Να ακυρωθεί το πρωτάθλημα;

Με την υπόθεση για τα στημένα καταρρέει ο μύθος της έλλειψης πολιτικής βούλησης για την καταπολέμηση της διαφθοράς: αρκούσαν μερικοί μήνες παρακολούθησης τηλεφώνων για να αποκαλυφθούν τα πάντα και η δικαιοσύνη να δείξει τα δόντια της. Τώρα όμως χρειάζεται κάτι για να μετασχηματιστεί αυτή τη βρωμερή υπόθεση σε κάτι θετικό για το ποδόσφαιρο: η πυγμή και η φαντασία της λεγόμενης αθλητικής δικαιοσύνης. Τα ποινικά δικαστήρια θα κάνουν τη δουλειά τους. Καλά ή λιγότερο καλά δεν είναι το ζητούμενο. Αλλά ήδη 10 μπουμπούκια συνελήφθησαν και πολλοί άλλοι επιφανείς παράγοντες και αστέρες των γηπέδων θα περάσουν την πύλη της Ευελπίδων και της ΓΑΔΑ. Που σημαίνει ότι η ποινική ιστορία της υπόθεσης έχει πάρει τον (μακρύ) δρόμο της.Το ζητούμενο όμως είναι να δούμε και την αθλητική δικαιοσύνη να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Να τιμωρήσει πρώτη όσους εμπλέκονται, να τους διώξει δια παντός από το ποδοσφαιρικό στερέωμα, να υποβιβάσει ομάδες. Και ας στηριχθεί μόνο σε ενδείξεις. Κι αυτές αρκούν.Στην αθλητική δικαιοσύνη δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Δεν είναι πολιτική δικαιοσύνη είναι «αθλητική», δηλαδή υπερασπίζεται τους κανόνες που αυθαίρετα έχουν θεσπίσει οι διοργανωτές ενός αθλητικού δρώμενου. Όπως υπάρχουν λέσχες στις οποίες μπαίνεις μόνο με γραβάτα, και οποιαδήποτε άλλη αμφίεση μολονότι δεν είναι ποινικά κολάσιμη συνιστά παράβαση των κανόνων του κλαμπ και σημαίνει την αποβολή σου, το ίδιο ισχύει και με τα σπορ. Δυσφημείς το άθλημα με τη συμπεριφορά σου; Αποκλείεσαι δια βίου. Εμπλέκεται ο σύλλογος σε πολλά στημένα; Υποβιβάζεται.Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση: μια ομάδα που βλέπεις το όνομά της σε δέκα της λίστας των ύποπτων ματς της UEFA, την στέλνεις κατευθείαν μια δυο κατηγορίες πιο κάτω, χωρίς να περιμένεις τη δικαιοσύνη και τα ποινικά δικαστήρια να βγάλουν άκρη. Έναν παράγοντα που βλέπεις το όνομά του σε δέκα συζητήσεις για στημένα, τον αποκλείεις δια βίου, αυτόν και τους συγγενείς του πρώτου βαθμού, από το άθλημα και περιφρουρείς αυτόν τον αποκλεισμό. Ασφαλώς είναι πιο αυστηρές οι ποινές από αυτές που προβλέπει η τακτική δικαιοσύνη. Αλλά επαναλαμβάνω: δεν πρόκειται για κανονική δικαιοσύνη, αλλά γι’ αυτήν που ονομάζεται έτσι ώστε να περιφρουρεί τους συγκεκριμένους κανόνες ενός κλειστού κλαμπ, μιας αθλητικής διοργάνωσης εν προκειμένω, στην οποία όσοι συμμετέχουν έχουν εξ ορισμού αποδεχτεί τους συγκεκριμένους κανόνες.Στο εξωτερικό αυτό συμβαίνει. Προτού επιληφθούν τα δικαστήρια, αναλαμβάνουν οι κομισάριοι, οι επίτροποι ή οι πειθαρχικές επιτροπές να επιβάλλουν ποινές. «Εξοντωτικές»; Ίσως. «Αυθαίρετες»; Σαφώς. Αλλά έτσι πρέπει να γίνεται. Πρέπει και εδώ η ΕΠΟ να πάψει να κρύβεται πίσω από την τακτική δικαιοσύνη και να αναλάβει πρωτοβουλία. Να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους εμπλέκονται. Ας δει πώς λειτούργησαν στην Ιταλία όταν λιγότερο απατεώνες, όπως ο Μότζι αποκλείστηκαν ισοβίως από το ποδόσφαιρο και η πιο δημοφιλής ομάδα της χώρας, η Γιουβέντους υποβιβάστηκε.Και αν είναι τελικά πάρα πολλοί αυτοί που εμπλέκονται σημαίνει ότι η διαφθορά ήταν κυρίαρχη