Εχει όνομα: το όνομα του είναι Δημήτρης Χριστούλας

Του Πέτρου Αργυρίου
Όταν το Δεκέμβριο του 2010 ο 26χρονος Τυνήσιος μικροπωλητής Mohamed Bouazizi αυτοπυρπολήθηκε στην πόλη Sidi Bouzid, ολάκερος ο πλανήτης έπεσε πάνω του. Ο Mohamed ήταν το «σπίρτο που άναψε την επανάσταση» , την περίφημη «Αραβική Άνοιξη».
Οι Timeς τον ανακήρυξαν «άνθρωπο της χρονιάς» του 2011. Οι δυτικοί τίμησαν τη .......μνήμη του και την πράξη του με το βραβείο Ζαχάροφ. Άραβες χαρακτήρισαν αυτόν αλλά και μιμητές του ως «Ηρωικούς Μάρτυρες μιας Νέας Επανάστασης της Μέσης Ανατολής». Περισσότερο μετριοπαθείς τους βάπτισαν με τον τίτλο «Οι Θυσιασμένοι».
Όταν τον Απρίλιο του 2012 ένας 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός αυτοπυροβολήθηκε σε κοινή θέα στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, για τα περισσότερα μήντια ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός παρέμεινε ένας 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός. Ανώνυμος. Το όνομα του δεν άξιζε μνείας. Η ταφόπλακα του θα το γράφει το όνομα του. Η μηντιακή ανωνυμία όμως του θα ήταν η ταφόπλακα της αμιγώς πολιτικής του πράξης.
Ξαφνικά τα μήντια ανακαλύπτουν για μια ακόμη φορά ως Indiana Jones του παρόντος ότι οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα, μια χώρα που παραδοσιακά είχε από τους μικρότερους δείκτες αυτοκτονίες παγκοσμίως, εκτοξεύονται. 40% πάνω.
Τα ελληνικά μήντια αναγκάστηκαν να «ανακαλύψουν» το θέμα των αυτοκτονιών γιατί ακριβώς όπως και με το θέμα των μεταναστών, δεν μπορούσαν άλλο να το συγκαλύψουν ή να το αποσιωπήσουν. Το πιστόλι της αυτοκτονίας τους ανάγκασε με το ζόρι να ανοίξουν το θέμα.
Αλλά και πάλι κατέφυγαν στο τέχνασμα τους: Κρατήσαν το συνταξιούχο στην ανωνυμία με τη σταλινική λογική ότι «ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Ο θάνατος χιλίων είναι στατιστική».
Αφού δεν μπορούσαν να την κουκουλώσουν, φρόντισαν τουλάχιστον να υποβαθμίσουν το σαφές πολιτικό μήνυμα της δημόσιας αυτοκτονίας: Η πολιτική σας μας σκοτώνει. Μας σκοτώνει με σιγαστήρα και βασανιστικά αργά. Η δημόσια αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστίδη έβγαλε το σιγαστήρα από την πολιτική δολοφονία χιλιάδων Ελλήνων.
Μια που μιλήσαμε για κουκούλωμα που δεν ήταν εφικτό ας μιλήσουμε για τα αυτοκτονικά σχόλια του υφυπουργού εσωτερικών Πάρη Κουκουλόπουλου ο οποίος υπαινίχθηκε ότι η πράξη του Ήρωα θα μπορούσε να έχει ψυχιατρικό υπόβαθρο και ως εκ τούτου ότι θα μπορούσε να μην ανήκει στην πολιτική σφαίρα αλλά στην ψυχιατρική σφαίρα. Και δε σταμάτησε εκεί: Ακολουθώντας τη λογική του «μαζί τα φάγαμε» σπίλωσε τη μνήμη του γενικά ανώνυμου νεκρού λέγοντας ότι « Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια» . Το σχόλιο του υφυπουργού μιλάει από μόνο του. Το αστείο με το Κουκουλόπουλο είναι ότι η δημόσια αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα θα μπορούσε να τον είχε αγγίξει περισσότερο -έστω και συνειρμικά: Η Γυναίκα του Κουκουλόπουλου είναι φαρμακοποιός. Όπως και ο Χριστούλας. Επομένως τη σωτήρια παρέμβαση των φαρμακοποιών για τις υπέρογκες δαπάνες που ζητούσε από τον ήδη νεκρό και άγνωστό το