Του Αγίου Αλεξάνδρου Μαργαρίτη...

Σήμερα θα σας γράψω για την ζωντανή (ολοζώντανη...) ιστορία της ΑΕΚ. Δεν πολυπιάνομαι με θρησκευτικού περιεχομένου τελετές (γιορτές κ.λ.π.)  αλλά να βρε αδέρφια, βούιξε ο τόπος ότι ήταν του Αγίου Αλεξάνδρου χθες και είπα να γράψω μια αράδα για ένα οπαδό της ΑΕΚ πραγματικό σύμβολο... Έναν από τους μεγαλύτερους Ενωσίτες που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Ανιδιοτελής, αδιαπραγμάτευτος, παθιασμένος, σταθερός στις αξίες του, ιδεολόγος...Με τον Αλέξανδρο Μαργαρίτη γνωριστήκαμε σε άλλες εποχές, εντελώς ρομαντικές για όλους μας... Τέλη δεκαετίας του '80. Εγώ στην άλλη άκρη του κόσμου προσπαθώντας να αγγίζω την αγάπη μου έστω και νοερά, εκείνος στην άλλη άκρη του σύρματος με υπομονή να ακούει όλα όσα "τρελά και παλαβά" του υπαγόρευα... Ήταν η "ανάγνωση" της θρυλικής στήλης του Συνδέσμου Οπαδών ΑΕΚ Νέας Υόρκης στο Ευαγγέλιο των φίλων της ΑΕΚ, τον "Δικέφαλο".  Γραμμένη με όρεξη και λατρεία τις περισσότερες φορές, με νοσταλγία και πόνο άλλες, όταν το συναίσθημα της μοναξιάς που προκαλούσε η χιλιομετρική απόσταση κυριαρχούσε."Νίκο, Νίκο έλα..." φώναζε η κυρία Αλίκη και εγώ από την άλλη γραμμή σε εποχές που δεν υπήρχαν καν φαξ (!!!) περίμενα να σηκώσει το ακουστικό ο δικός μας άνθρωπος και να ακούσει όλα όσα είχα σκεφτεί σε στιγμές παροξυσμού όπως λέει σήμερα το Αλεκάκι.Τίποτα δεν αλλάζει να ξέρετε αδέρφια μετά από τόσα χρόνια. Τα πρόσωπα παραμένουν ίδια, τα σώματα μας αλλάζουν μορφή μόνο, λόγω των χρόνων που προσθέτουμε στην καμπούρα μας και θέλω να πιστεύω πως και το μυαλό μας κόβει λίγο παραπάνω από τότε που όλα λειτουργούσαν μόνο με ένταση και ασίγαστο πάθος...Ο Αλέκος είναι πάντα εκεί, Αλέκο θα τον λέω πάντα εγώ, όχι Αλέξανδρο... Κρατάει την ιστορική σημαία που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, στην Θύρα 18 κάτω από τα κουβούκλια των δημοσιογράφων (πριν ακόμη μεταφερθούν απέναντι στην 3), γελάει ακόμη σε κάθε τηλεφώνημα, ακούει ακόμη το μήνυμα στο 0017182746560. Η κίτρινη φωνή της Νέας Υόρκης, η καρδιά του Συνδέσμου Οπαδών ΑΕΚ Νέας Υόρκης δεν παύει να τραγουδά στα αφτιά του όπως τότε...Πριν λίγες ημέρες το Αλεκάκι έβαλε λάδι στον μικρό μου Οδυσσέα και ολοκληρώθηκε ένα παζλ  - το τελευταίο κομμάτι που μου έλειπε, μιας σχέσης αληθινής φιλίας που κρατάει 24 χρόνια...Ονειρεύομαι να μπορέσουμε να ξανακάνουμε μια βόλτα με το Opel και να του ξαναπώ με αυτό να έρθει να με παραλάβει από το αεροδρόμιο γιατί MONO αυτό μου αρέσει και μου θυμίζει την ΑΕΚ στις δόξες της.Θέλω να ξαναβρεθούμε μαζί μια 4η Απριλίου στο Καλλιμάρμαρο, θέλω να "ξανακρεμάσει" τον Γούναρη και να κυκλοφορεί για πάντα με το σκοινί περασμένο γύρω από τον λαιμό του προπονητή του Ολυμπιακού που έλεγε ότι θα μας βάλει 4...Θέλω να ξαναζήσω μια Παρασκευή στο Latino να γνωρίσω από την αρχή ξανά την Έφη (και όχι μόνο...), να ξαναπαγώνω στο παπάκι μέχρι να φτάσω στην Γ' Σεπτεμβρίου για να δω κάποιο βίντεο από το αρχείο του ή από τα κατορθώματα του ανεκδιήγητου κυρίου που νοίκιαζε το σπίτι στην Καισαριανή.Θα ήθελα πολύ να γυρνούσε το ημερολόγιο πίσω, να ανταμώναμε για μπάνιο στο Καβούρι, να τον ξαναχαιρετούσα π