Είναι αυτό το σχέδιο Μέρκελ-Σαμαρά για την Ελλάδα;;

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Με τις παρακάτω αράδες θα παρουσιάσω ένα υποθετικό σχέδιο(σενάριο) για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το οποίο ονομάζω «σχέδιο Μέρκελ- Σαμαρά». Το σχέδιο μπορεί να αποτελεί υπόθεση σαν μπόλικες άλλες που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, υπογεγραμμένες από αναλυτές, ακαδημαϊκούς, έως και δήθεν μελετητές, υπαλλήλους τραπεζών, αλλά διαφέρει ως προς τα........... υπόλοιπα σενάρια σε κάτι κρίσιμο: δεν είναι προϊόν πολιτικής σκοπιμότητας, ούτε προπαγανδιστικό τεχνούργημα. Δεν στηρίζεται καν σε σύγχρονες (επικαιροποιημένες) πληροφορίες, μόνον σε αναλυτική προσέγγιση της στρατηγικής της γερμανικής κυβέρνησης, του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και της ελληνικής διαπλοκής, που πολιτεύονται σύμφωνα με θεωρητικές καταβολές του «νεολειτουργισμού».

Φαίνεται να έχει σχέδιο, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς - ως κύριος φορέας των δυνάμεων της διαπλοκής - για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ανάπτυξη. Ένα σχέδιο ανομολόγητο, όπως και όλα τα προηγούμενα του δικομματισμού, που οδήγησαν στην προσφυγή στο ΔΝΤ, στο «μνημόνιο διάσωσης», στην έξοδο από την χρηματαγορά, στις απολύτως αντιφατικές αναθεωρήσεις με αντιλαϊκά κριτήρια του μνημονίου και του «μηχανισμού διάσωσης» και αργότερα σε μακροχρόνιο καθεστώς χρεοστασίου με άκρως αμφιλεγόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους - για να διασωθεί ο τραπεζικός τομέας διεθνώς - και μια δανειακή σύμβαση συνοδευμένη από δυσβάστακτους για την κοινωνία και την αγορά όρους, τους οποίους υπόσχονται να τροποποιήσουν αύριο, αυτοί που τους συνομολόγησαν θριαμβολογώντας μόλις χθες.
Το (νέο) σχέδιο λοιπόν είναι απλό και φαντάζει ως νέος μονόδρομος, αν εξετάσει κανείς τα πραγματικά χαρακτηριστικά της κρίσης, της σχέσης εξουσίας ανάμεσα στους βασικούς παράγοντές της και την βούληση (πολιτική στρατηγική) της γερμανικής κυβέρνησης. Αν απορρίψεις την στρατηγική έκδοσης κοινών ομολόγων, την στρατηγική δανειοδότησης των κρατών απευθείας από την ΕΚΤ, έστω την αύξηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, επιμένοντας μάλιστα στην σφιχτή νομισματική πολιτική, δίχως επιπλέον μεγάλη πιστωτική έκθεση της ίδιας της Γερμανίας, τότε καταλήγεις για την χρεοκοπημένη Ελλάδα στο «μοιραίο»: ενίσχυση της στρατηγικής «εσωτερικής υποτίμησης», με την στρατηγική εφαρμογή ενός (προσωρινού) ειδικού συστήματος εσωτερικών συναλλαγών, εν είδει «διπλού νομισματικού συστήματος», ως εργαλείο πληρωμών που θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά μέσα στην χώρα και υποχρεωτικά από τον (και στον) δημόσιο τομέα.
Αυτό μεσοπρόθεσμα θα περιόριζε την ύφεση, προκαλώντας συνθήκες ανάπτυξης, αν ασφαλώς συνδυαζόταν με δραστικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και με παράλληλη άμεση εκποίηση ενεργητικών, όπως και με ενεργοποίηση του τραπεζικού τομέα, που πλέον θα είχε κίνητρο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας. Αυτή η στρατηγική, πάντα σε συνδυασμό με την λειτουργία του «διπλού νομισματικού», που θα έριχνε δίχως δραματικές οικονομικές (χρηματοπιστωτικές) παρενέργειες κι άλλο το βοιωτικό επίπεδο των Ελλήνων - σ