Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το 0-100;

Τα τελευταία πολλά χρόνια, μετράμε την ταχύτητα ενός αυτοκίνητου με δύο βασικούς τρόπους: Την τελική του ταχύτητα και τον χρόνο που χρειάζεται για να ολοκληρώσει το 0-100, την επιτάχυνση από στάση. Δύο μεγέθη “υπερ-ατού” των οποίων η χρησιμότητα, κατά τον γράφοντα τουλάχιστον, εξαντλείται σε συζητήσεις επιπέδου καφενείου και “bragging rights”, το δικαίωμα να καυχιέται κάποιος εις το ελληνικότερον. Δύο μεγέθη που στην ουσία τους, είναι παντελώς άχρηστα, ωστόσο οι αυτοκινητοβιομηχανίες σε πρώτη φάση και ο “ειδικός τύπος” σε δεύτερη, προσπαθούν να πείσουν όποιον παρακολουθεί

Tom McCahill είπα! Ο άνθρωπος που όλοι οι δημοσιογράφοι οφείλουν να γνωρίζουν και όλοι οι petrolheads να έχουν τουλάχιστον ακουστά. Ένας εξαιρετικά σκληρός αλλά ταυτόχρονα δίκαιος δημοσιογράφος. Ένας άνθρωπος που δεν φοβόταν να πει την γνώμη του, ακόμα και αν αυτή δυσαρεστούσε κάποιους. Ο άνθρωπος που έφερε την επανάσταση στα test drives και τις κριτικές αυτοκινήτου, όταν εν έτη 1946, δημιούργησε το πρότυπο αυτού που ονομάζουμε δοκιμή αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο που δοκίμαζε, ήταν το δικό του Ford και η δοκιμή περιελάμβανε (για πρώτη ίσως φορά) το διαβόητο “0-100”.

Από τότε, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα… Όμως το 0-100 έγινε κανόνας. Έγινε standard που κανείς δεν έχει τολμήσει να αμφισβητήσει εδώ και 68 χρόνια! Όμως, ειλικρινά, εν έτη 2014, όταν διαβάζεις τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τις επιδόσεις ενός αυτοκινήτου, τι σου λέει το 0-100; Ποιες πληροφορίες αποκομίζεις και γιατί επιμένεις να το κοιτάς; Δεν σε ειρωνεύομαι, ούτε το παίζω παντογνώστης. Ρωτάω ειλικρινά γιατί αυτό που κάνω εγώ, είναι να το προσπερνάω στα γρήγορα και να κοιτάω άλλα νούμερα που ίσως να μου φανούν χρήσιμα στην πραγματική ζωή… νούμερα όπως το 100-0 που σχεδόν κανένας κατασκευαστής δεν ανακοινώνει και οι ρεπρίζ που δυστυχώς, ποτέ δεν κερδίζουν επικεφαλίδες… Όπως και να έχει, κράτα στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτές τις ερωτήσεις και άκου την δική μου οπτική επί του θέματος. Στη συνέχεια, στα σχόλια, περιμένω απάντηση.

Μιλάμε για μία διαδικασία που αυτή τη στιγμή, στον μέσο οδηγό, δεν έχει καμία απολύτως πρακτική εφαρμογή. Καμία! Πόσες φορές στην διάρκεια ιδιοκτησίας ενός οχήματος χρειάστηκε να σηκώσεις στροφές εν στάση και να αμολήσεις τον συμπλέκτη; Πόσες φορές χρειάστηκε να το παίξεις “μαχητής των φαναριών” και να επιταχύνεις όσο το δυνατόν ταχύτερα από στάση; Μην με παρεξηγείς. Και εγώ έχω κάνει (ενίοτε κάνω ακόμα) ανοησίες στη ζωή μου αλλά όταν κάποια συνειδητοποιήσεις τις πιέσεις στις οποίες υποβάλλεις ολόκληρο το όχημα κάθε φορά που το κάνεις και τη ζημιά που ενδέχεται να προκληθεί, στη διαδικασία παρεισφρέει και μία ελαφριά ενοχή… Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι μπορεί κάποιος αστυνομικός που θα σε πετύχει να το κάνεις να σε γράψει για τουλάχιστον 2-3 βαρβάτες παραβάσεις του Κ.Ο.Κ.

Έπειτα, μιλάμε για μία διαδικασία με ελάχιστη αντικειμενικότητα και ακόμα λιγότερη επαναληψιμότητα. Όταν αναφέρομαι σε αντικειμενικότητα, αναφέρομαι στην πληθώρα των μεταβλητών που μπορούν να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Μεταβλητές που δεν έχουν απαραίτητα να κάνουν με το αμάξι. Σκέψου απλά από πόσα μεγέθη επηρεάζεται η εκκίνηση και η ταχύτητα ενός αυτοκίνητου και θα έχεις την απάντηση. Από την πίεση των ελαστικών, μέχρι τις τριβές που εμφανίζονται σε κάθε εξάρτημα, μία ξαφνική ριπή ανέμου, η θερμοκρασία και πάρα πολλές ακόμα… Έπειτα, ο χρόνος ανακοινώνεται από τον κατασκευαστή. Και ξέρουμε πόσο αξιόπιστοι και ειλικρινείς είναι οι κατασκευαστές σε τέτοια θέματα έτσι; Αν οι καταναλώσεις έχουν απόκλιση, γιατί να μην έχει και ο χρόνος για το 0-100;

Ναι, γνωρίζω πως τα σύγχρονα συστήματα μετάδοσης και ηλεκτρονικά έχουν καταφέρει να αφαιρέσουν την αναξιοπιστία του ανθρώπινου παράγοντα από την εξίσωση αλλά ακόμα και αυτά δεν είναι τέλεια… Φυσικά δεν αναφέρομαι στην επίτευξη του καλύτερου δυνατού χρόνου. Σε αυτό τα καταφέρνουν όλο και καλύτερα. Σε κάτι ακυρωμένες εγγυήσεις αναφέρομαι, στο γεγονός ότι δεν σε αφήνουν να κάνεις πολλές διαδοχικές εκκινήσεις κλπ. Όπως και να έχει όμως… Για σκέψου λίγο… Οι εταιρίες έχουν γίνει τόσο καλές στη διαχείριση της ισχύος του κινητήρα σε συνάρτηση με την διαθέσιμη πρόσφυση, που στην ουσία δεν δοκιμάζεις τον κινητήρα, αλλά το launch control του εκάστοτε κατασκευαστή. Τέλος, για να κλείσουμε και αυτό το υποκεφάλαιο, όσο καλύτερα γίνονται τα launch controls, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα σε μία επικεφαλίδα και την πραγματική απόδοση ενός οχήματος, άνευ launch control. Γιατί λοιπόν, εξακολουθούν οι εταιρίες να μας πλασάρουν το 0-100 σαν το Άγιο Δισκοπότηρο των επιδόσεων και πολύ παραπάνω, γιατί εμείς, σαν καταναλωτές και οδηγοί, του δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία;

Δεν ξέρω. Τόσο απλά. Τα μέσα, ημών συμπεριλαμβανομένων, παίζουν τον δικό τους ρόλο με την διαρκή επανάληψη αυτού του καταραμένου χρόνου. Από την άλλη, αν δεν το γράψουμε, θα θεωρηθεί αβλεψία και κάποιος θα την σημειώσει. Κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που ειλικρινά δεν γνωρίζω ποιος τον ξεκινά και αν θα σταματήσει. Από την πλευρά μου, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να προτείνω εναλλακτική γιατί δεν γίνεται να ζητάς την κατάργηση ενός μεγέθους χωρίς να έχεις κάποιο καλύτερο για να το αντικαταστήσεις.

Φυσικά, ένα σετ μετρήσεων που δίνει μία μακράν καλύτερη εικόνα για τις ικανότητες ενός συνόλου είναι οι ρεπρίζ. Ποτέ μην παραβλέπεις τις ρεπρίζ. Είναι τάξεις ολόκληρες πιο χρήσιμες από το 0-100, γιατί απλούστατα σου μεταφέρουν πληροφορίες για την ταχύτητα ολοκλήρωσης μίας προσπέρασης, για την ελαστικότητα του κινητήρα, για τον χρόνο που χρειάζεται να μπεις σε μία λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο όταν εισέρχεσαι σε αυτόν από κάποιον παράδρομο κ.ο.κ. Σου δίνουν πληροφορίες για καταστάσεις στις οποίες θα βρεθείς σε καθημερινή βάση, είτε κινείσαι εντός είτε εκτός πόλης. Σκέψου τι εφαρμογές έχει ένα 20-60, ένα 60-100 ή ένα 80-120! Μπορώ να σκεφτώ 10άδες παραδείγματα, κάθε ένα από τα οποία θα είναι πιο σχετικό από το 0-100.

Στο θέμα μας όμως… Τι θα μπορούσε να πάρει την θέση του 0-100; Ακόμα και το 0-160-0 περιλαμβάνει εκκίνηση από στάση οπότε αποκλείεται εξ αρχής. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Υπάρχει ήδη απλά δεν είναι ευρέως διαδεδομένη και το βασικότερο, δεν έχει την “στήριξη” των κατασκευαστών. Το όνομα αυτής, “street start” και η διαδικασία εξαιρετικά απλή: 8-100. Με λίγα λόγια, ξεκινάς το αυτοκίνητο ήσυχα και ωραία, φτάνεις τα 8-10 km/h (δεν θα τα χαλάσουμε εκεί) και σανιδώνεις το γκάζι. Ούτε clutch-kick, ούτε τίποτα. Αφήνεις δηλαδή τον κινητήρα να στροφάρει σε κυριολεκτικά ολόκληρο το φάσμα, από τις 1.000 σ.α.λ. μέχρι τον κόφτη και μετά, μέχρι τα 100km/h, αφαιρώντας (έως ένα σημείο) τον παράγοντα πρόσφυση και μειώνοντας δραστικά τις πιέσεις στη μετάδοση. Βάζεις τον κινητήρα να δουλέψει πιο σκληρά και σε φάσμα στροφών που μπορεί να μην είναι το δυνατότερο του σημείο και την μετάδοση λιγότερο. Επίσης, παρατηρείς την πρόσφυση εν κινήσει με ότι αυτό συνεπάγεται. Θέλεις 1-2 παραδείγματα για το τι μπορεί να δείξει αυτή η μέτρηση; Θέλεις δεν θέλεις, εγώ θα σου δώσω.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Νο1: Porsche 918 Spyder. 0-60 (μίλια ανά ώρα): 2.5 δευτερόλεπτα. 5-60: 2.8 δευτερόλεπτα. Θα περίμενε κανείς πως ο χρόνος αυτός θα ήταν μικρότερος. Αλλά φυσικά, κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει και δεν ισχύει για σχεδόν κανένα αυτοκίνητο. Εκτός από…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Νο2: Tesla Model S. 0-60 (μίλια ανά ώρα): 4.6 δευτερόλεπτα. 5-60: 4.5 δευτερόλεπτα! Μέγιστη και άμεση ροπή ηλεκτροκινητήρα κύριοι…

Δεν σου αρέσει το 8-100; Αν το κάνουμε 20-120 ή 20-100 θα είσαι περισσότερο ευχαριστημένος; Εμένα το ίδιο μου κάνει. Αν το αυτοκίνητο ξεκινήσει τη μέτρηση ρολαριστό από τα 20km/h, απολαμβάνουμε και αφαίρεση ενός ακόμα (μικρού) ποσοστού από την συνολική επίδραση της πρόσφυσης στη μέτρηση. Όπως και να έχει, η βασική μου πρόταση είναι να αφαιρέσουμε το “από στάση” και να κρατήσουμε την επιτάχυνση. Το μόνο που κάνει η εκκίνηση από στάση είναι να περιπλέκει τα πράγματα και να κάνει την μέτρηση “δύσκολη”. Και στην πραγματοποίηση αλλά και στην ερμηνεία. Μία μέτρηση όπως το 8-100, βγάζει τον κινητήρα από την “ασφαλή περιοχή” του και τον αναγκάζει να αποδείξει την αξία του σε άβολες στροφές και συνθήκες. Επίσης, βγάζει εντελώς εκτός τα ηλεκτρονικά. Γιατί να κάνουμε το χατίρι των κατασκευαστών; Το πιο σημαντικό από όλα όμως, είναι ότι μας δίνει έναν χρόνο που έχει αντιστοιχία σε πραγματικές συνθήκες. Έναν χρόνο που μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε και όχι έναν χρόνο που γράφεται μόνο και μόνο για να γραφτεί.