Η Ελλάδα αλλάζει αγκαλιά: από την Γερμανία στις ΗΠΑ (Τουρκία)

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ήρθε η ευλογημένη ώρα της κυνικής αλήθειας που συνδυάζει στρατηγική, γεωπολιτική και οικονομία. Αν δεν τα συνδυάσεις αυτά τα τρία μπορεί μεν να προσεγγίσεις με σχετική ακρίβεια επιμέρους πραγματικότητες, αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να ορίσεις το εθνικό συμφέρον στην βάση της κοινωνικής διαδικασίας μιας χώρας και ως προϊόν διεθνών πολιτικών σχέσεων της συγκυρίας. Δίχως τον συνδυασμό αυτό το ........εθνικό συμφέρον δεν επικοινωνεί με την εθνική ταυτότητα και τα δύο με την εξέλιξη της κοινωνίας και την διάσταση της οικονομίας μιας χώρας. Και όλα τούτα τώρα ακόμη περισσότερο από παλαιότερα, παρότι έχουμε εισέλθει στον προθάλαμο της μεταβιομηχανικής εποχής, που αναπαριστά την υποχώρηση του κεφαλαιοκρατικού κράτους ενώπιον υπερεθνικών πολιτικοοικονομικών καπιταλιστικών θεσμών.
Η δική μας προσέγγιση, πρόταση και διαπραγμάτευση αναφορικά με την πολύπλευρη ελληνική κρίση της εποχής επιχείρησε να συνδυάσει αυτά τα τρία πράγματα δίχως να το δηλώνει ρητώς, καθώς η συσχέτιση δεν αφορούσε στην σύνδεση συμπερασμάτων από κάθε μια επιμέρους προσέγγιση [οικονομική, (μικροπολιτική), στρατηγική, γεωπολιτική], αλλά στην εσωτερική συνοχή των τριών αυτών οπτικών εντός μιας και της αυτής αφήγησης. Έτσι εξηγείται, σε κάποιον βαθμό, και το «μήκος» των διαδικτυακών μου σχολίων, ανεπίτρεπτο πολλές φορές ως προς το συγκεκριμένο πεδίο αρθρογραφίας. Σήμερα θα επιχειρήσω όσο γίνεται πιο συνοπτικά να αναφερθώ σε κάποια θεμελιώδη συμπεράσματα από την συγκεκριμένη συσχέτιση οικονομίας, στρατηγικής και γεωπολιτικής που επιχείρησα, αφήνοντας απέξω, αναγκαστικά, κρίσιμους εσωτερικούς παράγοντες, που επίσης απασχόλησαν την γραφή μου. Θα το πράξω μάλιστα με κυνικότητα, δίχως (προσωπική) αξιολόγηση. Η ελληνική κρίση ως στοιχείο μετεξέλιξης των διεθνών πολιτικοοικονομικών καπιταλιστικών σχέσεων, προκαλεί δυναμική γεωπολιτικής μεταβολής στην περιοχή μας. Η κρίση αυτή είναι ταυτόχρονα αιτία και αποτέλεσμα της κρίσης αναδιοργάνωσης του Δυτικού Συστήματος Ηγεμονίας και Ασφάλειας και αφορά αμέσως στην Νέα Αμερικανο/Αγγλο-Γερμανική σχέση εντός του Δυτικού συστήματος και παγκοσμίως και στην σχέση της Νέας Οικονομίας με την βιομηχανική ανάπτυξη, ενώ εμμέσως στις τελικές ρυθμίσεις στον βαλκανικό χώρο και στην νέα γεωπολιτική διάσταση της Μεσογείου ως περιοχή σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων που στοιχίζονται πίσω από Μεγάλες Δυνάμεις. Άρα, η ελληνική κρίση είναι η «μαμή» της ιστορίας της νεωτερικότητας κατά το πέρασμα στην μεταμοντέρνα εποχή, τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή περιοχή της Μεσογείου. Σημειώστε πως η πολιτική αναπαράσταση της νεωτερικότητας (Διαφωτισμός, ορθολογισμός, μοντέρνα κράτη) συνδέεται άρρηκτα με τον ευρωκεντρισμό και την αποικιοκρατία, όπως και με τον αυτοπροσδιορισμό της Ευρώπης σε πολιτισμική οντότητα υψηλής/ανώτερης αξίας. Στο πλαίσιο αυτό καθετί μη ευρωπαϊκό υποτιμήθηκε ως ξεπερασμένο, βάρβαρο έως προϊστορικό. Όμως μετά τον τερματισμό της συγκεκριμένης μορφής αποικιοκρατίας και την ανάληψη της ηγεμονίας από τις ΗΠΑ , μ