Η όαση, ο Ζαγόρ και ο Βιεϊρίνια

Ακόμη και αν δεν είναι ο ΠΑΟΚ μια όαση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Θοδωρής Ζαγοράκης είναι. Από τους λίγους αξιοπρεπείς παράγοντες που μάχονται και εξακολουθούν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο για το άθλημα. Το πρόβλημά του είναι ότι βασανίζεται ανάμεσα σε αυτό που θέλει να πει και σε αυτά που πρέπει να πει. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης καλείται να ικανοποιήσει πολλαπλά ακροατήρια. Και ως έναν βαθμό τα καταφέρνει. Με μια σπάνια σοβαρότητα και αμεσότητα, μιλάει απτά και χωρίς κορδέλες. Ενώ για παράδειγμα ξέρει ότι έχει να ικανοποιήσει τη μεγάλη και πιστή μάζα οπαδών του ΠΑΟΚ, έχει την τόλμη να δηλώσει δημοσίως ότι ο ΠΑΟΚ δεν αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τη διαιτησία τη σεζόν που πέρασε. Ποιος άλλος παράγοντας έχει αυτήν την τόλμη να μην χαϊδέψει τα αυτιά των οπαδών της ομάδας του; Ποιος άλλος έχει την ειλικρίνεια να μην επιστρατεύσει το χαρτί της διαιτησίας ή ακόμη χειρότερα του κράτους της Αθήνας που επιβουλεύεται τον ΠΑΟΚ; Κανείς. Μόνο ο Ζαγοράκης. Ο οποίος Ζαγοράκης παράλληλα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε στους παίκτες του ΠΑΟΚ, ούτε στους προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας, ούτε στους ορεξάτους μνηστήρες του Βιεϊρίνια. «Εχει ρήτρα 15 εκατ. ευρώ, συζητάμε μια πρόταση 12 εκατ. ευρώ αλλά ως εκεί». Ο Ζαγοράκης είπε την ξεκάθαρη αλήθεια στους απαιτητικούς παοκτζήδες και τους έχει μαζί του γιατί δεν τους παραμυθιάζει και ακόμη ενσαρκώνει το όνειρο κάθε οπαδού – να έχει για πρόεδρο μια δόξα της ομάδας. Η μόνη ενδεχόμενη παγίδα μοιάζει να είναι αυτή η ιστορία με τον Βιεϊρίνια. Διότι μπορεί να έθεσε δημοσίως τον πήχη στα 12 εκατ. ευρώ, αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση της οικονομίας εν γένει, αν βρεθεί μια πρόταση έξι εκατ. ευρώ, ο Βιεϊρίνια θα φύγει με αμπαλάζ και φιόγκο.