"Το χειρότερο στην ιστορία του ποδοσφαίρου"

Έτσι χαρακτήρισε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, το «ματς»-μπαράζ της Χιλής με τη Σοβιετική Ένωση το 1973 για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Δ.Γερμανίας. Οι Χιλιανοί, που συμμετείχαν στην προκριματική ζώνη της Ν.Αμερικής θα έπαιζαν λοιπόν για το «εισιτήριο» στο Παγκόσμιο Κύπελλο με τους Σοβιετικούς που είχαν τερματίσει πρώτοι στον 9ο προκριματικό όμιλο της ευρωπαϊκής ζώνης. Το πρώτο ματς είχε οριστεί να γίνει στη Μόσχα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1973 και η ρεβάνς στο Σαντιάγκο στις 21 Νοεμβρίου. Δυστυχώς, ο Αουγκούστο Πινοσέτ είχε άλλη άποψη…Στις 11 Σεπτεμβρίου, δυο εβδομάδες δηλαδή πριν από το ματς στη Μόσχα, συνέβησαν τα γνωστά γεγονότα με την ανατροπή και τον τραγικό θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο δημοκρατικά ελεγμένος Μαρξιστής πρόεδρος ανατράπηκε από τον Αουγκούστο Πινοσέτ ο οποίος επέβαλε στρατιωτική χούντα… Το Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο μετατράπηκε πάραυτα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των αντιφρονούντων. Τα αποδυτήρια έγιναν κελιά και το ποδηλατοδρόμιο άλλαξε σε αίθουσα ανακρίσεων.«Κάθε μέρα άφηναν ελεύθερους 20, 50 ανθρώπους… φώναζαν τα ονόματα τους από τα μεγάφωνα. Τους ανάγκαζαν να υπογράψουν ένα έγγραφο με το οποίο αναγνώριζαν πως δεν είχαν υποστεί κακομεταχείριση στο Στάδιο, παρόλο που κάποιοι από αυτούς είχαν εμφανή σημάδια από τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Όλοι υπέγραφαν… ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσεις. Περιμέναμε να ακούσουμε και εμείς τα ονόματα μας, παρότι ήμασταν ένοχοι επειδή υπερασπιστήκαμε το νόμιμο καθεστώς», είπε αρκετά χρόνια μετά ο Γρεγόριο Μένο Μπαράλες, κυβερνήτης της επαρχίας του Πουέντε Άλτο. Υπολογίζεται ότι μόνο μεταξύ του Σεπτεμβρίου και του Νοεμβρίου του `73, 12.000 άνθρωποι ήταν φυλακισμένοι στο Στάδιο.Και το ποδόσφαιρο;Η τραγική ειρωνεία είναι πως ανήμερα του πραξικοπήματος, στις 11/9, η εθνική ομάδα της Χιλής θα είχε συγκέντρωση στο προπονητικό κέντρο «Juan Pinto Duràn» για να κανονίσουν τα της αποστολής στη Μόσχα, η οποία φυσικά δεν έγινε ποτέ…«Όταν φτάσαμε, ο προπονητής μας Λουίς Άλαμος μας είπε να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Έπρεπε λοιπόν να επιστρέψω στο ξενοδοχείο και στο δρόμο οι στρατιώτες με σταμάτησαν 10 φορές. Απέφυγα τη σύλληψη μόνο και μόνο γιατί είχα την τσάντα που έγραφε «Εθνική ομάδα Χιλής», θυμάται ο Εντουάρντο Ερέρα, ο αριστερός μπακ εκείνης της ομάδας.Στο μεταξύ, αρκετοί συμπαίκτες του, όπως οι Κάρλος Κάσελι και Λεονάρντο Βελίζ, ήταν γνωστοί για τα σοσιαλιστικά τους φρονήματα και φοβόντουσαν για την ασφάλεια των οικογένειων τους. Υπήρχαν παράλληλα πολλές αμφιβολίες για το αν θα γινόταν το ματς στη Μόσχα, καθώς η χούντα είχε απαγορέψει τα ταξίδια στο εξωτερικό. Έτσι ανέλαβε δράση ο δρ. Χάκομπο Έλο, ο γιατρός της Εθνικής ομάδας, ο οποίος τύχαινε να κουράρει και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας της Χιλής, τον στρατηγό Γκουστάβο Λέι. Ο Έλο έπεισε τον Λέι πως «η εθνική ομάδα θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση του καθεστώτος στη Μόσχα» και εν τέλει ο Πινοσέτ και οι συν αυτώ έδωσαν την άδεια στην ομάδα να πάει στη Ρωσία για τον