Πού είναι καλός ο Τζόκοβιτς;

Τέσσερις μέρες μετά το τέλος του Γουίμπλετον και τον θρίαμβο του Αντι Μάρεϊ με τρώει μια σκέψη: είναι τελικά τόσο καλός παίκτης ο Τζόκοβιτς; Και είναι δυνατόν στο τένις, στο σπορ δηλαδή που η επιφάνεια του τερέν καθορίζει όχι απλά τη στρατηγική, αλλά και την ίδια την αξιοπιστία του κάθε παίκτη, ένας παίκτης χωρίς ειδικότητα όπως ο Τζόκοβιτς να λογίζεται ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών; Και είναι τελικά ο Τζόκοβιτς καλός σε όλα ή μήπως μας ξεγελά η ανθεκτικότητά του και η διαβολιά του και μπλέκουμε την ικανότητα της επιβίωσης, την οποία προφανώς έχει, με την κλάση και την ποιότητα, που είναι κάτι άλλο; Απαντήσεις δεν έχω, έχω μόνο προβληματισμούς.Τον αγαπάω τον Τζόκοβιτς γιατί τον έχω διακρίνει και τον έχω ξεχωρίσει πολύ μικρό: οι αθλητικογράφοι σε αυτό μοιάζουν με τους μουσικούς παραγωγούς - καμαρώνουν πάντα όταν έχουν διακρίνει ένα ταλέντο νωρίς. Στην Ελλάδα μπορεί και να ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που έγραψε για τον Τζόκοβιτς το 2007: τον είχα δει να δυσκολεύει τον Φέντερερ σε ένα τουρνουά indoor και είχα μείνει άφωνος. Το 2008 μετά την ήττα του από τον Ελβετό στον ημιτελικό του USA Open είχα γράψει ότι έχασε από τον Φέντερερ, αλλά κέρδισε το χρόνο που τρέχει για χάρη του, αφού αυτός θα είναι το αυριανό νούμερο 1 του κόσμου. Είχα μάλιστα θυμίσει και την παλιά ατάκα του κάποτε μέτριου τενίστα και σήμερα  καταπληκτικού σχολιαστή, Τζιάνι Κλέριτσι. Περιγράφοντας τα πρώτα ματς του Οπεν της Αυστραλίας το 2008 ο Κλέριτσι είχε πει ότι οι παρευρισκόμενοι τενίστες έχουνβρει ένα καταπληκτικό τύπο που τους διασκεδάζει, ένα σέρβο κλόουν με σπάνιο  ταλέντο στις μιμήσεις. «Λέγεται Τζόκοβιτς και τον φωνάζουν Νόλε» είχε πει ο  Ιταλός. «Μιμείται τις δηλώσεις του Φέντερερ στις συνεντεύξεις Τύπου, τα τικ του  Ναδάλ, τον άχαρο τρόπο που περπατάει ο Ρόντικ. Είναι ένας μικρός γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τις προάλλες τους είπε να διασκεδάζουν μαζί του τώρα που μπορούν.Γιατί σε μερικά χρόνια, όταν θα σταματήσει να τους κάνει να γελάνε, έχει σκοπόνα τους κερδίζει όλους». Το 2011 η προφητεία εκείνη είχε γίνει πραγματικότητα: Ο Τζόκοβιτς έγινε το νούμερο 1 του κόσμου τυπικά κερδίζοντας το Ναδάλ στο Γουίμπλετον, αλλά ήταν νούμερο 1 ουσιαστικά από την αρχή εκείνης της καταπληκτικής σεζόν. Είχε μόνο μια ήττα τους επτά πρώτους μήνες (από το τον Φέντερτερ στο Παρίσι στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός) και μπροστά σε κάποια απίστευτα επιτεύγματα ο διεθνής Τύπος τον σύγκρινε όχι με το Βασιλιά Φέντερερ, η τον βιονικό Ναδάλ, αλλά με τους μεγάλους του παρελθόντος τα ρεκόρ των οποίων έσβηνε. Το 2011 ο «Τζόκερ» έσβησε το σερί των συνεχόμενων νικών σε ξεκίνημα σεζόν (το  κρατούσε ο Ιβαν Λεντλ κοντά δεκαπέντε χρόνια) και ισοφάρισε το ρεκόρ των συνεχόμενων νικών του Βιλάντερ (έχουν 47 και οι δυο). Παραλίγο μάλιστα να σβήσει τη φοβερή σεζόν του Τζον Μακενρόου που το 1984 σε 87 ματς  που έδωσε έχασε μόνο 3 – ο Τζόκοβιτς έχασε τελικά μόλις 5 σε 88! Όλα αυτά τα επεσήμανα κι εγώ μαγεμένος τότε χωρίς να μπορώ να φανταστώ ότι εκείνη την ασύλληπτη χρονιά δεν θα την επαναλαμβανε ποτέ. Ο ίδιος λέει ότι η καριέρα του άλλαξε όταν το 2010 βρήκε στην Κύπρο τον φύλακα άγγελο του, Ιγκορ Τσετόγεβιτς. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που δηλώνει φυσικοθεραπευτής, εξπέρ στην ενεργειακή ιατρική και ψυχοθεραπευτής, τον βοήθησε να αλλάξει προπόνηση και κυρίως να  σταματήσει να φοβάται τα παιδικά του τραύματα. «Οι πόνοι μου στη μέση και στα πόδια προέρχονταν από το κουρασμένο μυαλό μου» έχει πει ο Τζόκοβιτς σε μια συνέντευξή του στο Eurosport. «To2009 έκανα λάθη που οφείλονταν σε ασθένειες του μυαλού όπως η βιασύνη, η κακή εκτίμηση, η υπέρμετρη σιγουριά. Τώρα έχω καταλάβει  πως τα πάντα στο τένις είναι να περνάς με το μυαλό από την άμυνα στην επίθεση». Τόνιζε, επίσης, πως οι προπονητές του (άλλαξε δύο μέσα στο 2009) προσπαθούσαν να τον πείσουν να φουσκώσει, να δυναμώσει, ενώ η λύση ήταν να γίνει πιο ελαφρύς, πραγματικός αέρας! Από τότε το σώμα του έχει μόνο 9% έως 11%  λίπος: όντως ο τύπος πετάει. Αυτή η αυτοπεποίθηση του έδωσε και τη δυνατότητα να  χρησιμοποιεί και το μυαλό του καλύτερα από ποτέ: όταν κέρδισε τον Ναδάλ στο Γουίμπλετον το 2011, άλλαζε πανεύκολα στρατηγική παίζοντας άλλωστε πολύ επιθετικά (σερβίς – βολέ)κι άλλοτε αποκλειστικά από το βάθος του γηπέδου, αποσυντονίζοντας τον Ισπανό. Όμως έκτοτε δεν βελτίωσε το παιγνίδι του – πιθανότατα γιατί πίστεψε ότι βρήκε ένα αλάνθαστο τρόπο ανάγνωσης των ματς.Η αλήθεια είναι ότι για καιρό δημιούργησε στους αντιπάλους του τη δυσκολία να τον διαβάσουν, όμως πέρυσι και φέτος, όποιος σταμάτησε να το κάνει και εμπιστεύθηκε το δικό του τρόπο του δημιούργησε προβλήματα: στο εφετινό Ρολάν Γκαρός ο Ναδάλ τον έτρεξε όσο κανείς, και στο εφετινό Γουίμπλετον προβλήματα του δημιούργησε με το δεδομένο, απλό, προβλέψιμο αλλά προσωπικό επιθετικό παιγνίδι όχι μόνο ο Μάρεϊ στον τελικό, αλλά και ο Ντελ Πόρτο στον ημιτελικό, που δεν τον κέρδισε γιατί είναι λιγότερο συνηθισμένος από αυτόν να παίζει ματς σε 5 σετ.Στην ιστορία του τένις όλοι σχεδόν οι μεγάλοι τα κατάφεραν σε όλες τις επιφάνειες. Ο Φέντερερ μπορεί να έχει κερδίσει μόνο ένα Ρολάν Γκαρός κόντρα στον κομπάρσο της ιστορίας Σόντερλινγκ, όμως το κατάφερε και ο τίτλος δε λείπει από τη συλλογή του. Ο Ναδάλ επίσης τα χει καταφέρει παντού, μολονότι η χαρά του είναι να βλέπει τα παπούτσια του γεμάτα κοκκινόχωμα. Όμως οι αληθινά μεγάλοι είχαν όλοι την αγάπημένη επιφάνεια στην οποία έδιναν το δικό τους ρεσιτάλ: Μπρουγκέρα, Σάντσες, Λεντλ, Βιλάντερ, Μποργκ θεωρούσαν το Παρίσι σπίτι τους. Φέντερερ, Σάμπρας, Πατ Κας, Μπουμ Μπουμ Μπέκερ, Εντμπεργκ και τώρα ο Μάρεϊ στο Λονδίνο έδωσαν παραστάσεις υψηλής ποιότητας.Το να έχεις μια ειδικότητα δεν σε κάνει απλά Θεό για ένα διάστημα του χρόνου, πολύ περισσότερο σε βοηθά να χτίσεις το μύθο σου όταν τα καταφέρνεις εκεί που όλοι συμφωνούν ότι δεν μπορείς: όταν ο Αγκασι κέρδισε στο Γουίμπλετον χωρίς να κάνει ούτε ένα βολέ, όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο! Επίσης αν ο Ναδάλ θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο εφιάλτης του Φέντερερ δεν είναι γιατί είναι αήττητος από τον Ελβετό στο χώμα, αλλά γιατί του χει πάρει μέσα από τα χέρια το Γουίμπλετον και τον έχει ταλαιπωρήσει και στα αμερικάνικα τσιμέντα. Αναρωτιέμαι αν τέτοιες συζητήσεις θα μπορούν να γίνονται για το μεγάλο Τζόκοβιτς αν κάποτε σταματήσει.Το «καλούτσικος σε όλα» σε κάνει νούμερο 1 του κόσμου. Αλλά την ιστορία του τένις τη γράφουν, πολύ φοβάμαι για αυτόν, όσοι σε κάποια επιφάνεια έχουν αριστεύσει με τον αέρα του προγνωστικού ή κόντρα σε αυτό….