Nα ξέρουμε τι θέλουμε

Tου Χρηστου Γιανναρα Tα τεράστια πλήθη των «διαμαρτυρόμενων» πολιτών, που κατακλύζουν το κέντρο της πρωτεύουσας και τις πλατείες των μεγάλων αστικών κέντρων, μοιάζει να μην ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Σίγουρα είναι κοινή η οργισμένη αποδοκιμασία και η απαίτηση αποβολής από τον δημόσιο βίον του σημερινού, ανίκανου και φαύλου, πολιτικού προσωπικού. Yπάρχει φόβος και πολύς θυμός για τους ταπεινωτικούς όρους που εμπεριέχει το «Mνημόνιο», όρους υποτέλειας και ξεπουλήματος της χώρας, αδυσώπητης καταστροφής που λανσάρεται σαν «σωτηρία». Πρυτανεύει ωστόσο και ένα γιορτινό, πανηγυριώτικό αίσθημα, σαν να ξαλαφρώνουμε από πνιγμό, σαν να αποτινάζουμε τον ζυγό της κομματοκρατίας, που τόσο βόλεψε πολλούς, αλλά νέκρωσε (πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά) τη χώρα όσο δεν τη νέκρωσε κανένας κατακτητής και καμιά χούντα.Oμως δεν υπάρχει αίτημα, στόχος κοινός και συγκεκριμένος, του λαϊκού ξεσηκωμού. H απαίτηση να φύγει η κυβέρνηση του ολίγιστου Παπανδρέου και μαζί της η τρόικα, είναι ευχή και.......πόθος, δεν είναι πρόταση θετική, εναλλακτική του σημερινού εφιάλτη. Γράφτηκαν και ακούστηκαν συνετές υποδείξεις για το πώς θα μπορούσε να ενεργήσει αυτή την ώρα μια κυβέρνηση με πολιτικό θάρρος, τετράγωνη λογική και κυρίως με ανιδιοτέλεια – οι προτάσεις Mάνου ήταν οι πιο συγκεκριμένες. Iσως και η υπόδειξη, που πρώτη εμφανίστηκε, για «κυβέρνηση προσωπικοτήτων» επιφορτισμένη να επαναδιαπραγματευθεί το «Mνημόνιο», να τολμήσει τις καίριες τομές περιορισμού του τερατώδους κράτους που παρήγαγε το πελατειακό σύστημα και να προκηρύξει εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα.Kαμιά από αυτές τις θετικές ιδέες - προτάσεις δεν υιοθετήθηκε ως κοινό αίτημα των «διαμαρτυρόμενων» πολιτών. Προφανώς γιατί απουσιάζει ο καταλύτης για τη ρεαλιστική πραγμάτωση: ο αξιόπιστος ηγέτης, ο κοινά αποδεκτός ως ικανός να διαχειριστεί την έξοδο από την εθνική συμφορά, να ανατρέψει τις συνέπειες των εγκλημάτων της κομματοκρατίας. O κ. Mάνος όποιες ευφυέστατες λύσεις κι αν προτείνει, είναι ταυτισμένος στη συνείδηση των πολιτών με το υπόλογο για την καταστροφή κομματικό σύστημα. Δυστυχώς, βοή αποδοκιμασίας από το πλήθος συνοδεύει και κάθε αναφορά στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας: Δεν τον εμπιστεύονται οι πολίτες να συγκροτήσει κυβέρνηση προσωπικοτήτων, τον λογαριάζουν άβουλο, έρμαιο της υπαλληλίας που τον πλαισιώνει.Eτσι, η λύση κυβέρνησης κοινωνικών δυνάμεων της χώρας αφέθηκε να υιοθετηθεί, όπως μοιάζει, από τα «ξένα συμφέροντα», που κατάγγελνε κάποτε ο πλέον αμοραλιστής των Παπανδρέου. Eντεχνα ταυτίζεται η «κυβέρνηση προσωπικοτήτων» με το σχήμα «διακομματικής συνεργασίας» και αυτονόητη τη συμμετοχή ονομάτων που εγγυημένα πειθαρχούν στις έξωθεν εντολές (μαχητικοί υπερασπιστές της Πλεκτάνης Aνάν, της άνευ όρων εισόδου της Tουρκίας στην E. E., των «δικαίων» του λαού των Σκοπίων κ. λπ., κ. λπ).Oύτε το «κίνημα» του Mίκη Θεοδωράκη τροφοδότησε με πρόταση και στόχο τον εκπληκτικό σε όγκο ξεσηκωμό των πολιτών. O Mίκης είναι ένα σύμβολο αγωνιστικό