Το όνομα μου είναι Μποντ, Ντάνιελ Κρεγκ Μποντ

Ένας φίλος μου έλεγε κάποτε ότι από το ποιος Τζέιμς Μποντ σου αρέσει μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι σόι άντρας είσαι. Αν είχες και αγαπημένη ταινία Μποντ, του ήταν ακόμα πιο βολικό. Μην πάει ο νους σας σε συμπεράσματα εύκολα, του στυλ αν σ' αρέσει ο Σον Κόνερι είσαι σκληρός και αν σ αρέσει ο Ρότζερ Μουρ μπήχτης – μιλάω για πιο σύνθετα συμπεράσματα. Μπορούσε με σχετική επιτυχία να ερμηνεύσει πόσο ασχολείσαι με τα σπορ, την πολιτική, αν κερατώνεις εύκολα, αν σ αρέσουν οι ξανθιές, που σκορπάς τα λεφτά σου, πόσα ταξίδια θα γούσταρες να κάνεις το χρόνο κτλ. Μη με ρωτάτε το πως το έκανε: ο Μποντ έχει τους φανατικούς του κι αυτοί έχουν αναπτύξει διάφορους κώδικες επικοινωνίας αλλά και ανάγνωσης της πραγματικότητας. Για παράδειγμα οι πιο πολλοί από τους φανατικούς του Μποντ ενθουσιάστηκαν με τον Ντάνιελ Κρεγκ στην πρώτη του εμφάνιση ως πράκτορας 007 στο Καζινο Ρουαγιάλ. Εγώ, που μολονότι έχω δει όλα τα Μποντ στους φανατικούς του δεν ανήκω, είχα δει σε εκείνη την ταινία μια περίεργη gay αισθητική, λίγο εκτός των όσων στα Μποντ είχαμε συνηθίσει: μπορεί να κάνω και λάθος. Επίσης ο Ντάνιελ Κρεγκ μου θύμιζε περισσότερο κακό σοβιετικό πράκτορα ή άγγλο ιδιοκτήτη μπαρ σε εργατική γειτονιά του Λονδίνου, παρά τον υπερκατάσκοπο που τρελαίνει τις γκόμενες και έχει άδεια να σκοτώνει: για την ακρίβεια ο Κρεγκ δε μου έμοιαζε τύπος που χρειάζονταν άδεια για να κάνει το οτιδήποτε. Ωστόσο η δεύτερη ταινία του, αυτή με το παράξενο έως και ποιητικό όνομα «Quantum off Solace», μου άρεσε πιο πολύ, όχι μόνο γιατί είχε πολλές από τις συνηθισμένες προβληματικές των ταινιών της σειράς, (πραξικοπηματίες, μυστικές οργανώσεις, περιβαλλοντολογικά θρίλερ κτλ), αλλά και γιατί είχε μια λεπτή ειρωνεία που θα ζήλευε και ο μπαμπάς Ιαν Φλέμινγκ. Ο Κρέγκ, ίσως ο πιο μάτσο Μποντ της ιστορίας, είναι ένας συναισθηματικά πληγωμένος οργισμένος κολλημένος αρσενικός που κινείται με βασικό κίνητρο την εκδίκηση για το θάνατο της αγαπημένης του: όλο αυτό, αν δεν ήταν σωστά δουλεμένο θα γίνονταν γκροτέσκο, σχεδόν κωμικό – όμως αυτό δεν συνέβη. Η τελευταία σκηνή με τον Μποντ να πετάει το κολιέ της αγάπης του στο χιόνι, συγκαταλέγεται στις all time classic: ο αρσενικός στα καλύτερα του. Δεν ξέρω αν ο Κρεγκ είναι ο καλύτερος Μποντ, όμως, είναι ο πρώτος του οποίου την ψυχοσύνθεση καταλαβαίνεις – για την ακρίβεια νοιώθεις ότι έχει ψυχοσύνθεση.Ο Μποντ του Κόνερι και του Μουρ είχε πλάκα, αλλά δεν είχε βάθος κι αυτό ήταν το δικό μου πρόβλημα με τη σειρά. Στα βιβλία του Φλέμινγκ πολλά εξηγούνταν, όμως ο Μποντ ως κινηματογραφικός ήρωας ξεπέρασε τον λογοτεχνικό ήρωα σε βαρύτητα κι αυτός ήταν ο λόγος που ποτέ δεν κατάφερα να πάρω τα βιβλία του Φλέμινγκ στα σοβαρά – έχω διαβάσει ένα με το ζόρι πριν από είκοσι και βάλε χρόνια. Ομολογώ ότι στον Μποντ έβρισκα πάντα πράγματα που με διασκέδαζαν: οι σκηνές που τη γλύτωνε ήταν εξίσου καλές με κάποιες δολοφονικές ατάκες και τα κορίτσια του μαρτυρούσαν πάντα το κυρίαρχο αντρικό γούστο της εποχής – βλέπεις να περνάνε από μπροστά σου εξώφυλλα του play boy αλλά και εστεμμένες