Να τι έπαθαν στον τελικό οι Ιταλοί...

Οι ιταλικές εφημερίδες δεν υπήρξαν και πολύ συγκαταβατικές με τη Σκουάντρα Ατζούρα και το κάζο της στον τελικό. Άλλες μίλησαν για διασυρμό, άλλες για συντριβή – ακόμα και η συνήθως ψύχραιμη Gazzetta Dello Sport χτύπησε πρωτοσέλιδα ένα τίτλο καθόλου κολακευτικό για την ομάδα του Πραντέλι «Ετσι Μας πόνεσε όμως..» έγραψε χαρακτηριστικά. Οι Ιταλοί τα έκαναν θάλασσα στον τελικό, έχοντας κάνει προηγουμένως ένα καταπληκτικό – για τις δυνατότητές τους - τουρνουά. Αξίζει να δούμε λίγο πιο προσεχτικά το πάθημά τους. Δεν ήταν ο πρώτος τελικός στον οποίο εμφανίζονται κατώτεροι των περιστάσεων: το πράγμα δεν αποτελεί σύμπτωση. Το 1970 έχασαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο από τους Βραζιλιάνους στο Μεξικό με 4-1: προηγουμένως είχαν καταπλήξει τη γη στο 4-3 με τους Γερμανούς. Το 1994, στις ΗΠΑ, έπαιξαν στον ημιτελικό κόντρα στη Βουλγαρία το καλύτερο παιγνίδι τους κερδίζοντας με 3-1. Στον τελικό όμως έχασαν στα πέναλτι από την πιο ακίνδυνη Βραζιλία όλων των εποχών – κι έχασαν παίζοντας παθητικά και χωρίς να ξεμυτίσουν.Παθητικά έπαιξαν και κόντρα στους κουρασμένους Γάλλους το Ζιντάν το 2006: απλά χτύπησαν καλά τα πέναλτι. Και τότε το καλό τους ματς ήταν ο ημιτελικός με τη Γερμανία: όχι τυχαία. Το 2000, έκαναν στον ημιτελικό με την Ολλανδία την «κλοπή του αιώνα», αντέχοντας κόντρα στους γηπεδούχος 70 λεπτά με παίκτη λιγότερο χάρη στην σκληρή τους άμυνα και τον Τόλντο που έπιασε τα άπιαστα. Στον τελικό έχασαν στο τέλος τη συγκέντρωσή τους, πλήρωσαν τις χαμένες ευκαιρίες του Ντελ Πιέρο, ηττήθηκαν στην παράταση από το γκολ του Τρεζεγκέ πληρώνοντας ακριβά τις κακές αλλαγές του Ντίνο Τζοφ. Όλα αυτά δεν μπορεί να είναι τυχαία.Οι Ιταλοί κάνουν κακούς τελικούς, ακόμα κι έπειτα από ηρωϊκά τουρνουά. Μια ιστορική εξήγηση για αυτό έχει δώσει ο μόνος Ιταλός προπονητής που είδε την Σκουάντρα Ατζούρα να κάνει ένα αψεγάδιαστο τελικό – ο μακαρίτης Εντσο Μπέαρζοτ που το 1982 είδε τους Ατζούρι να κάνουν τη Γερμανία τ’ αλατιού στη Μαδρίτη. «Αντίθετα με κάθε προηγούμενο ματς» γράφει ο Μπέαρζοτ, «ο τελικός δεν σηκώνει τακτική προετοιμασία». Και εξηγεί: «πολλές φορές η σύνθεση και η στρατηγική μιας ομάδας στον τελικό επιβάλλεται από τα προηγούμενα ματς του τουρνουά.Στα μεγάλα τουρνουά προκύπτουν πρωταγωνιστές που αποκτούν δικαίωμα συμμετοχής ακόμα και αν το ματς δεν τους ταιριάζει». Και καταλήγει ο μακαρίτης Εντσο: «στον τελικό δεν επιλέγει ο προπονητής – έχει κάνει τις επιλογές η ιστορία. Κατά κάποιο τρόπο ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να στείλει στο γήπεδο αυτούς που πήραν τις μεγάλες προκρίσεις, όσους τη φανέλα τη μάτωσαν. Αυτό σημαίνει πως δεν μετράς τις ανάγκες του αγώνα, αλλά επιβραβεύεις. Κι όταν αυτό συμβαίνει είσαι κατά κάποιο τρόπο όμηρος της απόδοσης των παικτών, αφού εσύ δεν έχεις θέση στη γιορτή». Ο Μπέαρζοτ θεωρούσε ότι η δική του τύχη, στον μοναδικό τελικό που οι Ιταλοί έπαιξαν καταπληκτικά, ήταν ο τραυματισμός του μεγάλου Αντονιόνι στον ημιτελικό της Ιταλίας με την Πολωνία. Η αδυναμία του Αντονιόνι να αγωνιστεί του έλυσε τα χέρια δίνοντάς του το δικαίωμα να φτιάξει την ενδεκ