Ανάσα από αριστερά ή ασφυξία από δεξιά;

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Μπορεί η αριστερά να μην έπραξε αυτό που ένα μεγάλο μέρος του λαού επιθυμούσε και για το οποίο εγώ προσπάθησα, αλλά είναι ικανή μέσω της κάλπης να προσφέρει λύση στην πολιτική κρίση της χώρας. Αν δεν αντιμετωπιστεί η κρίση διακυβέρνησης που προκλήθηκε από την αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, η .......οποία οδήγησε σε αδιέξοδο (κοινωνικό και χρηματοπιστωτικό) και σε απερίγραπτες μεθοδεύσεις από τον κυβερνητικό συνασπισμό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), η χώρα δεν πρόκειται να αναπνεύσει μετά τις εκλογές. Παρά τις αδυναμίες της, τις ανεπάρκειές της και τις αντιφάσεις της, μόνον η αριστερά ,στο σύνολό της, μπορεί να δώσει ανάσα στην κοινωνία και στην χώρα σε αυτή την συγκυρία.

Η ηγεσία του ΚΚΕ ανέπτυξε μια άκαμπτη προεκλογική συμπεριφορά, περιχαρακώνοντας το κόμμα αυστηρά στο πλαίσιο της κομμουνιστικής αφήγησης ενός τύπου σοβιετικού λενινισμού. Η ιστορία θα δείξει αν έπραξε σωστά ή λάθος, για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων που αντιπροσωπεύει στο κοινοβούλιο και τα οποία υπηρετεί εκεί όπου αρθρώνονται με αναμφισβήτητο αγωνιστικό ταπεραμέντο. Δεν συμφωνώ με το ΚΚΕ σχεδόν σε τίποτε - εκτός επί του πυρήνα της μαρξιστικής κριτικής στον καπιταλισμό - θα ήθελα όμως να το δω ενισχυμένο στη βουλή. Είναι ένα πυλώνας αντίστασης των εργαζομένων, απέναντι στην ισοπεδωτική δυναμική του καθεστώτος και των συμμάχων του από το εξωτερικό, για τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της κοινωνίας. Πρόκειται για ένα ισχυρό φρούριο των εργαζομένων απέναντι στην καταστροφική δυναμική που αναπτύσσει το υποτελές πλέον στην τρόικα, διαπλεκόμενο, ελληνικό κεφαλαιοκρατικό κράτος. Ένα δυνατό ΚΚΕ, έχουμε σίγουρα όλοι ανάγκη, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. Ψηφίζοντας το ΚΚΕ σίγουρα δεν θα το μετανιώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενηλικιώθηκε. Το «κλουβί με τις τρελές», όπως συνήθιζα παλαιότερα να αποκαλώ αυτόν τον φορέα της αριστεράς, άνοιξε και οι συνιστώσες του ενώπιον της κρίσης μοιάζει ξαφνικά να σοβαρεύονται. Το άλμα της ηγεσίας του φορέα, την τελευταία περίοδο, με κατεύθυνση την πλέον σύγχρονη έκφραση της Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι τεράστιο. Αλλά, όπως κάθε άλμα αυτής της μορφής, απαιτεί πολύ δουλειά σε όλα τα επίπεδα για να θεμελιώσει μια νέα οργανωτική δομή, συναφή με τη νέα αναφερόμενη ταυτότητα του κόμματος. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται με πολλά «διαφορικά» και σπανίως αρμονικά. Βρίσκεται ακόμη σε αναζήτηση της μεταμοντέρνας του ταυτότητας, πράγμα όχι οπωσδήποτε αρνητικό. Άλλωστε το ίδιο πρόβλημα διατρέχει σήμερα και την Ευρωπαϊκή (ριζοσπαστική) Αριστερά. Αυτό που αναπαριστά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο μια μεταμοντέρνα προοδευτική ιδέα διακυβέρνησης, παρά μια συγκεκριμένη ιδεολογία - ή, αν προτιμάτε, εκφράζει την ιδεολογία της προοδευτικής εθνικής διακυβέρνησης σε ένα μεταμοντέρνο, παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Οι προγραμματικές προσεγγίσεις του, είναι σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικές, στο πλαίσιο του στόχου χειραφέτησης και αυτοκυβέρνησης που βάζουν, εντός του συγκεκριμένου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. Ξέρω ότι οι συντηρητικοί πολίτε