Δημοσκοπήσεις και λαϊκή εντολή

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Το άκουσα κι αυτό.
Καλούν όσους βουλευτές επιλέγουν δια της αρνητικής τους ψήφου στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να οδηγήσουν τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές, «να σεβαστούν την εντολή του λαού», που τους λέει το αντίθετο.
Πώς τους το λέει;
Δια των δημοσκοπήσεων.
Έξοχα!
Μπορεί κανείς να επικαλεσθεί χίλιες δυο χρησιμότητες των δημοσκοπήσεων, μπορεί κανείς να τις επικαλεστεί για χίλιους δυο λόγους, όταν βεβαίως δεν είναι «καθ’ υπαγόρευση» τα ευρήματά τους, σύμφωνα με τις...... επιθυμίες αυτού που την παράγγειλε (και πλήρωσε βεβαίως το κόστος της διεξαγωγής της), όμως, ότι μπορεί μια δημοσκόπηση να αποτελέσει και μια συνταγματικά και δημοκρατικά αποδεκτή και αξιόπιστη «απόδειξη» του περιεχομένου της λαϊκής εντολής (προς τους βουλευτές), αυτό, είναι ένα εφεύρημα των ημερών.

Η εντολή του λαού προς τους βουλευτές και τη κυβέρνησή του, αν δεν έχω τελείως «ξεφύγει» από την πραγματικότητα, όπως θυμάμαι, παρέχεται δια των βουλευτικών εκλογών, ή με άλλο συνταγματικά έγκυρο τρόπο, όπως π.χ. δια των δημοψηφισμάτων.
Μόνο τότε, ο λαός, έχει μπροστά του όσα χρειάζεται να έχει για να κάνει την επιλογή του, ή, διαπιστώνοντας ότι όσα έχει μπροστά του δεν απαντούν σε όσα ερωτήματα θέτει, και πάλι, αυτό τον οδηγεί στο να αποφασίσει αναλόγως.
Μπορείς να επικαλεστείς, επαναλαμβάνω, τα δημοσκοπικά ευρήματα, για ένα σωρό πράγματα, δεν μπορούν όμως τα ευρήματα αυτά, να αλλοιώσουν τη μόνη αυθεντική διαδικασία ανάθεσης της λαϊκής εντολής στους εκπροσώπους του στη Βουλή και την ανάδειξη της κυβέρνησής του, που είναι οι κάλπες.
Όμως, ενώ η προπαγάνδα προάγει στο επίπεδο ΤΟΥ «επιχειρήματος» τέτοιου είδους «κρίσιμα» δημοσκοπικά ευρήματα, δεν τολμά βεβαίως να θέσει εκείνα τα ερωτήματα, τα οποία θα αποδείκνυαν πόσο πολύ έχουν ευτελιστεί οι δημοκρατικές διαδικασίες σε τούτο το τόπο.
Διότι το ίδιο αυτό ερώτημα που θέτουν, για τον αν ο λαός θέλει πρόωρες εκλογές ή όχι, για να εισπράξουν ένα «όχι» το οποίο τους δίνει το «πάτημα» να ομιλούν περί «σεβασμού της λαϊκής εντολής», θα έπρεπε να απευθυνθεί προς τους βουλευτές της συμπολίτευσης, και όχι στους βουλευτές της αντιπολίτευσης, και φυσικά, όχι σε σχέση με τις πρόωρες εκλογές.
Διότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης και βεβαίως η κυβέρνηση οφείλουν να απαντήσουν, αν σέβονται τη λαϊκή εντολή, που τους δόθηκε για να έχει ο τόπος αντιμνημονιακές και όχι μνημονιακές πολιτικές και κυβερνήσεις.
Ο «σεβασμός» του βουλευτή στη «λαϊκή εντολή» που προκύπτει από δημοσκοπικά ευρήματα, αν δεν είναι, κατά τη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων, η αποθέωση της ανοησίας, είναι η αποθέωση της προπαγάνδας, (αν και κατά κανόνα, η προπαγάνδα δεν φημίζεται τόσο για την ευφυΐα της όσο για την επιμονή και τη θρασύτητά της σε ό,τι επιδιώκει, «απαξίες» που εν τούτοις αποδεικνύονται ενίοτε πολύ αποτελεσματικές στο ρόλο τους).
Παρατηρώντας τις δημοσκοπήσεις, είναι βαθιά εμπεδωμένο στη συνείδησή μου, ότι σε αρκετές περιπτώσεις, πρώτα τίθενται οι απαντήσεις που επιθυμούν να λάβουν αυτοί που τις παραγγέλνουν (και τις πληρώνουν), κι ακολούθως τίθενται τα ερωτήματα, με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούν στην επιθυμητή απάντηση.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει βεβαίως και το φαινόμενο της αντιφατικότητας των ευρημάτων.
Διότι την ίδια στιγμή π.χ., που ερωτώνται οι πολίτες, αν θέλουν η παρούσα Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή να πάμε σε εκλογές, και το εύρημα δείχνει ότι π.χ. το 55% δεν θέλει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ταυτοχρόνως, στην ίδια δημοσκόπηση, μπορείς να δεις ότι σε ακόμα πιο μεγάλα ποσοστά, που ίσως και να υπερβαίνουν του 80%, να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους προς τα μνημόνια, να τα θεωρούν σκληρά και άδικα και το κυριότερο ότι είναι αδιέξοδα και καταστροφικά.
Και μάνι - μάνι μούρχεται το ερώτημα :
Αν είναι οι «ποσότητες» που μετράνε, τότε, γιατί να μη σεβαστούμε το 80% που λέει να φύγει το μνημόνιο εδώ και τώρα και να σεβαστούμε το 55% παραπάνω που στην ουσία με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας λέει -χωρίς να το αντιλαμβάνεται ίσως- να μείνει το μνημόνιο;
Όμως, δεν είδα να τίθενται ερωτήματα που να διασαφηνίζουν αυτές τις «αντιφάσεις», που έν τινι μέτρω βολεύουν να περνά και η εικόνα ενός εκλογικού σώματος που βρίσκεται σε «σύγχυση».
Π.χ., αν υποθέσουμε ότι έχουμε τα δύο παραπάνω δημοσκοπικά ευρήματα με τα ποσοστά που αναφέρω, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να είχαμε την απάντηση σε ένα ερώτημα σαν αυτό :
«Αν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη παρούσα Βουλή σημαίνει ότι θα έχουμε συνέχιση της εφαρμογής των μνημονίων και νέα μέτρα, συμφωνείτε, τότε, να εκλεγεί από τη παρούσα Βουλή Πρόεδρος ή να πάμε σε εκλογές»;
Βεβαίως, τώρα μπορεί να έρθει ένας οπαδός των μνημονίων, ή έστω ένας που δεν τα θέλει αλλά είναι αυτός ο «μονόδρομος» που δεν του επιτρέπει να υποστηρίξει κάτι άλλο, και να πει : Τώρα να θέσω κι εγώ το ερώτημά μου.
«Θεωρείτε ότι μια αυριανή αντιμνημονακή κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή όχι αδιάφορο, θα υιοθετήσει την αντιμνημονιακή πολιτική που υπόσχεται»; (Η απάντηση εδώ : «Ναι», «Όχι», «Ίσως», «Δεν γνωρίζω/δεν απαντώ»)
Δεν θα αποφύγω να παραδεχτώ, ότι ενδέχεται να υπερισχύει εδώ το «Όχι» ή το «Ίσως».
Πολύ λογικό θα έλεγα, διότι το πολιτικό σύστημα, ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ του είναι απαξιωμένο στη συνείδηση του λαού, όσο κι αν κατανέμει τις ευθύνες.
Θα μπορούσε ακόμα να τεθεί η ερώτηση :
«Τι θεωρείτε ότι επηρεάζει πιο σημαντικά τη ζωή σας : η εκλογή από την παρούσα ή την επόμενη Βουλή αδιάφορο, Προέδρου της Δημοκρατίας, ή τα μνημόνια»;
Η προπαγάνδα των μνημονίων, πράγματι, έχει ενσπείρει αποτελεσματικά όχι μόνο το φόβο, μα και την αμφιβολία σε κάθε άλλη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της Κρίσης.
Όταν δε η αμφιβολία, ανακατεύεται με ισχυρό φόβο και επίσης μεγάλη αγωνία, τότε φτάνουμε σε μια κατάσταση «αντιφάσεων», που όμως έχει επιβληθεί έντεχνα αλλά και επιστημονικά στο λαό.
Η επιλογή της βεβαιότητας του θανάτου έναντι της αβεβαιότητας της αποφυγής του, είναι μια τέτοια αντίφαση που εδώ αναδύεται.
«Γνωρίζω ότι αυτό το φάρμακο με σκοτώνει, αλλά, αρνούμαι να δοκιμάσω οτιδήποτε άλλο, αν δεν είμαι βέβαιος ότι δεν θα σωθώ, παρά το γεγονός ότι είμαι βέβαιος ότι το φάρμακο που σήμερα μου δίνουν με οδηγεί στο θάνατο».
Αυτές οι «συγχύσεις» θα μπορούσαν να αποφευχθούν, και πράγματι, όσο περισσότερο ομαλά και αποτελεσματικά λειτουργεί η Δημοκρατία, τόσο λιγότερες είναι και για τόσο πιο επουσιώδη πράγματα.