υλοποιείται μέσω της εγκατάστασης ενός φαύλου κύκλου: Αρχικά αυξάνεται το επιτόκιο δανεισμού κάποιας χώρας-στόχου ( η πρώτη "επίθεση" των αγορών) με συνέπεια την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, διόγκωση των ελλειμάτων λόγω ανάγκης για μεγαλύτερο δανεισμό και υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας αφού αμφισβητείται η ικανότητα της χώρας-στόχου να εξυπηρετήσει το χρέος που μεγεθύνεται, οπότε καταλήγουμε στην αρχή του κύκλου με νέα αύξηση επιτοκίων και πάλι από την αρχή. Αφού ο κύκλος αυτός 'τρέξει" για κάποιο χρονικό διάστημα η χώρα-στόχος τίθεται εκτός αγορών λόγω απαγορευτικών επιτοκίων δανεισμού και ακολουθούν οι μηχανισμοί στήριξης και οι γνωστές διαδικασίες. Ο κύκλος αυτός σε κάθε του φάση διευρύνεται, αφού μετά την είσοδο της χώρας-στόχου σε μηχανισμό στήρι