Για το καλό ή για το κακό του κ. Τσίπρα;

Γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Το αν είναι ή όχι φέρελπις πολιτικός ο κ. Τσίπρας είναι μια εντελώς προσωπική εκτίμηση του καθενός. Το γιατί μπορεί να έχει την όποια γνώμη, αυτός ο καθένας, είναι ένα ερώτημα που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί έτσι απλά, γιατί εξαρτάται αποκλειστικά από την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Αλλιώς τα βλέπει ο νέος και αλλιώς ο γέρος, αλλιώς ο τολμηρός και αλλιώς ο φοβικός, αλλιώς ο πονηρός και αλλιώς ο αγαθός κλπ. Αυτό είναι το περιβάλλον όπου οι κανόνες της φύσης ορίζουν την ζωή των ανθρώπων, αναπότρεπτα και μέχρις εδώ, γιατί η εποχή τώρα, δεν αντέχει... φιλοσοφικές αναλύσεις.
Ας δούμε λοιπόν το θέμα ποιο απλά. Πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι όποιος λέει ψέματα θα πάει στην κόλαση και θα κρεμαστεί από την γλώσσα; Πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι οι καλοί πηγαίνουν στον παράδεισο και οι κακοί στην κόλαση; Πιστεύω κανείς, στην απλοϊκή έκφραση των ερωτημάτων, ή σχεδόν κανείς, αν δώσουμε και μια βαθύτερη έννοια στο νόημά τους. Κι’ όμως λέγονται και γράφονται κατά κόρον από τους ”ειδικούς” περί τα μεταφυσικά επουράνια και μάλιστα βρίσκουν και ευήκοα ώτα. Άλλο βέβαια, ότι ”από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν” και η ζωή συνεχίζεται πάντα με τους καλούς και τους κακούς… να μην αλλάζουν.Κάπως έτσι μας προέκυψε και ο κ. Τσίπρας. Νέος και ωραίος, όπως το βλέπει κανείς, εμφανίστηκε στην πολιτική ως ”πουλέν” του κ. Αλαβάνου και πέραν τούτου ουδέν το καινούργιο, σαν νέος δηλαδή άνθρωπος, ούτε καν στο ύφος. Άσε βέβαια τον τόνο της φωνής και τον πολιτικό λόγο, που θυμίζει έντονα… κάποιον άλλον, αξέχαστο. Καινούργιο όμως τίποτα. Όλα κι' αυτός τα παραπέμπει “εις τον καιρόν”, με πολύ μπλα-μπλα.Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο αποφάσισαν ”κάποιοι”, ούτε τους ξέρω ούτε και γιατί το κάνουν γνωρίζω, να τον προβάλλουν και να τον επιβάλουν ως πολιτικό ηγέτη και μάλιστα παγκοσμίου επιπέδου. Και από εδώ αρχίζουν τα τραγελαφικά, επειδή ο άνθρωπος είναι ουρανοκατέβατος, δηλαδή χωρίς το παρελθόν πάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηθεί και να σταθεί ένα αξιοπρεπές (πολιτικά πάντα, εννοώ) προφίλ. Άρχισαν έτσι οι γελοιότητες, κυριολεκτικά, όπως π.χ. η ιστορία με τον σύντροφο Ραούλ Κάστρο ο οποίος μόλις τον είδε, όχι μόνο τον αναγνώρισε αμέσως (ίσως να ψιθύρισε με θαυμασμό κάτι σαν: ”πω, πω, ο σύντροφος Τσίπρας,” κλπ,), αλλά και θα επεδίωξε να τον συναντήσει, προφανώς για λόγους δικής του προβολής (Είδατε; Μίλησα και με τον Τσίπρα και τέτοια…), για να κάνει την διαφορά έναντι του αδελφού του Φιντέλ, ο οποίος δεν είχε αυτή την τιμή… Ανάλογη αυτής της, κρυφής ή φανερής (δεν ξέρω αν το είχε συζητήσει και με κάποιον άλλον) προσδοκίας ήταν και ο θαυμαστικός τόνος της προσφώνησής του όταν τον συνάντησε. Του είπε, με εμφανή τόνο κόλακα: ”Ωστε εσύ είσαι ο Έλληνας που όλοι περιμένουν να γίνεις πρωθυπουργός;”Ξέρετε, ο κόλακας δεν έχει όρια στις εκφράσεις του, προκειμένου να επιτύχει τον στόχο της αυτοπροβολής του ώστε να μπορεί να εκτίθεται συνειδητά. Γιατί δεν μπορεί να μην ήξερε ο Ραούλ ότι η εκλογική πελατεία του σύντροφου Τσίπρα είναι ένας στους τέσσερις (στις εκλογές), ίσως στους πέντε (σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις) Έλληνες. Αυτή την συνάντηση και το λεχθέν επιβεβαίωσε και το blog(left.gr) του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μια πολύ αξιόπιστη πηγή πληροφοριών σχετικά με τον κ. Τσίπρα. Κάτι περίπου το ίδιο, (ίσως και χειρότερο και εννοώ τις τελευταίες δηλώσεις του Σλοβένου φιλόσοφου (;) κ. Ζίζεκ), συνεχίστηκε με την προβολή, ως σπουδαίων γεγονότων των, ομιλίες του κ. Τσίπρα σε διάφορα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ (τώρα τι σοβαρό μπορεί να ανέπτυξε στις ομιλίες του αυτές ώστε να τις παρακολουθήσουν σοβαροί επιστήμονες, αν υπήρχαν τέτοιοι στο ακροατήριό του δεν γνωρίζω, αλλά αν κρίνω από αυτά που είπε στην ομιλία του, τον περασμένο μήνα, στην Ετήσια Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών ότι π.χ. ”το μνημόνιο θα τελειώσει το ίδιο το βράδυ των εκλογών που ο λαός μας θα δώσει μια μεγάλη πλειοψηφία και μια καθαρή εντολή σε μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας”, ε, δεν θα πλούτισαν και ιδιαίτερα τις γνώσεις τους.
Το πράμα όμως άρχισε να χοντραίνει επικίνδυνα, τώρα τελευταία, με την εμφάνιση, ως υποστηρικτών του, του Αμερικανού σκηνοθέτη του κινηματογράφου κ. Όλιβερ Στόουν και του φιλοσόφου (προφανώς μαύρης φιλοσοφίας, όταν απειλεί τους μη υποστηρικτές του κ.Τσίπρα, με εξορία στα γκουλάκ της Σιβηρίας) κ.Σλαβόι Ζίζεκ, (και οι δύο ονειροπαρμένοι λόγω του αντικειμένου της δουλειάς τους). Δήλωσαν λοιπόν, ο μεν πρώτος ότι: ”Αυτός ο άνθρωπος θα κάνει την τεράστια διαφορά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και ίσως και σε όλο τον κόσμο. Θα τα καταφέρει” (γιατί άραγε να πιστεύει, αν πιστεύει, κάτι τέτοιο; Τι μπορεί να ξέρει... ;) και ο δεύτερος ότι: ”Τον υποστηρίζω. Άλλωστε, κάποιοι λένε ότι είμαι ο μυστικός του σύμβουλος. Να ξέρετε ότι ανυπομονώ γι’ αυτόν το ρόλο μου”.Ε’, τώρα, λες ή δεν λες, ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους ”συμβούλους”… μπας και μας τύχει κανένα… απρόοπτο σαν τον καημένο τον Ζαχαριάδη; Αλήθεια, είναι σύμβουλος του κ.Τσίπρα και τι συμβουλές μπορεί να περιμένει από δαύτον; Και το εντελώς γελοίο της ιστορία περί γκουλάκ. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ που επιμελούνται το blog του (left.gr), είχαν αναρτήσει, με καμάρι υποθέτω, αυτή την δήλωση του κ. ”σύμβουλου”. Όταν όμως ξέσπασε ο θόρυβος για αυτή την ηλιθιότητα του κ. ”φιλοσόφου”, την κατέβασαν (λογόκριναν) άρον-άρον, εντελώς… δημοκρατικά. Φανταστείτε τώρα, αυτούς στο γραφείο δημοσίων σχέσεων του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα! Φτάσαμε άραγε κι’ εμείς, ως Λαός, στο σημείο να μην μπορούμε, γιατί οι πολιτικοί δεν μπορούν προ πολλού, να ξεχωρίσουμε το σοβαρό από το γελοίο;Τελικά, μήπως αυτοί όλοι, image makersτους λένε, αντί να βοηθούν τον κ. Τσίπρα να γίνει ”κάτι”, σιγά-σιγά του σκάβουν τον λάκκο;