40 χρόνια χωρίς ελληνική δεξιά

Ναπολέων Λιναρδάτος
Το 40 χρόνια είναι απλά ένα ενδεικτικό νούμερο, γιατί όχι μόνο κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά και μεταπολεμικά δεν υπάρχει στην Ελλάδα ένα γνήσιο δεξιό συντηρητικό κόμμα. Αυτή η απουσία είναι η αιτία της υπάρχουσας κρίσης...

Η υπάρχουσα ελληνική πραγματικότητα διαχέεται από τα δόγματα τις μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Από το δημοτικό στο πανεπιστήμιο, στην τηλεόραση και την εφημερίδα ο Έλληνας πολίτης καθημερινά βομβαρδίζεται με τα πιστεύω του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.
Τον Δεκέμβριο του 2008 οι δάσκαλοι θα παίρνουν τους μαθητές γυμνάσιων και λυκείων για να πετάξουν πέτρες σε αστυνομικά τμήματα. Προσφάτως όταν ο διοικητής του νοσοκομείου ειδοποίησε την αστυνομία για ασθενή λαθρομετανάστη αυτό αμέσως «προκάλεσε «τριγμούς» στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα κύκλοι του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου να κάνουν λόγο για δυσαρέσκεια του υπουργού ως προς τις ενέργειες του διοικητή του νοσοκομείου. Λίγες ώρες αργότερα, με παρέμβαση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η αστυνομική φρουρά απομακρύνθηκε.»
Τριγμούς όμως στην κυβέρνηση ή στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη δεν προκάλεσε η αποφυλάκιση του κατηγορουμένου για την δολοφονία των ανδρών της ομάδας Διας στον Ρέντη. Τριγμούς επίσης στην κυβέρνηση δεν έχει προκαλέσει η ιδέα ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται από το πρώτο κιόλας ευρώ. Και ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται από το πρώτο ευρώ, οι γονείς φαίνεται ότι θα χάσουν τις φοροαπαλλαγές που έχουν όταν έχουν πάνω από ένα παιδί. Τριγμούς όμως δεν προκάλεσε ότι από τα τελευταία δόση από την ΕΕ ευθύς αμέσως ένα δις θα πάει για τα εφάπαξ 40.000 δημόσιων υπαλλήλων.
Υποτίθεται ότι έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση από ένα δεξιό κόμμα, κι’ όμως τα πολιτικά αντανακλαστικά τους φαίνονται να είναι, σταθερά και αμετάβλητα, αυτά που καθιερώθηκαν την περίοδο της περαιτέρω παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, γνωστή σε όλους ως μεταπολίτευση. Αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν γιατί η Ελλάδα δεν έχει και δεν είχε ένα κόμμα που ξεκάθαρα και χωρίς ενδοιασμούς εκφράζει τις αρχές και τις ιδέες του εθνικά σκεπτόμενου Έλληνα που θέλει να ζει ελεύθερος.
Πρόσφατα διάβασα μια δήλωση που πιστώνεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Η συμμετοχή της γυναίκας στο δημόσιο βίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το επίπεδο της αναπτύξεως κάθε χώρας.» Δηλαδή η συμμετοχή των γυναικών στα κοινά και το δικαίωμα της ψήφου δεν προκύπτει από την αρχή ότι κάθε πολίτης πρέπει να έχει την ελευθερία να συμμετέχει στα κοινά ανεξάρτητα από τι φύλο είναι; Ή απλά το εφαρμόζουμε τώρα γιατί είναι μόδα στην Ευρώπη; Και αν αύριο η μόδα αλλάξει το αλλάζουμε πάλι γιατί δεν πιστεύαμε στην αρχή της ισότητας αλλά στην πιθηκίσια αντιγραφή των ευρωπαϊκών μας ειδώλων;
Η λεγόμενη ελληνική δεξιά είχε και έχει πάντα το ίδιο πρόβλημα, δεν φαντάζεται καν ότι πρέπει να έχει αρχές και ιδέες και ότι πρέπει να δίνει πολιτικές μάχες για τα πιστεύω της. Είναι εδώ απλά για να διαχειρίζεται τα πράγματα ως έχουν, όταν η αριστερά κάνει ένα διά