Η αλήθεια για τη γλώσσα ψέματος του Παπαδήμου

Του Δημήτρη Α, Γιαννακόπουλου

Κάτι ήξερε ο Ελίτης από πολιτικές κατασκευές όταν έγραφε: «την αλήθεια την φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα» ! Σήμερα, στον τόπο μας γινόμαστε μάρτυρες ενός πολιτικού λόγου που αποκρύπτει την πολιτική αρχαιολογία του και γενεαλογία του, αρθρώνοντας μια ανιστόρητη υπόθεση «σωτηρίας της χώρας», η οποία παρουσιάζεται ως «η γλώσσα της αλήθειας από τον Παπαδήμο». Οι νεοφιλελευθεριάζουσες υπάρξεις αυτό το αποκαλούν αντικειμενική-τεχνοκρατική γλώσσα, ενώ οι νεοφασίζουσες, ή απλώς εκείνες του ακροδεξιού λαϊκισμού ως γλώσσα ουσίας και όχι αερολογίας.

Και για τις δύο αυτές κατηγορίες του πληθυσμού, «αερολογία» είναι εκείνο πού με όρους κριτικής πολιτικής ανάλυσης συνθέτει ή/και αποσυνθέτει την πραγματικότητα για να δείξει ποιες ...........ακριβώς σχέσεις εξουσίας παράγουν την καθημερινότητα, καθώς και την δομή αντίληψης και κατανόησή της. Αυτές οι σχέσεις είναι οι συγκυριακές σχέσεις παραγωγής της πολιτικής οικονομίας και της οικονομίας της πολιτικής, και δομούνται όχι σε ένα ιδεολογικοποιημένο ή ιδεατό πλαίσιο, αλλά στο ιστορικό εκείνο που παρακολουθεί την ύλη να μετασχηματίζεται σε γνώση για να κατασκευάσει αλήθεια για δράση ή μη δράση και όχι το αντίστροφο, όπως κάνει ο πολιτικός δογματισμός όλων των αποχρώσεων.

Στην πραγματικότητα η «τεχνοκρατική γλώσσα», ή η «γλώσσα του νεοφασισμού», ή του εθνικισμού, καθώς και εκείνη των πολιτικάντηδων κάθε μορφής, είναι η απόλυτη αερολογία, καθώς αναπαριστά μια καρικατούρα πολιτικής, δίχως οντολογική συνάφεια, αλλά απλώς με επιστημολογική ορθότητα με όρους θετικισμού - και αυτό μόνον σε ότι αφορά στην γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, την οποία επιχειρεί να αρθρώσει ο Λουκάς Παπαδήμος. Οι υπόλοιποι ομιλούν απλώς την πανηγυριώτικη διάλεκτο της πολιτικής! Οι κομμουνιστές κάνουν κάτι άλλο: ομιλούν την γλώσσα της ταξικής πάλης. Μια απόλυτα ιδεολογικοποιημένη μορφή πολιτικού λόγου, που όμως χρησιμοποιεί τις ίδιες αρχές επιστημολογικών αναπαραστάσεων με τους υπόλοιπους (αν και δυσκολεύεται να το δεχτεί) σε ένα διαφορετικό ασφαλώς οντολογικό πλαίσιο. Τούτο είναι που καθιστά την γλώσσα των κομμουνιστών γραμμική μεν, ανίκανη να διεισδύσει στις ίδιες τις δομές που την παράγουν, άρα και στις μικροσχέσεις της πολιτικής πρακτικής που δομούν εν τέλει και τις πραγματικές σχέσεις παραγωγής, αλλά σεβαστή, με την έννοια ότι δεν συνιστά αερολογία, ούτε είναι κοινός λαϊκισμός.

Για να το πω όσο μπορώ απλούστερα. Η διαφορά μας (ημών των ριζοσπαστών δημοκρατών - radical democratic pluralists) με τους κομμουνιστές δεν είναι ιδεολογική, όπως νομίζουν - εκτός ασφαλώς από επιστημολογική - αλλά μάλλον εδράζεται στην ίδια την αντίληψη παραγωγής της οντολογικής αλήθειας (universalism) μέσου ενός μηχανισμού παραγωγής γνώσης των πολιτικών σχέσεων που ορίζουν την αλήθεια, ως πολιτική οντότητα. Δηλαδή, για εμάς η πάλη των τάξεων δεν αποτελεί την καθολική αλήθεια πάνω στην οποία συστήνεται γνώση για την ανατροπή του καθεστώτος, όπως θεωρούν οι κομμουνιστές.