Καλό ταξίδι, Παγκόσμιε...

Τον Γιώργο Αμερικάνο δεν τον είδα να αγωνίζεται. Δεν τον πρόλαβα. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά για τις ανάγκες του περιοδικού της ΠΑΕ ΑΕΚ, πριν από κάμποσα χρόνια.Συνηθίζουμε, εξάλλου, να θυμόμαστε τους παίκτες που έκαναν την ΑΕΚ... Βασίλισσα και να τους μνημονεύουμε για όλα, όσα έχουν προσφέρει στο άθλημα μια φορά τον χρόνο: εκεί κοντά στις 4 Απριλίου. (Αυτός -δυστυχώς- είναι ο κανόνας για όλους τους μεγάλους ανεξαρτήτως αθλήματος).Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα θέματα... βγαίνουν από το ψυγείο. "Η ΑΕΚ Βασίλισσα της Ευρώπης". Ο θρίαμβος του Αμερικάνου, του Τρόντζου, του Ζούπα (...) "ντυμένη" με τη φωνή του Βασίλη Γεωργίου.Πριν από μερικά χρόνια, στην καθιερωμένη σύσκεψη για την έκδοση τεύχους (πλησίαζε ο Απρίλης, άρα και η μέρα της επετείου) μού είχαν "παραγγείλει" ένα αφιέρωμα για το έπος της μπασκετικής ΑΕΚ."Πάλι τα ίδια...", είπα. "Πρέπει να ετοιμάσω κάτι ξεχωριστό, κάτι που να κάνει κλικ στον αναγνώστη. Να το διαβάσει και να μην το προσπεράσει". Τα ξεχωριστά τα προσφέρουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι και τέτοιος ήταν ο Γιώργος Αμερικάνος.Γνώριζα ότι εκτός από τις κλασικές φωτογραφίες εκείνης της βραδιάς - ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ, ο Γιώργος Αμερικάνος είχε στα χέρια του ένα αρχείο - μνημείο, με φωτογραφίες που κάποιες απ' αυτές δεν είχαν δημοσιευτεί. Από την πορεία προς τον τελικό, το Καλλιμάρμαρο, τη διαδρομή της αποθέωσης, τον... Ζαμπέτα. Ολο το πακέτο με "ξεναγό" τον μεγάλο πρωταγωνιστή. Τι καλύτερο;Ηξερα, επίσης, ότι ήταν σκληρός διαπραγματευτής, άρα υπήρχε και το ενδεχόμενο "αποτυχίας". Και άντε να τον ντριμπλάρεις...Το πλάνο μου στο μυαλό μου ήταν απλό: όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το αφιέρωμα θα το έκανε ο ίδιος ο Αμερικάνος. Εγώ απλώς θα αποτελούσα τον συνδετικό κρίκο. Ηθελα - ήλπιζα να "βγάλει" στο χαρτί όλες τις σκέψεις που έκανε τότε, εξηγώντας τι γίνεται και τι σημαίνει η κάθε μία απ' αυτές τις φωτογραφίες.Εχοντας πάντα στο μυαλό μου το χειρότερο σενάριο, μου φάνηκε πολύ... εύκολο -σίγουρα πολύ ωραίο- το "ναι" που απέσπασα στο τηλεφώνημα. Το ραντεβού το δώσαμε στα γραφεία της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ. Με υποδέχεται. Το μάτι μου... καρφώνεται σ' έναν φάκελο. Αυτό ήθελα. Ο φάκελος με τις φωτογραφίες. "Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο...", σκέφτηκα. Με κοιτάζει και μπαίνει απευθείας στο θέμα. "Να ξέρεις ότι δεν ήθελα, γιατί φοβάμαι μην τις χάσω. Το κάνω, λόγω της Χριστίνας (σ.σ.: η κόρη του εκλιπόντος, που είναι δημοσιογράφος)". Αδειάζει προσεκτικά τον φάκελο σ' ένα τραπέζι. Η ιστορία αρχίζει. Το κουβάρι ξετυλίγεται. Το κασετοφωνάκι "γράφει", εγώ τον κοιτώ επίμονα. Με είχε βάλει στο "παιχνίδι". Ενιωθα λες και ήμουν κι εγώ τότε, στις 4 Απριλίου του 1968, κάπου εκεί, στο Καλλιμάρμαρο. Λες και είχαν ζωντανέψει οι εικόνες στο χαρτί. Το ζούσε τόσο έντονα."Και πρόσεξε, ε; Μην τις χαλάσεις, μην τις χάσεις...", μου είπε πριν μπει στo Fiatάκι. Τις παίρνω μαζί μου για το σκανάρισμα. Είχα λάβει μέτρα σα να ήμουν επικεφαλής σε... χρηματαποστολή. Σα να "κουβαλάω' ένα μέρος της ιστορίας.Στήσαμε το θέμα στο ατελιέ κι ένιωσα γεμάτος. Κι ας μην είχα συμμετοχή. Κι ας τα είχε κάνει όλα ο Γιώργος Αμερικάνος. Αυτός ήταν ο πλέι μέικερ, αυτός ήταν ο φόργουορντ, αυτός ήταν ο σκόρερ, αυτός ήταν ο προπονητής. Μα, πάνω απ' όλα ήταν (είναι) ξεχωριστός άνθρωπος. Αυτό διαπίστωσα τις δυο - τρεις μέρες που βρισκόμασταν σε επικοινωνία για το "θέμα" -και όχι ασφαλώς γιατί μου έκανε τη χάρη