Mε λένε Βαγγέλη…

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου

Το ξεκατίνιασμα δηλωτικό της διαχρονικής τους ανεπάρκειας. Όχι ότι δεν το βλέπαμε και δεν το ξέραμε αλλά να. Ήταν και αυτά τα μικρορουσφετάκια και οι μικροεξυπηρετήσεις που χρόνια τώρα κανόνιζαν τα «του οίκου μας» και δεν τολμούσαμε οι δόλιοι να τραβήξουμε τις μάσκες από τα μεγαλοπρεπή τους πρόσωπα. Και τώρα που το οικοδόμημα σωριάζεται στα εξ ων συνετέθη, γεμίσαμε από κάθε είδους δομικά υλικά. Ρεμούλα, μετριότητα, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, φιλικοί...........
διακανονισμοί, χυδαιότητα στο διαπασών. Με αυτά χτίζαμε τόσα χρόνια. Αυτά μας έμειναν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.
Εξεπλάγη το πανελλήνιο από τις λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεσμικών του παραγόντων. Λες και όταν το ίδιο πανελλήνιο συνομιλούσε στις προεκλογικές πλατείες και τα εφήμερα γραφεία του προεκλογικού αγώνα με τους συγκεκριμένους θεσμικούς υποκλινόταν στην ποιότητα του λόγου τους και την ενάργεια της πολιτικής τους σκέψης. Στην ευρύτητα των οραματισμών και στο εκτελεστικό των ικανοτήτων τους. Τέτοιοι ήσανε τότε. Τέτοιοι αποκαλύπτονται και τώρα. Με την μόνη διαφορά πως το γκουβέρνο σήμερα δεν έχει φράγκο για την απαραίτητη μοιρασιά, και όπως και να το κάνεις, είναι πιο εύκολο για τη συνείδησή σου να ενοχληθεί από τον ηλίθιο και να διαολοστείλει την ανύπαρκτη ποιότητά του, τώρα που χάθηκε η προοπτική του αντίδωρου.
Πρόεδρος Βουλής. Και τι Πρόεδρος. Αρσενικός και μάγκας. Για αυτήν την μαγκιά ζούσαμε, άλλωστε, τόσα χρόνια. Ψόφιοι ήμασταν για τέτοια. Ξεπουλούσε ο Αντρέας τον Καραμανλή για την Προεδρία προτείνοντας στο παρά πέντε τον Χρηστάρα και βγαίναμε στα καφενεία, αγκαζέ με τον Κουρή, να αποθεώσουμε τον μάγκα, τον καραμπουζουκλή τον Πρόεδρο που αποφάσισε, επιτέλους, να γκρεμίσει τον επάρατο καραμανλισμό.
Κραύγαζαν οι ΠΑΣΟΚοι «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «κάτω ο μισητός Αμερικανός» και κορδωνόμασταν σα γύφτικα σκεπάρνια για την αδούλωτη στάση μας και την εθνικά υπερήφανη εξωτερική μας πολιτική. Χωμένοι μέχρι τα μπούνια μες στο αμερικανιλίκι και τις φαστ φουντ ζωές βγάζαμε σαν τις στρουθοκάμηλους το κεφαλάκι μας από το χώμα, ψελλίζαμε τα αλαμπουρνέζικά μας και ξανά πάλι πίσω στις αγαπημένες μας αμερικανικές συνήθειες. Χεσμένους μας είχανε όλοι τους, γλείφανε νυχθημερόν και πατόκορφα την γείτονα Τουρκία, αλλά εμείς εκεί. Μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι. Τριγυρνούσαμε στις αυλές των αράβων και τα κολχόζ των ανατολικοευρωπαίων φίλων μας, μήπως και τσιμπήσουνε οι εταίροι και τα κάνουν πάνω τους και το μόνο που γινόταν στο τέλος ήταν εμείς να παρακαλάμε για νέα πακέτα στήριξης και οι νέοι μας φίλοι να μας γυρνάνε διακριτικά την πλάτη τους. Πηγαίναμε στας Ευρώπας με τη μαγκιά μας ,πάλι, παραμάσχαλα και απειλούσαμε θεούς και δαίμονες. «Ή μας δίνετε φράγκα ή φεύγουμε». Και αυτοί μας δίνανε, επειδή γνωρίζανε πολύ καλά πως τα λεφτά τους θα γίνονταν γερμανικές Siemens και BMW, εξοπλιστικά προγράμματα, γαλλικά φρου φρου και αρώματα και ταξίδια στην πολιτισμένη Εσπερία.
Και εμείς εκε