Η παγίδα του Μονπελιέ

Θυμάμαι όλα τα ματς του Ολυμπιακού με γαλλικές ομάδες, εκτός από το πρώτο που έδωσε, αυτό με τη Λιόν το μακρινό 1963. Θυμάμαι τα ματς της ομάδας του Ντέταρι με την Οσέρ, δυο κλειστά παιγνίδια. Το πρώτο στο Καραϊσκάκη είχε τελειώσει με 1-1, το δεύτερο με 0-0: οι Γάλλοι έπαιξαν για να μη δεχτούν γκολ, περιόρισαν τον Ντέταρι, δεν κινδύνεψαν. Θυμάμαι τη μεγάλη νίκη με τη Μονακό του Κλίνσμαν με πρωταγωνιστή το Βαϊτση, αλλά θυμάμαι και το μεγάλο ματς του Μίρτσου στο παλιό Καραϊσκάκη στη ρεβάνς. Θυμάμαι το πάθημα με τη Μαρσέιγ και τις δυο ήττες από αυτήν τον καιρό που αγωνίζονταν στη Β εθνική: την πρώτη την είχε πληρώσει ο Νικός Αλέφαντος, η δεύτερη πέρασε στην ιστορία γιατί ο Αλεξανδρής άθελά του κάνοντας μια τσουλήθρα στέρησε από τον Μπατίστα ένα σίγουρο γκολ. Θυμάμαι το κακό ματς με τη Λιλ στο καταραμένο γήπεδο της Λιόν: το γήπεδο της Λιλ τότε δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ματς Τσάμπιονς λιγκ.Εκείνο το ματς με τη Λιλ παραμένει το χειρότερο του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, αλλά και του Τάκη Λεμονή που είχε εμφανώς υποτιμήσει τη γαλλική ομάδα και είχε παρατάξει ένα Ολυμπιακό με πέντε επιθετικούς! Στο γήπεδο της Λιόν θυμάμαι και άλλες ήττες πικρές: μια από τη διαιτησία, το 2000, όταν ο αυστριακός Μπένκο είχε αρνηθεί πέναλτι στον Αλβες και μια από απροσεξία, τον καιρό του Σόλιντ με ένα γκολ μαχαιριά στο 88΄.Θυμάμαι την ήττα από τη Μονακό με δοκάρι του Οκκά, την ήττα από την Μπορντώ με 2-1 κι αφού προηγουμένως ο Μήτρογλου είχε απειλήσει τους Γιρονδίνους με αποκλεισμό, την άδοξη ήττα από τη Σεντ Ετιέν την πρώτη χρονιά του Βαλβέρδε. Αλλά θυμάμαι και τις νίκες με τη Σοσό (σε μια στιγμή που ο Μπάγεβιτς αμφισβητούνταν σοβαρά και τον έσωσε ο Στολτίδης) και τη νίκη πέρυσι με τη Μαρσέιγ, με το γκολ του Φετφατζίδη έπειτα από τη μοναδική ενέργεια της προκοπής που είχε κάνει ο απίθανος τουρίστας Γέστε.Στη Γαλλία του Ολυμπιακού του έχουν συμβεί τα πάντα και αν υπάρχει ένα πράγμα που επαναλαμβάνεται είναι ότι κατά κανόνα ο προπονητής του παίζει σκάκι με κάποιον Γάλλο. Όλα τα ματς είναι κλειστά, στριφνά, κρίνονται από επεισόδια. Όταν κερδίζεις νομίζεις ότι έκανες κάτι σπουδαίο κι όταν χάνεις πονάς γιατί σπανίως έχεις τη βεβαιότητα ότι αυτός που σε κέρδισε είναι αληθινά ανώτερος. Συχνά θυμώνεις κιόλας, όπως όταν δεν μπορείς να λύσεις μια σπαζοκεφαλιά γιατί έχεις κολλήσει.Εχουν ένα παράξενο χαρακτηριστικό οι πιο πολλές γαλλικές ομάδες: είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «επαρχιώτικες». Ακόμα και η Λιόν, την πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός την αντιμετώπισε δηλαδή το 2000, μια επαρχιακή ομάδα ήταν: μετά απέκτησε ευρωπαϊκή στόφα και χαρακτήρα. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων; Παίζουν μπροστά σε ένα κοινό που τις ακολουθεί πιστά χωρίς ιδιαίτερους φανατισμούς και ακρότητες, αλλά που σχεδόν πάντα περιμένει τη χαρά τις μιας βραδιάς.Οι γαλλικές ομάδες σπανίως έχουν μεγάλη διάρκεια: η Λιόν της τελευταίας δεκαετίας υπήρξε η εξαίρεση που δικαιολογεί τον κανόνα. Ακριβώς επειδή δεν πρωταγωνιστούν κάθε χρόνο, οι πρώτες τους συμμετοχές στα ευρωπαϊκά κύπελλα (ή οι επιστροφές το