Εμείς, οι άλλοι και τα εισιτήρια...

Της Τζένης Κ.
Μου έχει τύχει και μένα κάμποσες φορές να μου βάλουνε στη χούφτα έναακυρωμένο εισιτήριο ή να μου το διαξιφίσουν αιφνιδιαστικά στο ύψος τηςκοιλιάς και να μου μουρμουρίσουν βιαστικά: «έχει πολύ χρόνο ακόμα».Άλλες φορές η αγαθοεργή κίνηση συνοδεύεται από ένα υπεύθυνο, συνωμοτικόνεύμα, άλλοτε από φαρδύ φιλάνθρωπο χαμόγελο κι άλλοτε πάλι από εκείνητην ντροπαλή βιασύνη που σημαίνει «δε θέλω καν να προλάβεις να μπειςστη διαδικασία να με ευχαριστήσεις» ή «καλύτερα να μη μας δει ούτε ουπάλληλος security, ούτε ο ταμίας»... Συνήθως το κίτρινο χαρτάκι είναιελαφρώς ιδρωμένο, τσαλακωμένο από νευρικότητα, πλήξη κι αμηχανία ήευγενικά κλωσημένο στην τσέπη του αγνώστου. Πάντως το παίρνω καιχαιρετίζω την ανταλλαγή μικροοργανισμών ως κάτι το πολύ ρομαντικό καισοσιαλιστικό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν φταίει που είμαι κι εγώ μια κοινήμικροτζαμπατζού απ’ αυτές που σιχαίνονται οι δημοσιογράφοι των μεγάλωνκαναλιών και ο............ Θόδωρος Πάγκαλος ή που αυτή η δωρεά μού αναμοχλεύει μιααίσθηση ό