Η Μεταπολιτευτική μας αιχμαλωσία….

Ψηφίζω από το 1987 και πάντα θεωρούσα τη στιγμή κάτι σαν πατριωτικό καθήκον. Δεν διακρίνομαι από κανένα φανατισμό, έχω ψηφίσει τουλάχιστον πέντε διαφορετικά κόμματα, έτρεχα να βρω ελληνικό προξενείο να ψηφίσω στις Ευρωεκλογές όταν ήμουν στο εξωτερικό και σχεδόν πάντα παρακολουθούσα πολιτικές συζητήσεις (όχι μόνο προεκλογικά…_) γιατί με ενδιέφερε τι λέγονταν. Ομολογώ ότι πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω τόση δυσφορία για το προεκλογικό πανηγύρι που μπορεί και να μην πάω να ψηφίσω. Δε ζούμε ούτε το τέλος της Μεταπολίτευσης, ούτε το τέλος του πολιτικού συστήματος: όλα αυτά αργούν. Η Μεταπολίτευση θα πεθάνει όταν σβήσουν οι ιδέες οι οποίες την χαρακτήρισαν: δεν το βλέπω. Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, στην Ελλάδα πιστεύει ακόμα στο μεγάλο Κράτος, αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική ως επιδοματική υποχρέωση, παθιάζεται με όρους όπως η «λαϊκή εξουσία» - ακόμα κι αν είναι σχεδόν κενοί από περιεχόμενο, «τσιμπάει» με τον κάθε λαοπλάνο που του λέει ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία, πιστεύει ακόμα σε ένα είδος ελληνικού σοσιαλισμού που θα μας βολέψει, αλλά θέλει και να είναι στην Ευρώπη του ευρώ: όλα αυτά είναι Μεταπολίτευση στην πιο ριζοσπαστική έκφρασή της.Ακόμα και οι αντιεξουσιαστικές κορώνες των αριστεροδέξιων άκρων Μεταπολίτευση είναι – όποιος τα έχει ζήσει τα θυμάται. Νομίζω ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να ζούμε στον αστερισμό της Μεταπολίτευσης γιατί μόνο αυτή γνωρίσαμε ως μαμή της πολιτικής σκέψης: είμαστε απόφοιτοι της ίδιας σχολής, μιας σχολής στην οποία δεν υπάρχουν περιθώρια για συζητήσεις για μοντέλα διακυβέρνησης, αλλά μόνο για συνθήματα και υποσχέσεις.Πέρα από αντιλήψεις, η Μεταπολίτευση στέριωσε την άποψη ότι για να φτιάξεις ένα κόμμα αρκεί ένα σύνθημα ή ένα δίλλημα: η ΝΔ κέρδισε το 74 με το «Δεξιά ή Τάνκς» και το 78 με το «Παραλάβαμε χάος χτίσαμε Κράτος». Το ΠΑΣΟΚ πούλησε «Αλλαγή», «Καλύτερες μέρες», Ελλάδα που ανήκει στους Ελληνες και «Λεφτά Υπάρχουν». Η ΝΔ του Μητσοτάκη υποσχέθηκε «κάθαρση», αυτή του Κωστάκη Καραμανλή «Επανίδρυση του Κράτους». Και η Αριστερά όταν έβρισκε χρόνο σταματώντας την αυτοψυχανάλυσή της υπόσχονταν σοσιαλισμούς, «Ευρώπες των Λαών και όχι των μονοπωλίων», λαϊκά μέτωπα και άλλα τέτοια που προορίζονταν για ένα κοινό που τέτοια ήθελε ν ακούει. Γίνεται τίποτα διαφορετικό τώρα; Δεν το νομίζω. Για τριαπέντε χρόνια ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά η οικονομία, ο δανεισμός, η ανάπτυξη και η ύφεση, τα ελλείμματα: το 85% των Ελλήνων αμφιβάλω αν ακόμα σήμερα τα καταλαβαίνει αυτά.   Το μνημόνιο, όχι τυχαία φούντωσε την όρεξη για το είδος της συνθηματοποιημένης πολιτικολογίας που γουστάρουμε: είναι ο εθνικός μπαμπούλας που ξαναβρήκαμε για να πούμε «όχι» και δεν έχει μεγάλη διαφορά η χρησιμοποίησή του στα συνθήματα και στον κομματικό πολιτικό λόγο από τη χρησιμοποίηση του όρου «Δεξιά» (που κατήγγειλε ο Ανδρέας) ή την καταγγελία της ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ (που σχηματοποιήθηκε από την Αριστερά για χρόνια ως φορέας όλων των δεινών) ή από τον καταγγελόμενο Ιμπεριαλισμό (λατρεμένο ΚΚΕ…) ή την παγκοσμιοποίηση.Όπως και σε αυτές τις περιπτώσεις αποδίδουμ